Θα έχετε παρατηρήσει ασφαλώς ότι πολλοί νεοέλληνες διανθίζουν την κουβέντα τους με διάφορα καλολογικά στοιχεία.
Έτσι ακούμε: «Έχει δίκιο ο Μήτσος να ‘ουμ». Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «Εδώ που τα λέμε, έχει δίκιο ο Μήτσος» ή «Βουνό το δίκιο του Μήτσου». Ή «Θα πάω να ψωνίσω, άμα λάχει να ‘ουμ», που θα πει «Αν με φέρει ο δρόμος και οι συνθήκες (νάχω χρήματα δηλαδή, πράγμα δύσκολο την σήμερον) θα πάω για ψώνια». Ή «Γιατί ‘λαδή δεν μας μιλάει η δις Κατινίτσα;» όπερ εστί μεθερμηνευόμενο «Ποιος λόγος υπάρχει και η δεσποινίς Αικατερίνη, μόλις μας βλέπει κατεβάζει μια μουτσούνα τρία μέτρα;».
Αυτά, μαζί με όσα εκστομίζουν οι ποδοσφαιριστές όταν δίνουνε συνεντεύξεις μετά τους αγώνες («κοιτάμε το επόμενο παιχνίδι», «θεωρώ ότι είμασταν καλύτεροι», «κάναμε ό,τι μας είπε ο προπονητής μας» κ.λπ.) κάνουν πλουσιότερη την γλώσσα μας και φτωχότερη την αντοχή μας. Επίσης, θα έχετε προσέξει ασφαλώς, ότι οι νεοέλληνες είναι πολύ εύκολοι στους χαρακτηρισμούς. Με χαρακτηριστική ευκολία απονέμονται ταμπέλλες επί δικαίων και αδίκων, διότι «έτσι μας αρέσει», που λέει και η σχετική διαφήμιση.
Έτσι χαρακτηρίζονται «δημοκρατικοί», άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις «τι είναι δημοκρατία», κινδυνεύεις να εισπράξεις απάντηση, που θα σε καταστήσει ανάπηρο δια το υπόλοιπον του βίου σου. Όλα αυτά, με προβληματίζουν και ήθελα να ήξερα τι θα κάναμε αν δεν υπήρχε ο Φασισμός, ο οποίος πάει με όλα και αν δεν τον είχαν ανακαλύψει θα έπρεπε να τον εφεύρουμε Σου αρέσει το λαχανόρυζο και ζητάς μετ’ επιτάσεως από το στεφάνι σου να το φτιάξει και κείνη σε κατακεραυνώνει οργισμένη: «Γιατί επιμένεις χριστιανέ μου; Αυτό είναι φασισμός».
Ξεχνάς να σερβίρεις κρασί τον διπλανό σου και αυτός αμέσως αποφαίνεται ξύνοντας το μούσι του και ρουφώντας την πίπα του, καθότι διανοούμενος του κερατά: «Γιατί με ξεχνάς; Αυτό είναι φασισμός». Λες να πας να ρημαδοξαπλώσεις το μεσημέρι, αφού έχεις περιδρομιάσει δυό πιάτα μακαρόνια και ίσα με 32 κεφτέδες βρεγμένους με 1 ½ κιλό ρετσίνα και αμέσως η ομήγυρης σε προγκάει: «Καλά θα αφήσεις τη παρέα; Αυτό είναι φασισμός». Διάβαζα μια μέρα, ότι γνωστός παλιός ποδοσφαιριστής, στον οποίο κάποτε έτεινε χείρα βοηθείας ο Θεός για να πετύχει κάποιο καθοριστικό γκολ, δηλαδή, επί της ουσίας, για να εξαπατήσει ολόκληρη τη Οικουμένη, έλεγε σε μια συνέντευξή του ότι το 1982 στην φανέλα του είχε γραμμένη την λέξη «δημοκρατία», σε αντίδραση προς το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας του. Ως εδώ θα ήταν όλα καλά και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μεγάλος μας Ν. Τσιφόρος. Όμως ο σταρ, συνεχίζει και μας πληροφορεί ότι σε ένα από τα τέσσερα παιδιά του, έχει δώσει το όνομα «Φιντέλ», προς τιμή του (δημοκράτη προφανώς) Φιντέλ Κάστρο, τον οποίο θαυμάζει.
Από την ημέρα που διάβασα την συνέντευξη αυτή, άρχισαν και τα προβλήματα με τα αυτιά μου. Κοινώς με κούφανε. Μια μέρα, εκεί που χάζευα βαριεστημένα την εφημερίδα μου, πέφτει το μάτι μου σε μια φωτογραφία κάποιας σταρ (λέμε τώρα σταρ…) της τηλεοράσεως, της οποίας τα κιλά είναι όχι απλώς παραπανίσια, αλλά αν αποφασίσει να κάνει λιποαναρρόφηση θα είναι η χαρά του λιπαναρροφητού και θα βγάλει ίσα με 50 κιλά λίπος πρώτης ποιότητος. «Ας διαβάσω να δω τι λένε και οι διάδοχοι της Μαρίκας Κοτοπούλη, σκέφθηκα, μην είμαστε ντιπ καταντίπ εκτός εποχής».
