Σαράφης – Γονατάς (ή πώς γράφεται η ιστορία)

Το ένθετο της «Καθημερινής» με γενικό τίτλο: «Πρόσωπα και Ιστορίες», ήταν αφιερωμένο στον Στέφανο Σαράφη.

• γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Μάλλον παιδί του κομματικού σωλήνα, όπως θα λέγαμε σήμερα, αφού με την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου μετά την «καλή δικτατορία» του 1909, κατετάγη στον Στρατό. 

Για να δούμε περί τίνος πρόκειται.

• α. Ο Σαράφης το 1912 έδωσε εξετάσεις στην ΣΣΕ, αλλά απέτυχε πράγμα που απέδωσε στο ότι δεν είχε μέσον, όπως άλλοι επιτυχόντες. 

Δηλαδή: Είναι σαν τον Ανδρέα Αλαφούζο (Γιώργος Γαβριηλίδης), στο «Μιας πεντάρας νιάτα», ο οποίος παρέμεινε Εισηγητής Β΄ διότι «δεν ήταν ποτέ των καταστάσεων»…

• β. Ο Σαράφης λοιπόν πίστευε ότι τόσο οι  βενιζελικές κυβερνήσεις όσο και δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν εξόπλισαν, δεν προετοίμασαν και δεν ανεφοδίασαν επαρκώς τις ένοπλες δυνάμεις, θεωρούσε εντελώς ανίκανη την ηγεσία του στρατού στον πόλεμο του 1940 καθεστωτικό στρατό και όχι εθνικό το στρατό που πολέμησε το 40, επειδή δεν συμμετείχαν οι απότακτοι του 1935, όπως  ο ίδιος. 

Δηλαδή: α. Στρατηγοί όπως ο Αλέξανδρος Παπάγος, ο Ιωάννης Πιτσίκας, ο Γεώργιος Τσολάκογλου, ο Παναγιώτης Δεμέστιχας, ο Γεώργιος Κοσμάς, ο Κωνσταντίνος Μπακόπουλος και άλλοι ήταν  για τον μετρίας, για να το πούμε κομψά στρατιωτικής μορφώσεως Σαράφη, ανίκανοι.

Δηλαδή ο Σαράφης κριτικάρει στρατηγούς με τεράστια στρατιωτική μόρφωση, αλλά και με άριστη δράση στα πεδία των μαχών. Είναι σαν ένας προπονητής συνοικιακής ομάδας να σχολιάζει τα συστήματα του Αντσελότι. Σαν ένας ποδοσφαιριστής Γ΄ τοπικού να έχει άποψη  για το πώς κάνει κοντρόλ ο Γιαμάλ. Σαν  ένας σολίστας σκυλάδικου της Εθνικής Οδού  να εκφέρει άποψη για την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν ή για τις Πολωνέζες του Σοπέν. Ή ένας αποτυχημένος τραγουδιστής ή συνθέτης να κρίνει την Κλαυδία.

Ακόμη ο Σαράφης δεν είχε ακούσει κάτι για την Γραμμή των Οχυρών Μεταξά. Προφανώς αυτά γίνανε μόνα τους. Με… αυτοδιαχείριση. 

Αν είχε την δυνατότητα να διαβάσει το βιβλίο του ΓΕΣ «Η προς πόλεμον προπαρασκευή του Ελληνικού Στρατού 1923 – 1940», θα είχε αλλάξει γνώμη. Αλλά δυστυχώς το βιβλίο αυτό εξεδόθη μετά τον πόλεμο. Βλέπετε και η τεχνική νοημοσύνη καθυστέρησε η ρημάδα…

• γ. Πίστευε ότι το ηρωικό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, δεν το είπε ο Ιωάννης  Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός.  

