Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης που εξελίσσεται όχι μόνο τα τελευταία 24ωρα, αλλά σε κάθε αναμέτρηση στη Βουλή.
Την ώρα που η χώρα όχι απλά βρίσκεται με το ένα πόδι στον γκρεμό (για να μην πω και με τα δύο), κυβέρνηση και αντιπολίτευση ερίζουν για ταξίδια και ακίνητα εις Παρισίους, δείχνοντας ακριβώς ότι αμφότερες μοιάζουν σαν να είναι ξένοι στην ίδια χώρα. Αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύουν ότι τους πολίτες τούς απασχολούν όσα βάζουν ως πρωταρχικά στην ατζέντα τους τα δύο μεγάλα κόμματα; Υπάρχει έστω και ένας πολίτης που «καίγεται» για την ιεράρχηση που κάνουν ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.;
Πιστεύουν ότι με το να πετούν λάσπη στον ανεμιστήρα προσφέρουν υπηρεσία προς τη δημοκρατία και την πολιτική; Ετσι θα φέρουν τους πολίτες κοντά τους; Δεν έχουν πάρει το μήνυμα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης και της μεγάλης αποχής, που δεν έδειξε τίποτε άλλο από τη μεγάλη απογοήτευση και την οργή απέναντι στο πολιτικό σύστημα; Ή δεν έχουν δει τι γίνεται στον κόσμο με την αντισυστημική ψήφο που δημιουργεί απανωτές εκπλήξεις στα αποτελέσματα;
Ο ελληνικός λαός έχει γονατίσει από τα φορολογικά βάρη, γονατίζει από τη νέα τρέλα που εμπνεύστηκαν και αφορά το χαράτσι με τις εισφορές στον ΕΦΚΑ, σκοτεινιάζει βλέποντας ότι κάθε μέρα η ζωή του γίνεται χειρότερη και χωρίς προοπτική να αλλάξει. Κάθε οικογένεια βλέπει τον εφιάλτη της ανεργίας να την κυκλώνει, βλέπει τα παιδιά της -όσα από αυτά μένουν στην Ελλάδα- να μην έχουν προοπτική και αυτοί πιστεύουν ότι το σπίτι στο Παρίσι ή το ταξίδι του Τσίπρα στην ίδια πόλη αποτελούν μείζονα ζητήματα. Μάλλον πλάκα μάς κάνουν. Και όλα αυτά την ώρα που τόσο ο Ντράγκι όσο και οι θεσμοί εξακολουθούν να ρίχνουν βόμβες σε ένα τοπίο που είναι ήδη βομβαρδισμένο.
Το χειρότερο είναι ότι η αξιολόγηση που ετοιμάζεται είναι η τελευταία (;) καταδίκη ενός λαού. Μια και, εάν η κυβέρνηση υπογράψει όσα απαιτούν οι πιστωτές, θα δώσει τη χαριστική βολή σε έναν λαό που υποφέρει και δοκιμάζεται τα τελευταία χρόνια εξαιτίας των Μνημονίων, τα οποία όχι μόνο δεν βγάζουν τη χώρα από το τούνελ, αλλά τη βυθίζουν όλο και περισσότερο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και καλό θα ήταν οι πολιτικές ηγεσίες, αντί να τσακώνονται σαν τα… κοκόρια, να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους απέναντι στον ελληνικό λαό. Να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να δουν πού συμφωνούν και πού όχι. Οπως ακριβώς έκαναν στις πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις. Εθνικό θέμα δεν είναι μόνο η εξωτερική πολιτική, αλλά κυρίως -στις μέρες μας- η οικονομία.
Πρέπει επιτέλους να συνεννοηθούν για το χρέος και το πλεόνασμα. Πρέπει να συνεννοηθούν για το θέμα της ανεργίας. Σίγουρα, δεν θα τα βρουν σε όλα. Αλλά δεν μπορούν να δηλητηριάζουν ακόμη και τις προσωπικές σχέσεις τους με παρωχημένες αντιπαραθέσεις που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, τις οποίες ο τόπος πλήρωσε ακριβά. Αυτή η αντιπαράθεση δεν οδηγεί πουθενά, έστω και αν πρόσκαιρα κάποιος πιστεύει ότι βγαίνει κερδισμένος.
Αν συνεχιστεί η ίδια μνημονιακή πολιτική της λιτότητας και των φόρων, η ζωή των πολλών θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Δεν προτείνουμε κάτι πολυτελές, αλλά κάτι αυτονόητο, όπως η συνεννόηση. Νισάφι πια.
Πότε θα καταλάβουν ότι όταν χάνονται καράβια δεν έχουν την πολυτέλεια οι βαρκούλες να αρμενίζουν;
Νίκος Ελευθερόγλου
Μ.Η.Τ. 232120