Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης είναι η σημερινή, καθώς η Εκκλησία μας τιμά τη Θεία Μεταμόρφωση του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού στο όρος Θαβώρ. Θαβώρ στα εβραϊκά σημαίνει «έλευση φωτός». Αυτός ακριβώς ο συμβολισμός που εμπεριέχεται στο όνομα του τόπου όπου έλαβε χώρα το θαυμαστό αυτό γεγονός μού επιτρέπει τους συνειρμούς που ακολουθούν, μετά την εκ προοιμίου συγγνώμη μου διότι τους επιχειρώ.
Ελα, όμως, που στα καθημερινά μας και παρά την ηλιοφάνεια του Αυγούστου φως ούτε φαίνεται ούτε αναμένεται… κατά πώς φαίνεται! Εκτός κι αν, βοηθούσης της Θείας Χάριτος, επέλθουν πολιτικές
μεταμορφώσεις μη αναμενόμενες. Τόσο στους εν ενεργεία όσον και στους εν αναμονή «σωτήρες» μας.
Για την έλευση αυτού του «θαύματος» οι ελπίδες μας αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Το γεγονός επιβεβαιώνεται καθημερινά και πανηγυρικά και από τα λεγόμενα και από τα πεπραγμένα των πολιτικών μας. Πάντα, όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Γι’ αυτό και θεωρώ πως υπάρχει μια φλογίτσα που τρεμοσβήνει στο πολύ βάθος του λαγουμιού, όπου μας έβαλαν να σερνόμαστε ως «τυφλοπόντικες επιφανείας» εδώ και έξι χρόνια.
Σε δύο μήνες το «επάγγελμα του εργατοπατέρα» καταργείται. Κράτησε 32 χρόνια, από το 1982 όταν το «εφηύρε» και το επέβαλε το ΠΑΣΟΚ με τον νόμο 1264, και «συνταξιοδοτείται» με τον νέο συνδικαλιστικό νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η ειρωνεία της ιστορίας, μια αριστερή κυβέρνηση να γκρεμίζει ένα «οικοδόμημα» που θα ζήλευαν ακόμη και οι αξιωματούχοι και η νομενκλατούρα των σοβιετικών καθεστώτων, συνιστά ανατροπή μεγατόνων συνολικά για τα δεδομένα της πατρίδας μας. Διαλύει ένα ολόκληρο σύστημα από «παράκεντρα» και «παραεξουσίες», που στην κυριολεξία «ήπιαν το αίμα της χώρας με το μπουρί της σόμπας». Και προφανώς δεν αναφέρομαι μονάχα στις πλουσιοπάροχες αποζημιώσεις και παροχές τις οποίες απολάμβαναν για την εκτέλεση των καθηκόντων τους, στο όνομα πάντα των συμφερόντων των αφελών συναδέλφων τους.
Αναφέρομαι κυρίως στο πολιτικό ήθος και στις πρακτικές που επέβαλαν καθολικά στις πολιτικές εξουσίες και στους προϊσταμένους τους, οι οποίοι δυστυχώς εξαρτούσαν την επιβίωσή τους από την ανοχή και τη στήριξη αυτών των ανεπάγγελτων «επαγγελματιών»!
Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της ανικανότητας και της ασχετοσύνης τους, αρκεί να θυμηθούμε ότι ολόκληρη η εργατική νομοθεσία μας, από τις πλέον φιλεργατικές του πολιτισμένου μέχρι πρότινος κόσμου, κατέρρευσε σχεδόν αδιαμαρτύρητα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μέσα στην καθολική αδιαφορία στην οποία είχαν οδηγήσει συνολικά τους εργαζομένους οι συμπεριφορές των ηγετών που είχαν εκλέξει για την προάσπιση των συμφερόντων τους!
Από αυτήν ακριβώς την κατάρρευση πιστεύω ότι προκύπτει και η ελπίδα για την καθολική μεταμόρφωση πολιτών και πολιτικών. Γιατί με τη βοήθεια και της λογικής του Αριστοτέλη αλλά και της μαθηματικής σκέψης του Ευκλείδη, θεμελιωτών της μεθόδου της «διά της εις άτοπον απαγωγής», για να σας γυρίσω και λίγο στα σχολικά σας χρόνια, πολύ απλά δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ έτσι όπως πάει το πράγμα.
Αναμφισβήτητα οι πολιτικές αυτές «μεταμορφώσεις» αφορούν, όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο άλλωστε, κατεξοχήν τον χώρο των… πιστών. Ή όσων, τέλος πάντων, ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν. Αλλά αυτό είναι τόσο καυτό θέμα, που ας μην το πιάσουμε μες στο κατακαλόκαιρο!
Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120