Δηλαδή: Ο Σαράφης ήταν από κείνους τους αστείους, που ισχυρίζονται αυτά τα γελοία. Παραπέμπω και αυτούς αλλά και τον Σαράφη στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος ούτε Μεταξικός υπήρξε, ενώ αντιθέτως είχε εξορισθεί από τον Μεταξά,  ούτε και την μόρφωση του Σαράφη είχε!  Γράφει λοιπόν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο βιβλίο του «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου 1939-1944»:   «Πρέπει να είμαι θα χωρίς άλλο ευγνώμονες στον Ιωάννη Μεταξάν διότι είπε ο ολομόναχος στο σκοτάδι της νυκτός το μέγα «Όχι». Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας ότι το «Όχι» δεν το είπε ο Μεταξάς, ότι το είπε ο ελληνικός λαός. Ναι, το είπε ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuele Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε διόλου (βλέπε το βιβλίο του: ‘’Il Principio della fine’’, Ρώμη 1945),  εξύπνησεν της 3ην πρωινήν  τον Μεταξλαν και όχι τον Ελληνικόν  Λαόν.      Εάν έλεγε ο μεταξάς «Ναι» πώς θα έλεγε «Όχι» ο Ελληνικός Λαός που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα λοιπόν τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα «Όχι» είναι πράξις του Ιωάννη Μεταξά»

• δ. Τέλος, ο Σαράφης θεωρούσε ότι όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του 1940-1941, ήταν άτολμες, συντηρητικές, έγιναν με βραδύ ρυθμό από διστακτικούς και ανίκανους καθεστωτικούς αξιωματικούς γιατί έλειπαν τα «ικανά και τολμηρά ορμητικά δημοκρατικά στελέχη»  (Στέφανος Σαράφης,  ο ΕΛΑΣ, Επικαιρότητα, Αθήνα 1980, σελίδες 16-23).

Δηλαδή: Κατά τον Σαράφη, η αποτελεσματικότατη άμυνα επί της μέχρι τον Νοέμβριο του 1940 και η επακολουθήσασα αντεπίθεση του Ελληνικού Στρατού που απώθησε τους Ιταλούς μέσα στο Βορειοηπειρωτικό έδαφος σε μερικές περιοχές μέχρι και 60 χιλιόμετρα, ήταν κατά τον Σαράφη συντηρητικές. Μήπως και η απόκρουση τον Μάρτιο του 1941 της μεγάλης Ιταλικής Εαρινής Επίθεσης, της οποίας ηγείτο προσωπικώς ο Μουσολίνι, ήταν άτολμη κι συντηρητική.

Ο Σαράφης λοιπόν εκτός από αυτές τις κομπλεξικές απόψεις, είχε κακή άποψη για ομάδες του ΕΔΕΣ στις οποίες «είδε» απειθαρχία, όχι ομοιόμορφες στολές και κακή εκπαίδευση. Αντιθέτως θαύμαζε τα τμήματα του ΕΛΑΣ, όπου διαπίστωσε έναν πειθαρχημένο στρατό, στρατιώτες ομοιόμορφα ντυμένους με στρατιωτικό παράστημα, και πολλή καλή εκπαίδευση.

Και όλες αυτές οι φωτογραφίες που βλέπουμε με τους κατσαπλιάδες του ΕΛΑΣ, που φοράνε ό,τι βρούνε, ακόμα και γερμανικά κράνη φορούσαν στα «Δεκεμβριανά»  με κάτι γενειάδες ένα μέτρο, τι είναι; Μάλλον θα είναι προϊόντα  φωτοσόπ από την μαύρη αντίδραση…

Όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι τό το βιβλίο του Στέφανου Σαράφη «Ο ΕΛΑΣ»…

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι τον Φεβρουάριο του 1943, σε αψιμαχία με τον ΕΛΑΣ, ο Σαράφης συνελήφθη και σιδηροδέσμιος οδηγήθηκε στο ορεινό χωριό Κολοκυθιά Φωκίδας. Εκεί τον συνάντησε ο Βελουχιώτης, ο οποίος τον «έπεισε» να πάρει μεταγραφή για τον ΕΛΑΣ. Ήταν μία μεταγραφή αεροδρομίου, όπως θα λέγαμε σήμερα, διότι το ΚΚΕ την θεώρησε μεγάλη επιτυχία και παρουσίασε τον Σαράφη ως μεγάλη στρατιωτική φυσιογνωμία κάτι μεταξύ  Κλαούζεβιτς και Βεληγκέκα.

