Επί ακριβώς 50 χρόνια οι Ελληνες μεγάλωσαν με τον μύθο ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η κυβέρνηση της ΕΡΕ υπήρξαν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1963.Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι φωνές του Ανδρέα Παπανδρέου στα μπαλκόνια των εκλογών του 1985 να καταγγέλλει «το δεξιό παρακράτος, τις καρφίτσες, τα τρίκυκλα και τους Γκοτζαμάνηδες».
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2013, ακριβώς 50 χρόνια μετά τη δολοφονία, για να ακούσουμε από το βήμα της Βουλής τη γραμματέα του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα να αναγνωρίζει ότι «ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι υπήρχε σύνδεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της ΕΡΕ με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη» και να τονίζει ότι «η συνωμοσία εξυφάνθηκε από το παλάτι».
Αφού λοιπόν ο μύθος αυτός κατέπεσε, η Αριστερά του Μνημονίου -προσοχή, όχι το ΚΚΕ- βρήκε καινούργιο «κοσκινάκι»: Κάνει φέιγ βολάν στα ΜΜΕ όσους φακέλους αγωνιστών βρήκε στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης -άγνωστο αν αυτό γίνεται με τη συναίνεση των οικείων τους-, οικοδομεί διαχωριστικές γραμμές με λογικές Εμφυλίου και στην περίπτωση του Γρηγόρη Λαμπράκη πασχίζει να αποδείξει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ: Κομμουνιστής.
Ο άνθρωπος συνεργάστηκε με την ΕΔΑ στις εκλογές του 1961, ενώ προηγουμένως -σύμφωνα με μαρτυρίες οικείων του- είχε βολιδοσκοπήσει την Ενωση Κέντρου για να ενταχθεί στα ψηφοδέλτιά της. Εξελέγη στον Πειραιά, γιατί εκεί ήταν η βάση του θείου του ιατρού Θόδωρου Λαμπράκη, ο οποίος είχε εκλεγεί στο παρελθόν με την ΕΠΕΚ του Σάββα Παπαπολίτη.
Ο άνθρωπος υπήρξε αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού στη Σύρο, ανθυπολοχαγός, και ουδέποτε επέδειξε ενεργό δραστηριότητα υπέρ του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα αποκήρυξε για τη δράση του στον Εμφύλιο Πόλεμο. Και φυσικά παρά τη δράση του στο Φιλειρηνικό Κίνημα δεν υπήρξε πράκτωρ της Μόσχας.
Παρά ταύτα κάποιοι επιμένουν. Επιμένουν να επικαλούνται στοιχεία ότι συμμετείχε περίπου στις αγριότητες με τα κονσερβοκούτια, όταν το ίδιο το ΚΚΕ -αξίζει να διαβάσει κανείς όλη την ομιλία της Παπαρήγα στο μνημόσυνο των 50 χρόνων- ουδέποτε διεκδίκησε τέτοια ιστορικά παράσημα για τον Λαμπράκη. Προσπερνούν ότι αυτός ο «φλογερός κομμουνιστής» δεν μετείχε στον Εμφύλιο και γνωμοδοτούν ότι η δήλωση καταδίκης του ΚΚΕ από τον ίδιο «είναι σαν να μην έγινε»! Επιμένουν ότι ο Λαμπράκης ταξίδευε στη Μόσχα ως φιλοσοβιετικός – στην πραγματικότητα το ταξίδι του ήταν τόσο… συνωμοτικό, ώστε υπάρχουν και φωτογραφίες του με τον ποιητή Κώστα Βάρναλη και άλλους κατά την ομαδική αναχώρησή τους.
Προφανώς και αναφέρομαι στο σαββατιάτικο αφιέρωμα απογευματινής εφημερίδας, το οποίο βασίζεται σε στοιχεία του φακέλου του Γρηγόρη Λαμπράκη – είχε προηγηθεί ακόμη ένα σε κυριακάτικη εφημερίδα προ διμήνου.
Βεβαίως δεν αντιλέγω: Εχει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον η ανάγνωση του φακέλου αυτού και άλλων – έως και φάκελος παρακολούθησης Κωνσταντίνου Καραμανλή ευρέθη στην Ασφάλεια (!) αλλά αναφορά μηδέν από οιονδήποτε. Οταν επιχειρείται όμως να εμφανιστεί ο Λαμπράκης ως κάτι περισσότερο από αυτό το πράγματι ηρωικό και ασυμβίβαστο που υπήρξε (έχω δει στο Μουσείο Μαραθώνα τα προσωπικά αντικείμενά του, καθώς η ευρύτερη Αριστερά δεν είχε ενδιαφέρον να τα αποκτήσει για να τα κάνει μουσείο!), τότε καλό είναι να γίνει γνωστό και το εξής:
Υπάρχουν και άνθρωποι που ήταν δίπλα του εν ζωή και ανοίγουν το στόμα τους. Και λένε πολλά.
Καταλαβαίνω βεβαίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μετατρέψει σε ιδιοκτησία του την αριστερή μνήμη ερήμην του ΚΚΕ, γι’ αυτό «παίζει» με τις θύμησες του Μπελογιάννη, της Καισαριανής και του Λαμπράκη.
Καταλαβαίνω ότι μέσα από τις «πηγές» θέλει να βάλει στα σχολεία αυτή τη δική του ανάγνωση για την Ιστορία, προκειμένου να αποκρυβεί εν τέλει ότι η δολοφονία του ήρωα Λαμπράκη ήταν καύσιμος ύλη για την αναζωπύρωση του σε ύφεση παπανδρεϊκού ανενδότου.
Καταλαβαίνω, τέλος, ότι έτσι επιχειρείται να δημιουργηθούν παλαιά στερεότυπα για τη δεξιά παράταξη. Τα καταλαβαίνω όλα. Στην από δω πλευρά τα καταλαβαίνουν άραγε;
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120