Η μαύρη επέτειος στα Ιμια και η συμπεριφορά της Αριστεράς και της Δεξιάς
Eάν επρόκειτο για τον Κάστρο, θα είχαν πάει στην κηδεία του. Εάν επρόκειτο για την επέτειο του θανάτου του Τσε, θα οργάνωναν συναυλία μνήμης. Εάν το ημερολόγιο έδειχνε Δεκέμβριος, θα έκαναν αφιερώματα για τη «σφαγή» στο Σύνταγμα. Εάν επρόκειτο για την Πρωτομαγιά, θα πήγαιναν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και θα κατέθεταν στεφάνι προκειμένου να τιμήσουν τους 200 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Αλλά, φευ! Οταν πρόκειται για τους τρεις αδικοχαμένους αξιωματικούς στα Ιμια, μια ανακοίνωση αρκεί και πολύ τούς είναι. Εάν πρόκειται για τρία νέα παιδιά που έπεσαν μαχόμενα, υπερασπιζόμενα εθνικό έδαφος, σιγά μην πάμε στο μνημείο που έστησε ο Αβραμόπουλος έξω από τη Λέσχη Αξιωματικών στη Ρηγίλλης για να καταθέσουμε και στεφάνι. Σιγά μην τους θυμηθούμε!
Οπως θα καταλάβατε, αγαπητοί αναγνώστες, το σημερινό θέμα μου είναι η διαχείριση της μνήμης. Ακριβέστερα, η στάση της ελληνικής Αριστεράς απέναντι στην μνήμη, την εθνική μνήμη. Στάση που αρκετές φορές καθορίζεται, δυστυχώς, -αυτή είναι η εντύπωση που δίνεται- από το χρώμα του αίματος. Είναι αδιανόητο για την Αριστερά να τιμά άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, παθαίνει αναφυλαξία με το χακί, νομίζει ότι ταυτίζεται με τη δικτατορία. Είναι αδύνατο για την ελληνική Αριστερά να ταυτίζεται με ήρωες και ηρωίδες, όπως ο Παύλος Μελάς, η Λέλα Καραγιάννη και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, είναι μόνιμο το άγχος της μην την πουν συνοδοιπόρο της Ακροδεξιάς.
Είναι ανυπόφορο για την ελληνική Αριστερά να τιμά άνδρες που παράτησαν τη βολή τους στην Αθήνα και τη Λευκωσία και ανέβηκαν στο βουνό, ο πρώτος (ο Μελάς) για την απελευθέρωση της βουλγαροκρατούμενης Μακεδονίας και ο δεύτερος (ο Παλληκαρίδης), μαθητής, ούτε δεκαοκτώ χρονών, για την απελευθέρωση της Κύπρου. Είναι ασύλληπτα δύσκολο για την Αριστερά να ορθώσει ανάστημα και να διαμαρτυρηθεί στον Δήμο Αθηναίων για την παράλειψή του να φροντίσει το άγαλμα του συνταγματάρχη Ψαρρού, εάν επρόκειτο όμως για τον Αρη και τον Σιάντο θα «έσκιζε» τα ρούχα της.
Κάθε φορά, λοιπόν, που πλησιάζει μια τέτοια επέτειος -το παρατήρησα αυτήν την εβδομάδα με τη μαύρη επέτειο των Ιμίων- η εν Ελλάδι προοδευτική, καθεστηκυία, αριστερή διανόηση στρέφει το βλέμμα της αλλού. Κάνει σαν να μην την αφορά. Συγκινείται απίστευτα στο άκουσμα του ύμνου της Πρώτης Διεθνούς, αλλά θεωρεί την ανάκρουση του εθνικού ύμνου δείγμα εθνικιστικής υστερίας.
Το πρόβλημα όμως, αγαπητοί, δεν είναι μόνο η Αριστερά. Στο πρόβλημα περιλαμβάνεται και η Δεξιά .Επηρεασμένη από αυτό το κλίμα, συμπεριφέρεται σαν να πρέπει να ζητεί συγνώμη που δεν είναι Αριστερά. Γιατί η Δεξιά αποφεύγει να εμπλακεί στη διαχείριση της εθνικής μνήμης και αφήνει αυτό το πεδίο ελεύθερο στη Χρυσή Αυγή; Γιατί λέει «όχι» σε μια εκδήλωση εθνικού αναστοχασμού για τα Ιμια και απλώς επιλέγει τη φωτογράφιση με τον υιό ενός εκ των αδικοχαμένων αξιωματικών; Φοβάται μήπως και η Δεξιά μην την πουν Ακροδεξιά; Φοβάται μην τυχόν στενοχωρηθεί ο κ. Σημίτης και της κόψει την καλημέρα, αν διοργανώσει εκδήλωση εθνικού αναστοχασμού; Τι; Πάσα απάντηση δεκτή.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120