Στο αντίστοιχο ένθετο της εφημερίδας για τον Στυλιανό Γονατά, διαβάζουμε ότι ο πόλεμος με την Τουρκία την άνοιξη του 1897, τον βρήκε λίγες μέρες πριν από την αποφοίτησή του (από την Σχολή Ευελπίδων) οπότε δεν έλαβε μέρος σε αυτόν. Οι  Ευέλπιδες όμως χρησιμοποιήθηκαν ως εκπαιδευτές των νεοσυλλέκτων και εθελοντών στρατιωτών. Αξίζει να τονισθεί ότι, όντας στο τελευταίο έτος της σχολής ο Γονατάς ανέλαβε την εκπαίδευση του πρίγκιπα Ανδρέα αδελφού του διαδόχου Κωνσταντίνου και μελλοντικού διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία. Η συγκεκριμένη αποστολή τον έφερε κοντά στη βασιλική οικογένεια, παρότι ο ίδιος – όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του – αιτήθηκε την απαλλαγή του από τα εν λόγω καθήκοντα, λόγω των δημοκρατικών φρονημάτων της οικογένειάς του.

Δηλαδή δεν ήθελε να κάτσει εκεί και τον κρατούσαν με το ζόρι, ίσως κι δεμένο. Απ’ αυτό φαίνεται βγήκε το «τραβάτε με κι’ ας κλαίω»

Εδώ έρχονται στο νου μας και μάλιστα αβίαστα, ιστορίες ανθρώπων που αντιστάθηκαν στο καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. Ιστορίες γεμάτες πράξεις που αγγίζουν τα όρια του έπους.

Όπως κάποιους που τους έστελναν σε θέσεις εξωτερικού που αμείβονταν πλουσιοπαροχότατα για να μην… τους έχουν στα πόδια τους ή έλεγαν τις ειδήσεις στην ΥΕΝΕΔ με νόημα αντιστασιακό. 

Ας τους πιστεύσομεν που έλεγε και ο Χάρι Κλιν.

Το  κείμενο, είναι  από το «Το Δεκεμβριανό πραξικόπημα που δημοσιεύθηκε στον «Ελεύθερο Κόσμο» τον Δεκέμβριο του 1977 και είναι αρκούντως διαφωτιστικό για τις συνθήκες… προσχώρησης του Σαράφη στο ΚΚΕ.

Ο φίλος Ταξίαρχος (ΕΑ-ΑΔ) ε.α. της Πολεμικής Αεροπορίας κ. Θεόδωρος Βουζαλής, μου έχει στείλει εδώ και αρκετό καιρό ένα εξαιρετικό κείμενο για το πώς ήταν η Χαλκίδα κάποτε. Αυτό το «κάποτε» δεν τοποθετείται και πολύ μακριά. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε

Η Χαλκίδα τότε…

Την εποχή εκείνη (1967 – 1974), υπήρχε υπεραφθονία (με τα δεδομένα της τότε εποχής) παραγωγής Ελληνικών προϊόντων και η Χαλκίδα και η ευρύτερη περιοχή της, ήταν το  «Μάντζεστερ» της Ελλάδας.

Σας αποστέλλω και κάποιες σημειώσεις μου, για την Χαλκίδα της εποχής εκείνης.
Εικόνες από την Χαλκίδα (το Μάτζεστερ της Ελλάδας).

Εδώ θέλω να επισημάνω, ότι τότε η Χαλκίδα και η ευρύτερη περιοχή της, είχε πολλές Βιομηχανικές Μονάδες και Βιοτεχνίες αξιοποίησης εγχώριων πρώτων υλών (για την κάλυψη των αναγκών της εσωτερικής αγοράς και για εξαγωγές), καθώς επίσης πολλά Εργαστήρια, Εμπορικά Καταστήματα, Ραφεία κλπ.

