Είναι γεγονός ότι οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν… το ‘χουν πολύ με την ανάγνωση της διεθνούς πολιτικής σκηνής.
«Διαβάζουν» θετικές εξελίξεις εκεί όπου δεν υπάρχουν, ανακαλύπτουν ευνοϊκούς συσχετισμούς και οραματίζονται ανατροπές μέσα από την αφύπνιση μιας δήθεν αλληλέγγυας… «ευρωπαϊκής Αριστεράς». Το σενάριο, βεβαίως, παραπέμπει ευθέως σε «Αρλεκιν». Για να… ξεχνιούνται, τα παλικάρια, βαφτίζουν «πολιτική πρόβλεψη» τους ευσεβείς πόθους τους και, όταν αυτοί διαψευστούν, πάνε για ποτό με τον Καρανίκα…
Παρόλο όμως το περίσσευμα αφέλειας που διακρίνει το διεθνοπολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Τσίπρας έχει φτάσει να στηρίζει τις ελπίδες επιβίωσής του στην εκλογική νίκη του Μάρτιν Σουλτς. Πρώτον, επειδή ο Τσίπρας σε σχέση με τον μέσο όρο των υπόλοιπων συριζαίων είναι πολύ λιγότερο αφελής. Δεύτερον, επειδή έχει πάρει το μάθημά του και, λογικά, πρέπει να γνωρίζει τι εστί «βαθύ πολιτικό κατεστημένο» στη Γερμανία.
Κοιμίζει κόσμο και αγοράζει χρόνο ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά μάλλον όχι έως τις γερμανικές εκλογές. Ως τις δικές μας…
Καταρχάς, δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής που να πιστεύει πράγματι ότι στο τέλος θα χάσει η Μέρκελ. Αυτά για το ξαφνικό «γκελ» του πρώην αλκοολικού αυτοδίδακτου βιβλιοπώλη είναι μπουρδίτσες για να αποκτούν λίγο σασπένς οι -κατά γενική ομολογία- πιο βαρετές ευρωπαϊκές κάλπες. Που -κατά κανόνα- οδηγούν σε κυβερνήσεις συνασπισμού μεταξύ των δύο βασικών μονομάχων, το πολύ πολύ με την προσθήκη συστημικών μαϊντανών, όπως έχουν καταντήσει οι Ελεύθεροι Δημοκράτες. Τον Σουλτς, όταν έρθει η ώρα, τα ίδια γερμανικά μέσα που σήμερα τον αποθεώνουν θα τον κοντύνουν τόσο όσο χρειάζεται για να χάσει τις εκλογές αξιοπρεπώς. Δόξα τω θεώ, σκελετούς στην ντουλάπα του κρύβει πολλούς και από την εποχή της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο. Στο παρελθόν μάλιστα έχει εισπράξει «προειδοποιητικές βολές» ακόμη και από το «Spiegel». Ομως, και στη θεωρητική περίπτωση που επικρατήσει ο σκληρός ευρωπαϊστής των Σοσιαλδημοκρατών, με ποιους ακριβώς περιμένετε να κυβερνήσει; Με τους Πρασίνους και τη γερμανική Αριστερά; Γελοιότητες, που δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική.
Και αν μεν ο Τσίπρας έχει ποντάρει στη νίκη του Σουλτς (που, επαναλαμβάνω, δεν το πιστεύω), κακό του κεφαλιού του. Θα φάει άδειασμα αεροπλανικό ήδη από την προεκλογική περίοδο στο πρώτο ντιμπέιτ στο οποίο ο υποψήφιος καγκελάριος ερωτηθεί για το ελληνικό χρέος. Υπάρχουν όμως και άλλα πουλέν, από τον εγχώριο προοδευτικό – εκσυγχρονιστικό χώρο, που μοστράρουν τον Σουλτς σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού. Είναι όλοι οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με τη «γερμανική Ευρώπη», που βρήκαν στο πρόσωπο του 62χρονου τον γνήσιο φίλο της Ελλάδας…
Λοιπόν, για να μην κοροϊδευόμαστε: Ο Σουλτς τον μόνο Ελληνα που μπορεί να βοηθήσει είναι ο εικονιζόμενος της φωτογραφίας. Το παιδί με το σακίδιο, που μάλλον θα ξαναγυρίσει στην κουζίνα του, αλλά στο πρόσωπό του ο «καλός Γερμανός Σαμαρείτης» είχε ανακαλύψει ένα μοναδικό πολιτικό ταλέντο. Και, εντελώς ξεδιάντροπα, πήγε να μας το μοστράρει…
«Αυτόν πρέπει να έχεις στην κυβέρνηση, και όχι τον Καμμένο» είχε πει δημοσίως, ίσως επειδή οι ΑΝ.ΕΛ. -σε αντίθεση με τον αρχηγό Σταύρο- έχουν απολύτως ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων.
Για τέτοιου είδους «φιλελληνισμό», λοιπόν, μιλάμε. Εφάμιλλο με του… μπεκροκανάτα των Βρυξελλών, που υιοθέτησε ένα αδέσποτο στη Σάμο, το ονόμασε Πλάτωνα και έκτοτε δηλώνει φίλος της Ελλάδας.
Σουλτς και Γιούνκερ είναι, άλλωστε, «κολλητάρια». Εκτός από το πάθος για ένα ποτηράκι (ο Σουλτς δηλώνει ότι απεξαρτήθηκε νωρίς και ο Γιούνκερ δεν χρειάζεται να δηλώσει τίποτα, φτάνει να τον δεις να τραυλίζει on camera), τους ενώνει και η συναντίληψη για το δικαίωμα των πολυεθνικών στη φοροαποφυγή.
Ο Σουλτς ως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου ήταν αυτός που κάλυψε πλήρως το σκάνδαλο Luxleaks για τις περίεργες φορολογικές πρακτικές του μεγάλου δουκάτου. Εκανε το παγόνι και, αντί να το φέρει στην Ολομέλεια, το έθαψε σε μία επιτροπή, τη θητεία της οποίας απέφυγε να ανανεώσει. Γιατί το σκάνδαλο δεν έκαιγε μόνο τον Γιούνκερ. Εκαιγε και τον Ντάισελμπλουμ, καθώς πολλές από τις πολυεθνικές που απολάμβαναν ειδική φορολογική μεταχείριση ήταν ολλανδικών συμφερόντων.
Μια παρέα είναι λοιπόν όλοι, στην οποία κουμάντο κάνει το Βερολίνο. Και καλά θα κάνουμε να μην έχουμε αυταπάτες. Σ’ αυτή την Ευρώπη των Γερμανών και των υπαλλήλων τους η Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ φίλους. Ούτε θα τη σώσουν φαλακρές νεράιδες με πατομπούκαλα…
Μ.Η.Τ. 232120