Πώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άλλαξε τη ρότα της εθνικής στρατηγικής μας
Ο καλύτερος τρόπος στη διπλωματία για να πείσεις έναν συνομιλητή σου για την ορθότητα των επιχειρημάτων σου επί αμφισβητούμενου θέματος είναι να του δείξεις τις συνέπειες που θα είχε η επιλογή της ίδιας λύσης σε θέματα δικού του ενδιαφέροντος. Κάτι τέτοιο έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος για το θέμα των εγγυήσεων στο Κυπριακό. Εως τώρα, η εθνική στρατηγική ήταν εσωστρεφής. Προσέγγιζε το θέμα με όρους συναισθηματικούς. Εξηγούσε τι σημαίνει για εμάς και τι προβλήματα δημιουργεί στον Ελληνισμό η παράταση της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων στα Κατεχόμενα.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αντιμετωπίζαμε βλέμματα συμπάθειας. Ο Παυλόπουλος αλλάζει αυτή τη στρατηγική και εξηγεί πλέον με αδιάσειστα επιχειρήματα τι σημαίνει η τουρκική κατοχή για τους άλλους. Τι σημαίνει να έχει δικαιώματα κυριαρχίας βάσει διεθνών συμφωνιών (!) μη μέλος της Ε.Ε. επί εδάφους μέλους. Παίρνει τον τουρκικό στρατό από τον χάρτη της Μεγαλονήσου και τον τοποθετεί (με άλλη εθνικότητα) πάνω στις χώρες της Βαλτικής, για τις οποίες «καίγονται» οι Αμερικανοί. Πρακτικά τι σημαίνει σήμερα το να έχει ένα μη μέλος της Ε.Ε. (λ.χ. Ρωσία) νομικά κατοχυρωμένο επεμβατικό δικαίωμα στο έδαφος ενός κράτους-μέλους (λ.χ. Λιθουανία); Πέραν του ότι έτσι παραβιάζεται ρητώς η Συνθήκη της Ε.Ε., έχει και άλλες επιπτώσεις, γεωπολιτικές. Για του λόγου το ακριβές, σας μεταφέρω τη συλλογιστική που ανέπτυξε ο Πρόεδρος, την Τετάρτη, στους ακολούθους του υπουργείου Εξωτερικών:
«Πρέπει να υπάρξει λύση του Κυπριακού. Λύση δίκαιη, λύση βιώσιμη. Αλλά, για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει πλήρης σεβασμός του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Χωρίς αυτόν τον σεβασμό δεν πρόκειται περί λύσεως – πρόκειται περί διάλυσης όποιου κράτους ήθελε προκύψει. Αυτό προϋποθέτει πρωτίστως ότι σεβόμαστε απολύτως την έννοια της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σεβόμαστε την κυριαρχία, αλλά ποια κυριαρχία; Εκείνη που ανταποκρίνεται πλήρως στο διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Η έννοια της κυριαρχίας σήμερα διαμορφώνεται με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά για τα κράτη της Ευρώπης και από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Το άρθρο 4, παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθορίζει σαφώς αυτή την έννοια της κυριαρχίας. Είναι η πλήρης και άνευ όρων δυνατότητα κάθε κράτους να υπερασπίζεται την εδαφική του ακεραιότητα και την εθνική του ασφάλεια. Χρησιμοποιώ verbatim την ορολογία του άρθρου 4, παρ. 2».
Και κατέληξε ο Πρόεδρος:
«Οποιαδήποτε λύση, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να σέβεται αυτή την έννοια της κυριαρχίας. Γιατί, αλλιώς, η λύση αυτή θα παραβίαζε την έννοια της κυριαρχίας κατά το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, και θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο εξαιρετικά επικίνδυνο για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιατί αυτό που υποθετικά θα συνέβαινε στην Κυπριακή Δημοκρατία με ελλειμματική κυριαρχία θα μπορούσε να επαναληφθεί για οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Όταν, λοιπόν, εμείς και η Κύπρος έχουμε αυτή τη θέση, υπερασπιζόμαστε την κυριαρχία των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης»…
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120