Υπήρχαν επίσης πολλές Ταβέρνες – Ζυθεστιατόρια – Ουζερί – Οίκοι Ανοχής, πολλά Παραδοσιακά Καφενεία, Κουρεία, Κομμωτήρια κλπ.

 Βιομηχανικές Μονάδες.

Υπήρχαν μεγάλα εργοστάσια, όπως: Η Βιομηχανία Τσιμέντων, η Βιομηχανία Επεξεργασίας Χάλυβα – Παγοποιείο «Όσκαρ Δάριγκ και Σια», η Βιομηχανία Επεξεργασίας Χάλυβα «Αφεντάκης» (παρήγαγε τα καλλίτερα μαχαιροπίρουνα της Ευρώπης, μέχρι τα Ξιφίδια των μαθητών Στρατιωτικών Σχολών Ευελπίδων – Ναυτικών Δοκίμων – Ικάρων – Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων κ.λπ.), η Βιομηχανία Ηλεκτρολογικού Εξοπλισμού «Λίντνερ – Ελλάς», η Βιομηχανία Φιαλών Υγραερίου «Κυλινδρική», οι Βιομηχανίες Αμιαντοσωλήνων «Ελενίτ», η Βιομηχανία Ειδών Υγιεινής «Ιντεάλ Στάνταρτ», η  Βιομηχανία Πλακιδίων «Σέντικ – Ελίκη», η Βιομηχανία «Ελληνική Κεραμική» η Βιομηχανία «Ιωνία», η Βιομηχανία Χρωμάτων «Πριόβολος», τα Κλωστοϋφαντήρια Χαλκίδας, η Εριουργία «Περφέκτ», η Καλτσοβιομηχανία «Δαμίγου», τα Μακαρονοποιεία «Σιτώ» και «Στέλλα», πάρα πολλά Πτηνοτροφία (Μιμήκος  και Κελαιδίτης τα μεγαλύτερα, καθώς και πάρα πολλά μικρότερα) και Χοιροτροφία, Βιομηχανίες Σαπωνοποιίας – Πυρηνελαιουργίας, Βιομηχανίες επεξεργασίας ρητίνης, τα Ναυπηγεία Χαλκίδας κλπ.

Τα εργοστάσια αυτά απασχολούσαν χιλιάδες εργάτες και συνεχώς ζητούσαν εργατικό προσωπικό (ακόμα και ελαφρώς ανάπηρους), για να προλαβαίνουν τις παραγγελίες τους, με καλά ημερομίσθια για την τότε εποχή. Τους εργάτες τους έπαιρναν από τα σπίτια τους και μετά την εργασία τους μετέφεραν πίσω, πολυτελή πούλμαν των εργοστασίων, μέχρι και ταξί και αγοραία. Εργαζόταν κόσμος από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και ο τοπικός τύπος, τα καφενεία, τα Κουρεία κ.λπ., είχαν ανακοινώσεις που ζητούσαν εργατικό προσωπικό.

 Βιοτεχνίες.

Εκτός από τις Βιομηχανικές Μονάδες υπήρχαν και πολλές Βιοτεχνίες κατεργασίας πρώτων υλών με τα χέρια ή με στοιχειώδη εργαλεία και μικρά μηχανήματα.

Οι Βιοτεχνίες αυτές παρήγαγαν διάφορα προϊόντα, κατασκευασμένα από ειδικευμένους Τεχνίτες, όπως: Επιπλοποιία, Ξυλουργεία, Ξυλοτορνευτήρια, Χρυσοχοΐα, Εργαστήρια Κεραμικής, Μαρμάρινων κατασκευών, Κεραμοποιεία, Ασβεστοποιεία, Αγγειοπλαστεία, Κανατάδικα, Παπλωματάδικα, Σιδηρουργία, Καροποιεία, Σαγματοποιεία, Τυπογραφεία, Βιβλιοδετεία, Χαρτοποιεία κ.λπ.

