Δεν έχει αποτέλεσμα ούτε νόημα να τιμωρούμε το πολιτικό σύστημα με αποχή ή στρεφόμενοι στα άκραΑπό τον
Δημήτρη Γαρούφα*
Ο γράφων πολλές φορές στο παρελθόν, κι από αυτή τη στήλη, επεσήμανε πόσο σημαντικό είναι εμείς οι πολίτες να λειτουργούμε πιο ενεργά αντιμετωπίζοντας σαν προσωπική μας υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή και επιλέγοντας ως εκπροσώπους μας στη Βουλή (αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στον συνδικαλισμό) ανθρώπους με ήθος, που διακρίθηκαν στην επαγγελματική τους καριέρα, ανθρώπους που δεν θα αντιμετωπίσουν ως επάγγελμα την πολιτική αλλά ως λειτούργημα.
Στο παρελθόν δεν λειτουργούσαμε έτσι και γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία της χώρας, γιατί οι πολιτικοί μας (με λίγες εξαιρέσεις) αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και υπερχρέωσαν τη χώρα ασχολούμενοι κυρίως με το πώς θα επανεκλεγούν, με εκμαυλισμό των πολιτών με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο και θέσπιση επιδομάτων του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία». Φοβούμενοι το πολιτικό κόστος απέφευγαν την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα και όταν ξέσπασε η κρίση φάνηκαν ανίκανοι να τη διαχειριστούν.
Επίσης δεν τόλμησαν να εκπονήσουν και υλοποιήσουν αναπτυξιακό πρόγραμμα με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, με αποτέλεσμα να χαθεί το 25% του ΑΕΠ και οι νέοι να αναζητούν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Βουλιάζει σε τέλμα η χώρα μας, γιατί είχε πολιτικούς που την κρίσιμη ώρα, αντί να κάνουν αυτοκριτική και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δήλωσαν στους πολίτες «μαζί τα φάγαμε» απεκδυόμενοι την ηγετική ευθύνη.
Οι ασκούντες την εξουσία δεν λειτουργούσαν ηγετικά, δεν συμμετείχαν στις θυσίες των πολιτών και δεν είχαν όραμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συνεγείρει τον λαό, σε μια προσπάθεια αναγέννησης της χώρας. Επιπλέον το πολιτικό μας σύστημα αντιμετώπιζε σε κάποιον βαθμό τους πολίτες ως αναγκαίο κακό, κι έτσι δεν θέσπισε θεσμούς και διατάξεις που θα επεδίωκαν τη συχνή έκφραση γνώμης των πολιτών κάνοντας πιο συμμετοχικό το πολίτευμα. Γι’ αυτό άλλωστε το άρθρο 44 του Συντάγματος που αναφέρεται στα δημοψηφίσματα θέτει τόσες προϋποθέσεις ούτως ώστε να μη γίνεται κανένα δημοψήφισμα αν δεν το θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ σε άλλες ευνομούμενες χώρες οι πολίτες συχνά πυκνά καλούνται να αποφασίσουν για πολλά θέματα γενικότερου ή τοπικού ενδιαφέροντος.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα της κάλπης. Είναι η δική μας ώρα, η ώρα των πολιτών. Με τη μαζική συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία καταρχάς πρέπει να στείλουμε μήνυμα ότι είμαστε πολίτες με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν έχει νόημα και αποτέλεσμα να τιμωρούμε το πολιτικό σύστημα με αποχή ή στρεφόμενοι στα αδιέξοδα άκρα, αλλά θα βοηθήσουμε την πατρίδα μας πραγματικά, αν με τις σωστές επιλογές μας μπορέσει να αλλάξει σελίδα και να βγει από το τέλμα. Βεβαίως υπάρχουν πολλές παθογένειες στην πολιτική μας ζωή. Κόμματα αρχών ποτέ δεν αποκτήσαμε και τα κομματικά μέλη δεν ερωτώνται ούτε για την επιλογή των υποψήφιων βουλευτών και αντιμετωπίζονται ως μεταφερόμενοι χειροκροτητές, ενώ λείπει και ο ουσιαστικός δημοκρατικός διάλογος επί προγραμματικών θέσεων και προτάσεων.
Αλλά επειδή στη ζωή δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις, μπορούμε να αναζητήσουμε τους καλύτερους, να βρούμε ποιος πραγματικά θέλει και μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα υλοποιώντας αναπτυξιακό πρόγραμμα, ποιος θα ασχοληθεί με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, για να μη φεύγουν στο εξωτερικό οι νέοι μας, ποιος έχει προτάσεις για το δημογραφικό και τα άλλα προβλήματα της χώρας.
Ακόμη, να λάβουμε υπ’ όψιν ποιος μπορεί να λέει και «όχι» σε αυτούς που ζητούν υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα, ποιος μπορεί με ισχυρές συμμαχίες (όπως θα μας έλεγε από τα βάθη της Ιστορίας ο Θουκυδίδης), αλλά και με δικές μας δυνάμεις, να δημιουργήσει ισχυρή αποτρεπτική δύναμη που θα διασφαλίζει την ανεξαρτησία της χώρας μας από την προκλητική επιθετικότητα κάποιων γειτόνων.
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα. Τελειώνοντας θα ήθελα απλά να υπενθυμίσω αυτά που έγραψε ο Τζον Κένεντι προτού εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ στο βιβλίο του «Η σκιαγραφία των γενναίων», στο οποίο αναφερόμενος στην ευθύνη των πολιτών για τη σωστή λειτουργία της δημοκρατίας υπογράμμιζε: «Σε μια δημοκρατία, κάθε πολίτης, άσχετα με το ενδιαφέρον που έχει για την πολιτική, ασκεί κι αυτός ένα λειτούργημα και υπέχει μια ευθύνη, και σε τελική ανάλυση το είδος της κυβερνήσεως που έχουμε εξαρτάται κυρίως από το πώς εκπληρώνει καθένας τις υποχρεώσεις του. Εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά και θα έχουμε την πολιτική ηγεσία, καλή ή κακή, που εμείς θέλουμε και αξίζουμε».
*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του
Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης,
μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας
Μακεδονικών Σπουδών