Το διάβασμα πήγαινε σχεδόν ομαλά και έμαθα ότι λατρεύει τον Μπρεχτ και τον Κούντερα (καταντράπηκα που λατρεύω τον Τσιφόρο, τον Σακελλάριο και τον Ψαθά) και το όνειρό της είναι να παίξει στην Επίδαυρο, στο Μέγαρο, στο Γουέμπλεϊ κ.λπ. κ.λπ. Ξαφνικά παθαίνω κάτι σαν σοκ. «Κοίτα να δεις σκέφθηκα. Να γιατί πεθαίνουν ξαφνικά οι άνθρωποι και μετά οι άλλοι αναρωτιούνται ‘’μα καλά χθες που τον είδα ήταν καλά’’ και κανένας δεν σκέφτεται ότι μέχρι να πεθάνουμε, όλοι είμαστε καλά».
Τι είχα όμως διαβάσει; Διαβάστε το κι’ εσείς και…υπομονή. Κι’ αυτό θα περάσει, που γράφουν στην προμετωπίδα τους οι νταλίκες:
– Είναι φασισμός και ωμός ρατσισμός να έχουν καταδικάσει εμάς τις εύσωμες (τι εύσωμη δηλαδή, που ήταν σαν ιπποπόταμος με περαιτέρω τάσεις πάχους και καραχοντρή του κερατά).
Όμως εμένα μου την είχε ανάψει. Δεν μπορεί, λέω, η χοντρούλα κάτι ξέρει και την κόβω, εκτός από παμφάγα, και πολύ διαβαστερή. Κάπου θα το έχει διαβάσει αυτό. Ίσως στον Έκο, ίσως στον Κοέλιο, ίσως στον Καστοριάδη. Μπορεί και στον Καζαμία.
Κατέβασα λοιπόν λεξικά και εγκυκλοπαίδειες και έψαξα στο λήμμα «Φασισμός» να δω πού αναφέρει κάτι σχετικό. Τίποτα. Διάβασα πολλά κείμενα του Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούτσιο, αλλά πουθενά δεν βρήκα ότι το να αποκαλέσεις κάποιον «κεφτέ» ή «μπυροκοιλιά» ή «πατσοκοιλιά» ή «φαλαινάκι πάνω στην ανάπτυξη», αναφέρεσαι ακριβώς στην καρδία της ιδεολογίας του Φασισμού.
Ακόμη, ως πιστός και φιλότιμος ερευνητής, έψαξα στα γραπτά του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Ούτε αυτός έγραψε κάπου ότι το «τέρας και το κήτον» του μακαρίτη του Αυλωνίτη, αποτελούν ρατσιστικό προσδιορισμό. Άλλο όνειρο είχε ο Μ. Λ. Κινγκ και όχι να προστατεύει τα απανταχού της γης παιδοβούβαλα. (Να γράψω και κάτι καλό για τον μαυρούκο τον Μ.Λ.Κ. να τόχω για καβάτζα τώρα που σούρνεται και το αντιρατσιστικό. Αν και τη φράση του ‘’Έχω ένα όνειρο’’ την είχε μάλλον…δανεισθεί).
Όμως, με είχε επηρεάσει πολύ ο καημός της μεγάλης μας (λέμε τώρα) ηθοποιού. Έπρεπε κάπως να την βοηθήσω. Η λύση δεν άργησε να δημιουργηθεί από την φαιά μου ουσία. «Βρε κοίτα να δεις που θα το λησμονούσα», σκέφτηκα. «Θα γράφω ένα γράμμα σε κάθε αρμόδιο, ώστε στον νέο αντιρατσιστικό νόμο, να προβλεφθεί τροποποιητική διάταξη, ώστε αν κάποιος αποκαλέσει χοντρό έναν χοντρό, να εκτελείται αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες.»
Τι διάολο μόνο για τους gay (αλλιώς τους λέγαμε στα νιάτα μου…) και τους ΛΟΑΤ θα νοιαζόμαστε;…
Χρήστος Μπολώσης, Υποστράτηγος ε.α.
Υ.Γ.:
α. Όποιος δεν ξέρει τι θα πει ΛΟΑΤ, μηδέν και με τον κηδεμόνα του.
β. Είναι κάποιοι στους οποίους δεν αρέσουν τα κείμενά μου. Αυτό βεβαίως είναι σκέτος φασισμός και δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί τους…