Άλλες βιοτεχνίες τροφίμων ήταν Αλευρόμυλοι, Ποτοποιεία, Οινοποιεία, Λεμοναδοποιεία, Τουρσιών, Αλιπάστων, Τυροκομεία, Αποφλοιωτήρια ξηρών καρπών, Στραγαλατζίδικα, Καφεκοπτεία, Ζαχαροπλαστεία, Αρτοποιεία, Γαλακτοπωλεία κλπ

Υπήρχαν επίσης Συνεργεία αυτοκινήτων και Μοτοσυκλετών, πολλά Ποδηλατάδικα (που επισκεύαζαν και νοίκιαζαν ποδήλατα), Πριονοκορδέλες, Μαχαιροποιία, Χαλκουργία, Γανωτήρια, Στιλβωτήρια, Σχοινοποιεία, Καρεκλάδικα, κλπ.

Αργότερα πολλές Βιοτεχνίες, εξελίχθηκαν σε μικρές Βιομηχανίες.

Η Χαλκίδα το 1970 (από την ιστοσελίδα www. amapola.gr)

Εμπορικά Καταστήματα.

Υπήρχαν επίσης πάρα πολλά Εμπορικά Καταστήματα, όπως: Ετοίμων Ενδυμάτων, Υφασμάτων, Υποδημάτων, Μοτοποδηλάτων, Τσαρουχάδικα, Ωρολογοποιεία, Χρυσοχοεία, Εμποροραφεία, Πουκαμισάδικα, Υαλοπωλεία κλπ.

Υπήρχαν επίσης πάρα πολλά Ραφεία (με σπουδαίους Ράφτες) και πολλά Μοδιστράδικα με πολλές κοπέλες μοδίστρες.

Η Χαλκίδα ήταν γεμάτη επίσης από Καταστήματα Τροφίμων, όπως: Παντοπωλεία, Οπωροπωλεία, Ιχθυοπωλεία, Κρεοπωλεία, Πτηνοπωλεία κλπ.

Υπήρχαν επίσης πολλά Φωτογραφεία, Βιβλιοπωλεία, Οπλοπωλεία κλπ.

 Ταβέρνες – Ζυθεστιατόρια – Ουζερί – Κέντρα Διασκεδάσεως κλπ.

Εκτός από τα παραπάνω, η Χαλκίδα φημιζόταν την εποχή εκείνη σε όλη την Ελλάδα (όπως ακόμα και σήμερα άλλωστε), για το καλό φαγητό, τα φρεσκότατα θαλασσινά, το ποτό και για τις διασκεδάσεις της, για τους μερακλήδες. Άλλωστε ήταν κοντά στην Αθήνα, είχε πυκνή οδική και σιδηροδρομική συγκοινωνία  και γι αυτό είχε πάρα πολλούς επισκέπτες.     

Παλαιότερα η Χαλκίδα είχε και ατμοπλοϊκή συγκοινωνία ( Πειραιάς – Χαλκίδα – Βόλος – Θεσσαλονίκη).

Η Χαλκίδα είχε σε διάφορα μέρη της, πολλές Ταβέρνες, Μπακαλοταβέρνες, Μαγειρεία, Ζυθεστιατόρια, Ουζερί, και Κέντρα διασκεδάσεως, για όλους τους μερακλήδες και καλοφαγάδες.

Είχε πάρα πολλά Παραδοσιακά Καφενεία και Κουρεία, για όλους τους χασομέρηδες. Υπήρχαν επίσης πολλά Κομμωτήρια για τις γυναίκες.

Σε αυτά τα Μαγαζιά το κουτσομπολιό, έδινε και έπαιρνε από τους θαμώνες.

 Λοιπά Κέντρα Διασκεδάσεως (Οίκοι Ανοχής).

