Η διαμόρφωση των ισορροπιών στην Ευρώπη και το «στοίχημα» της ηγεσίας της Ν.Δ.
Ο στρατηγικός ορίζοντας αρχίζει σιγά σιγά και διαμορφώνεται. Και στον κόσμο και στην Ευρώπη και στην περιοχή μας.
Ο πρόεδρος Τραμπ θα συνεχίσει τη ριζοσπαστική πολιτική του στο εσωτερικό της χώρας και δεν παραιτείται από την ατζέντα του (μείωση φορολογίας, μετανάστες, πόλεμος με τα μέσα ενημέρωσης), αλλά θα κάνει, ως φαίνεται, διορθώσεις στην εξωτερική πολιτική του. Ο αρχικός σχεδιασμός για την προσέγγιση με τη Ρωσία συναντά τεράστιες αντιδράσεις στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικάνων και δεν του «βγαίνει».
Για να ηγεμονεύσει εσωτερικά, πρέπει να συμβιβαστεί με το κατεστημένο των Ρεπουμπλικάνων στα εξωτερικά. Με την Ευρώπη δεν θα τα σπάσει, αλλά δεν θα συνεχίσει να βάζει και το χέρι στην τσέπη. Το μήνυμα του αντιπροέδρου Πέινς στο Μόναχο «ξηλωθείτε» για το ΝΑΤΟ ήταν σαφές. Εξίσου σαφές είναι το ενδιαφέρον του για τη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δύο επικοινωνίες με τον πρωθυπουργό Τσίπρα είναι πολλές.
Η Ευρώπη, μετά το τέλος και των γερμανικών εκλογών και υπό την προϋπόθεση ότι θα συρρικνωθεί στο τέλος ο ακροδεξιός λαϊκισμός (θρέφεται από το Προσφυγικό), θα επιχειρήσει να προχωρήσει στη νέα φάση της ιστορίας της. Είτε θα διαλυθεί και θα κυριαρχήσουν στο μέλλον στο έδαφός της δύο ομάδες κρατών (Γερμανία και δορυφόροι – Βρετανία και δορυφόροι) είτε θα προχωρήσει με τόλμη στο επόμενο στάδιο της ενοποίησης. Στα Βαλκάνια μαίνεται η μάχη Αμερικής – Ρωσίας για τον έλεγχο της επιρροής, ενώ οι προσπάθειες της Τουρκίας να πατήσει πόδι διά της Αλβανίας σε περισσότερα του ενός κράτη έχουν προσωρινά τουλάχιστον αναχαιτιστεί. Μέσα σε αυτό το οξύ και ρευστό διεθνές περιβάλλον δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση η στήριξη της Αμερικής και της Γερμανίας προς την κυβέρνηση της Αριστεράς και η σχετική σταθεροποίησή της, αδύνατη σε κάθε άλλη περίπτωση.
Ούτε οι εγκωμιασμοί Μέρκελ για τον πρωθυπουργό ότι τον συμπαθεί επειδή «ψηφίζει τα μέτρα χωρίς να ανοίγει μύτη». Πολύ δε περισσότερο δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει ότι ο επώδυνος συμβιβασμός Τσίπρα με τους δανειστές θα συνοδευτεί από το δωράκι της ποσοτικής χαλάρωσης και της ανακοίνωσης συγκεκριμένων μέτρων για το χρέος, με έναρξη εφαρμογής το καλοκαίρι του 2018. Τους ξένους δεν τους ενδιαφέρει ποιος κάθεται στην καρέκλα του πρωθυπουργού, ποιος τους κάνει τη δουλειά είναι το θέμα τους.
Τούτων δοθέντων και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει τη στρατηγική της για τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβει μετά το καλοκαίρι (Σύνταγμα, πανεπιστήμια, Αυτοδιοίκηση, παραγωγική αναδιάρθρωση), προκειμένου να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα στον σκληρό πυρήνα του κράτους, το στοίχημα για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι να αρχίσει να ετοιμάζεται από τώρα σοβαρά για εκείνη την περίοδο. Τι θέσεις θα διατυπώσει για τη Νέα Ευρώπη, η οποία, για να σε κρατήσει στον ισχυρό πυρήνα του ευρώ, απαιτεί νέα μείωση κυριαρχίας; Τι θέσεις για το Σύνταγμα και την Αυτοδιοίκηση, προνομιακός χώρος της σήμερα; Ποιες για την οικονομία; Το στοίχημα είναι μεγάλο. Και ο αρχηγός πρέπει να πάψει να ασχολείται με τα μικρά και να εστιάσει στα μεγάλα. Αυτό είναι το χρέος του.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120