Η επίσκεψη του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου αποτέλεσε την αφορμή για να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις. Τώρα που ο, όχι αδικαιολόγητος, αλλά εν πολλοίς υπερβολικός και άδικος,
αντιαμερικανισμός των προηγούμενων δεκαετιών έχει υποχωρήσει, είναι ευκαιρία να δούμε μερικά πράγματα με πιο καθαρή ματιά.
Για τους μαθητές όλου του κόσμου, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πρώτος Αφροαμερικανός, θα είναι το πιο εύκολο διαγώνισμα διεθνούς Ιστορίας!
Η αναδρομή στο βιογραφικό του με κάνει να αναρωτιέμαι ποια τύχη θα μπορούσε να έχει στην Ελλάδα, αλλά και γιατί όχι και στην Ευρώπη, ένας άνθρωπος με το όνομα Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα. Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1961 από Κενυάτη πατέρα και λευκή Αμερικανίδα μητέρα και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας του στη Χονολουλού, ενώ ένα διάστημα από τα έξι ως τα 10 χρόνια του έζησε στην Τζακάρτα με τη μητέρα του και τον Ινδονήσιο πατριό του.
Η αναγωγή και η αναλογία στα καθ’ ημάς όλων των παραπάνω στοιχείων από τη ζωή του είναι τόσο προφανείς, που δεν χρειάζονται πρόσθετες επεξηγήσεις. Εως πού θα μπορούσε να φτάσει στην πατρίδα μας ένας από τους χιλιάδες δικηγόρους με εξαιρετικές σπουδές, όπως ο Ομπάμα, πανεπιστήμια Κολούμπια και Χάρβαρντ και με πιο συμβατικό, για τις ανοχές μας, όνομα αλλά και με πιο «συνηθισμένη», για τα ήθη μας, οικογενειακή ζωή;
Θα διάλεγε ποτέ να αρχίσει την καριέρα του, και μάλιστα έχοντας τελικό στόχο την είσοδο στην πολιτική, ασχολούμενος με τα ανθρώπινα δικαιώματα και με την υπεράσπιση απόρων και αναξιοπαθούντων, που δεν θα μπορούσαν να καταβάλουν ούτε το ελάχιστο της δικηγορικής αμοιβής του; Γιατί αυτό έκανε ο Ομπάμα πολλά χρόνια στο Σικάγο, πριν γίνει βουλευτής στη Βουλή του Ιλινόις από το 1997 έως το 2004. Και πόσο εύκολο θα ήταν παρ’ ημίν για κάποιον, του οποίου η προσπάθεια να εκλεγεί βουλευτής το 2000 απέτυχε, τρία χρόνια αργότερα να διεκδικεί το αξίωμα του γερουσιαστή της ίδιας πολιτείας των ΗΠΑ, το οποίο και κατέλαβε τελικώς από το 2005 έως το 2008;
Θα επέτρεπαν τα κομματικά κατεστημένα και οι κληρονομικές κομματικές «βαρονίες», όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών κομμάτων, σ’ έναν πολιτικό της μειοψηφίας, όπως αυτή του Δημοκρατικού
Κόμματος στην οποία ανήκε ο Ομπάμα, να διεκδικήσει το χρίσμα για την προεδρία; Εκλέχτηκε πρώτη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ στις 4/11/2008 και επανεκλέχτηκε για δεύτερη συνεχόμενη θητεία στις 6/11/2012. Τον Οκτώβριο του 2009 έγινε ο τέταρτος Αμερικανός πρόεδρος που λαμβάνει Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, ενώ έχει ανακηρυχθεί δύο χρονιές (2008 και 2012) Πρόσωπο της Χρονιάς από το περιοδικό «Time».
Ο ίδιος χαρακτήρισε πολύ εύστοχα τις ΗΠΑ «ένα έθνος μεταναστών». Eνα έθνος, στη δημιουργία του οποίου η συμβολή της δικής μας ομογένειας υπήρξε καθοριστική και σημαντική. Αυτό το σκληρό γονίδιο που κρατάει όρθιο τον μετανάστη στη μάχη για την επιβίωση και στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή τού έδωσε και το θάρρος να ακουμπήσει θέματα ταμπού για την αμερικανική κοινωνία, όπως το σύστημα υγείας και η περίθαλψη, αλλά και η οπλοκατοχή, ερχόμενος αντιμέτωπος με ιλιγγιώδη οικονομικά συμφέροντα.
Στη ζωή, όπως και στην πολιτική, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων και των πρόσκαιρων συμπερασμάτων, σημασία έχουν η προοπτική και η ελπίδα. Για όσους θέλουν και μπορούν να καταλάβουν, προσέφεραν πολλά και στις δύο οι θητείες του Μπαράκ Ομπάμα. Οπως το έγραψε, άλλωστε, και ο ίδιος στο βιβλίο του «Τολμώ Να Ελπίζω» («The Audacity of Hope»), στο οποίο παραθέτει την προσωπική του άποψη για την αμερικανική πολιτική σκηνή. Αυτήν την τόλμη για ελπίδα έχει ανάγκη ο κόσμος μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτούς τους καιρούς.
Γιώργος Κ. Στράτος
Δικηγόρος- Δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120