Επίσης η Χαλκίδα είχε ονομαστούς Οίκους Ανοχής (και αυτά Κέντρα διασκεδάσεως ήταν), που μπορούσαν να συναγωνιστούν αυτούς, των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και του Πειραιώς. Για τον λόγο αυτό, ερχόντουσαν πελάτες από τους Νομούς Ευβοίας και Βοιωτίας, ακόμα και από την Αθήνα. Εκεί εκτελούσαν το αρχαιότερο επάγγελμα (αλλά συνάμα και Κοινωνικό Έργο, με όλη την σημασία της λέξεως), σπουδαίες εταίρες, που ήταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Οι εταίρες, φορούσαν πολύχρωμα ρούχα και κάπνιζαν τσιγάρα πολυτελείας με φίλτρο.

Οίκοι Ανοχής υπήρχαν τότε κοντά στην γειτονιά μου, σε μια περιοχή που είχε πολλά κανατάδικα, στο τέλος της οδού Κύπρου. Οι Οίκοι αυτοί, επειδή ήταν σε κατοικημένη περιοχή έκλεισαν το 1963, για να μην προσβάλλονται τα χρηστά ήθη. Από μικρό παιδί, όλο εκεί γυρόφερνα, είτε παίζοντας στις αλάνες, είτε από περιέργεια. Με τις παραπάνω κοπέλες, είχα πολύ καλές σχέσεις.

Επίσης Οίκοι Ανοχής υπήρχαν  και στο Φανάρι, που τότε ήταν εκτός της πόλεως.

Η μηνιαία επίσκεψη, στους Οίκους Ανοχής των κοριτσιών στο Φανάρι, ήταν 40 – 50 δραχμές. Από μαθητής Γυμνασίου, πήγαινα εκεί μόνος (και αυτό διασκέδαση ήταν) ή με φίλους (σε πολλούς εγώ άνοιξα τα μάτια, για να βλέπουν). Άλλωστε αυτές οι διασκεδάσεις, δεν ήταν στα ‘’Απαγορευμένα’’ που είχε επιβάλλει στους Μαθητές το Δικτατορικό καθεστώς, ούτε ποτέ είχε γίνει λόγος ή είχε αποβληθεί μαθητής από το Γυμνάσιο, για τέτοιου είδους διασκέδαση.

Υπήρχαν τότε εκεί η Αγγέλα, η Σόνια, η Σούλα, η Μπέμπα και άλλα κορίτσια  (υπήρχε ανανέωση κοριτσιών), με βοηθούς κάποιες γριές, ή κάποιον νεαρό θηλυπρεπή (τον συχωρεμένο τον Θωμά). Επικρατούσε εκεί τάξη και ησυχία. Τα κορίτσια ελέγχονταν τότε εξονυχιστικά από την Υγειονομική Υπηρεσία, κάθε δεκαπενθήμερο. Αργότερα έγιναν περιζήτητες νύφες και καλοπαντρεύτηκαν.

Οι Οίκοι είχαν δύο ή τρία δωμάτια. Το ένα ήταν της υποδοχής και το άλλο/α της διασκέδασης. Εκεί συναντούσα τυχαία πολλούς γνωστούς, γείτονες, Χωροφύλακες, Στρατιώτες, Καθηγητές κ.λπ. (άγαμους και έγγαμους), οι οποίοι έκαναν πως δεν με γνώριζαν. Άλλωστε και εγώ, δεν ήθελα να με δει κανένας πολύ γνωστός μου ή Καθηγητής μου.

Λοιπές Δραστηριότητες.

Υπήρχαν επίσης πολλοί Βαρκάρηδες, οι οποίοι πήγαιναν βαρκάδα τους Χαλκιδαίους και τους τουρίστες, προπάντων στον Βόρειο Ευβοϊκό Κόλπο.

Στην παραλία υπήρχαν και πολλές άμαξες με όμορφα άλογα, οι οποίες εκτός από τις διάφορες βόλτες των Τουριστών, εκτελούσαν και διάφορες μεταφορές των Χαλκιδαίων σε Γάμους, επισκέψεις σε εκκλησίες, σπίτια, ιατρεία κ.λπ.

