Καθώς είναι πλέον βέβαιο ότι έχουμε εισέλθει εκ νέου σε δραματικές ώρες για το πού θα… κάτσει η αξιολόγηση και μαζί της η τύχη της χώρας μας, φρόνιμο θα είναι να φρεσκάρουμε λίγο τη σκέψη μας με κάποιες δόσεις αυτοκριτικής. Αυτή είναι που βοηθάει πάντα και να βγεις από αδιέξοδα και, κυρίως, να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη.
Η διαδικασία αυτοκριτικής προφανώς δεν ακυρώνει τις ευθύνες της συντριπτικής πλειονότητας των κυβερνήσεων και των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, οι οποίες και τα οποία υπηρέτησαν με ζηλευτή, για τα λοιπά πεπραγμένα τους, συνέπεια την πορεία προς την κατηφόρα και τη χρεοκοπία.
Ούτε φυσικά επιχειρεί να αποτελέσει άλλοθι, και μάλιστα αναδρομικό, στα χέρια των πονηρών, των ευνοημένων από κάθε κατάσταση τρωκτικών, ο βιοπορισμός και η ανύπαρκτη ηθική των οποίων τίναξε στον αέρα την μπάνκα του Δημοσίου. Αυτά είναι και γνωστά και χιλιοειπωμένα και, το χειρότερο, ατιμώρητα.
Υπήρχε τρόπος να αποφευχθούν; Πέρα από το αυτονόητο, ότι «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι», και από το αυταπόδεικτο, ότι «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί». Πέρα από τις πράξεις και τις παραλείψεις των εντεταλμένων για τον σκοπό αυτόν οργάνων και θεσμών της Πολιτείας, υπάρχει ατομική ευθύνη; Αυτό είναι το μείζον ερώτημα στο οποίο κάθε πολίτης, σε όποια επαγγελματική κατηγορία κι αν ανήκει, όποιο κι αν είναι ή όσο κι αν απέμεινε το εισόδημά του, καλείται να απαντήσει.
Οι στήλες αυτές βρίσκονται φύσει και… θέσει απέναντι από την εισαγγελική έδρα! Γι’ αυτό και, αντί να εκτοξεύσουν μύδρους κατηγο-ρητηρίου, θα αρκεστούν στο να θέσουν μερικά ερωτήματα. Ερωτήματα για τη συμβολή στην αυτοκριτική δύο επαγγελμάτων με τα οποία βιοπορίστηκε και βιοπορίζεται ο υπογράφων, τη δημοσιογραφία και τη δικηγορία.
Πώς αντέδρασαν, συλλογικά και ατομικά, οι δημοσιογράφοι στην εμφάνιση κάθε χρώματος χρήματος στον εκδοτικό χώρο; Πώς αντιμετώπισαν την επέλαση «προσωπικοτήτων» γνωστού ποιόντος και παρελθόντος μέσα στη δουλειά τους, δίπλα τους, εντός, εκτός, επί τα αυτά και εναλλάξ; Συναγελάστηκαν; Τους απομόνωσαν; Ανέδειξαν τις ανεπάρκειές τους σε όλα τα επίπεδα ή τους προσέφεραν κάλυψη και, αν ναι, αντί ποιου ανταλλάγματος; Πώς συμπεριφέρθηκαν στις προσκλήσεις και τις προκλήσεις των εκάστοτε και κάθε λογής εξουσιών για να τακιμιάσουν μαζί τους με αντάλλαγμα διατεταγμένες γραφίδες και μικρόφωνα;
«Αμισθος δημόσιος λειτουργός» είναι ο δικηγόρος. Πόσο κοντά στον εξαιρετικά τιμητικό αυτόν τίτλο βρίσκεται εδώ και δεκαετίες το σώμα; Πόσο τόλμησε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που η κοινωνία και ο απλός απροστάτευτος πολίτης τού εμπιστεύτηκαν και του ανέθεσαν από τη Γαλλική Επανάσταση και δώθε; Πότε ανάλυσε τα τεκταινόμενα πίσω από τις γραμμές νόμων που ξεκλήριζαν δεκαετίες δικαιωμάτων και επαγγελμάτων; Πότε φώτισε φωτογραφικές ρυθμίσεις για «ημετέρους», για να συμβάλει στην αποτροπή τους;
Πότε ανέδειξε θαρραλέα στους ανυποψίαστους, στους αμόρφωτους, τι τους περιμένει από διάφορες «προσφορές» της εξουσίας και των τραπεζών, πάντα… «για το καλό τους»; Πότε αποφάσισε να μιλήσει με απλότητα και σαφήνεια; Πότε κατέβηκε στον δρόμο, όχι προς άγρα πελατείας; Δυστυχώς, όταν το κακό είχε περάσει το κατώφλι μας και καίει το σπίτι μας! Είναι λίγο αργά για να πείσουμε τους συμπολίτες μας ότι δεν μιλάμε παρά μόνο όταν καίγεται η γούνα μας. Γι’ αυτό και η οικονομική ευθανασία μας συντελείται μέσα στο πλαίσιο μιας γενικευμένης απαξίωσής μας από την κοινωνία που η δική μας στάση και συμπεριφορά δεκαετιών επίτρεψε να καλλιεργηθεί.
Γενικεύεις, θα πείτε. Αναγκαστικά. Ποια είναι όμως, ειλικρινά, η κυρίαρχη αίσθησή σας; Και, πέρα από την αίσθηση, δείτε και την πραγματικότητα. Τα καζάντια όλων αυτών που πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν κάστρα άπαρτα και σήμερα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Οπως το λέει και στο εξαιρετικό τραγούδι του ο Βασίλης Καρράς, «Δες τι απέμεινε…»!
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120