Στην Παραλία υπήρχαν και πολλοί πλανόδιοι φωτογράφοι, που είχαν τις πρωτόγονες φωτογραφικές τους μηχανές, πάνω σε ξύλινους τρίποδες.

Επίσης πολλοί πλανόδιοι (και ανάλογα με την εποχή), πωλούσαν σε όλη την Χαλκίδα, παγωτά, κάστανα, τυρόπιτες, διάφορα γλυκίσματα, ξηρούς καρπούς κ.λπ.

Η Χαλκίδα είχε πολλά Προποτζίδικα, που έπαιζαν οι Χαλκιδαίοι ΠΡΟΠΟ και αγόραζαν λαχεία. Υπήρχαν επίσης πολλοί πλανόδιοι λαχειοπώληδες που πωλούσαν λαχεία στις γειτονιές, αλλά  έκαναν και εξαργυρώσεις κερδισμενων λαχείων.

Υπήρχαν επίσης πολλά συνεργεία οικοδομικών κατασκευών και ελαιοχρωματιστών, που κατασκεύαζαν, επισκεύαζαν ή έβαφαν, παντός είδους οικοδομικές εργασίες (πολυκατοικίες, καταστήματα, οικίες κ.λπ.).

Δίκαια η Χαλκίδα τότε, εθεωρείτο το Μάντσεστερ της Ελλάδας.

Σήμερα όλα αυτά τα Εργοστάσια και οι Βιοτεχνίες, ακόμα και τα περισσότερα Εμπορικά Καταστήματα, δυστυχώς έχουν κλείσει.

Ποιοί τα έκλεισαν και γιατί τα έκλεισαν, ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις που έχει για το θέμα και ανάλογα και με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, μπορεί να δώσει εύκολα την απάντηση. Θα ενημερωθείτε καλύτερα αγαπητοί μου αναγνώστες, εάν ρωτήσετε κάποιον ειλικρινή εργάτη ή υπάλληλο, από τα  Εργοστάσια αυτά και θα μάθετε την πραγματική αλήθεια. Εγώ την έμαθα από αυτούς τους ίδιους. Κακά τα ψέματα, αγαπητοί μου αναγνώστες, πρέπει να λέμε την αλήθεια και ας είναι πικρή.

Παρατηρήσεις: Παραστατικότατος ο φίλος Θεόδωρος. Η περιγραφή των «Πολιτιστικών Κέντρων» (οίκων ανοχής) μας φέρνει λίγο στο νου «Τα κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, ενώ είναι αξιόλογη η… συνεισφορά του στην οικονομική ανάπτυξη του επαγγελματικού αυτού κλάδου… 

Και μετά την Χαλκίδα, η όμορφη Θεσσαλονίκη

Ναι, αλλά εμείς έχουμε το πανεπιστημιακό άσυλο και την πανεπιστημιακή αστυνομία, που δεν τα έχουν αυτοί οι… κανίβαλοι…

Και άντε τότε να ξέφευγε κάνας  τζαμπατζής όπως σήμερα, που με ένα άνοιγμα του τουρνικέ περνούν τέσσερις

Τι θα φορεθεί φέτος το Φθινόπωρο

Απλούστατα…

«Η πέτρα είναι ο θάνατος» (Ζωή Φυτούση) ή «Άνοιξε πέτρα» (Μαρινέλλα)

• Ο κύριος πρωθυπουργός μέσω… ΤικΤοκ (!!!), κάλεσε τους πολίτες  να αξιολογήσουν τις Δημόσιες Υπηρεσίες, βαθμολογώντας από το 1 έως το 10, διευκρινίζοντας ότι «είναι ακριβώς όπως στην Eurovision, αλλά χωρίς το 12άρι»! Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει ο πολίτης να μπει στο axiologisi.ypes.gov.gr και χαιρέτα μου τον πλάτανο. Εκτός του ότι τέτοιου είδους αξιολογήσεις έχουν το κύρος, την αξία και την δύναμη  των δημοσίων διαβουλεύσεων νομοσχεδίων, τις οποίες ουδείς λαμβάνει υπόψη, να κάνω μία ερώτηση. Οι Δημόσιες Υπηρεσίες, δεν έχουν προϊσταμένους; Αυτοί δεν μπορούν να τις αξιολογήσουν; Γιατί πρέπει να καταφεύγουμε σε «λαϊκά δικαστήρια»; Μήπως οι προϊστάμενοι τους είναι υπουργοί; Ούτε αυτοί μπορούν; Εμ τότε τι τους έχουμε; Αυτοί δεν μας έλεγαν όταν τοποθετήθηκαν στις πλουσιοπάροχα αμειβόμενες θέσεις τους, ότι «τώρα σηκώνουμε τα μανίκια και θα ασχοληθούμε με τρία πράγματα: δουλειά, δουλειά δουλειά» και άλλες τέτοιες μπούρδες; Και ακόμα κάτι. Δεν ξέρει η κυβέρνηση ποιά είναι η κατάσταση του Δημοσίου; Κάθε μέρα σκάει και μία υπόθεση χρηματισμού και διαφθοράς. Συνεπώς, το Δημόσιο είναι ήδη από μόνο του αξιολογημένο. Και κάτι τελευταίο. Μάλλον κάνει λάθος ο κ. πρωθυπουργός. Όχι η διαδικασία, αλλά ίσως το ίδιο το Δημόσιο είναι σαν μερικά νούμερα της Eurovision.
• Έτσι έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Όμως, όπως κάθε τι παλιό, έτσι κι’ αυτό προσπεράστηκε από τα μοντέρνα δεδομένα. Τώρα δεν δικάζουμε τους μπεκρήδες αλλά τους επιβραβεύουμε και τους δίνουμε την αξία του ταξί για να γυρίσουν σπίτι. Βγαίνεις δηλαδή απ΄ το μπαράκι κουνουπίδι και για να μην πιάσεις το τιμόνι και αρχίσεις να μαυροντύνεις σπίτια το κράτος πρόνοιας, που σίγουρα έχουμε, σου δίνει το αντίτιμο του ταξί να σε πάει σπίτι. Και ποιος πληρώνει την κούρσα; Μα εσύ ρε κυρίαρχε λαέ. Δηλαδή ό άλλος διασκεδάζει με την ψυχή του και όταν έρθει η ώρα, σου λέει εσένα που κάθεσαι ήσυχος ήσυχος στο σπιτάκι σου και βλέπεις Σκαϊ (νάχουμε και το νου μας…), γιατί δεν βγαίνουν τα μιστά για κραιπάλες: «Πλήρωσε κορόιδο  το ταξί». Μήπως θα ήταν καλύτερα να στήνανε μερικά μπλόκα (εννοείται όχι στα σημεία που όλοι πιά τα ξέρουμε) και μόλις βλέπουν κάποιον ντίρλα υποψήφιο χάρο, εκείνη την ώρα να του παίρνουν δίπλωμα, πινακίδες, να μαντρώνουν το αυτοκίνητο  και να τον χώνουν στην μπουζού για κάνα δυό μήνες; Και τη άλλη μέρα να δημοσιεύεται πρωτοσέλιδα το όνομά του και όχι «25χρονος έκανε ράλι στην Σταδίου»; Για να το δουν τα τζίνια. Και πού είστε. Τέτοια μέτρα δεν διώχνουν αλλά φέρνουν ψήφους αν αυτός είναι ο καημός σας.   
• Όλοι είπαν την άποψή τους. Ακόμη και ο κ. Λιάγκας. Να την πω κι΄ εγώ. Η Κλαυδία ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Και εξηγώ το «γιατί». Δεν ανήκει στην οικογένεια των ΛΟΑΤΚΙ, όπως … ΤΟ Νέμο! Δεν συνοδευόταν από καραγκιόζηδες που τάχαμου τάχαμου ήταν μπαλέτο. Υστερούσε απελπιστικά σε κραυγές ενώ είχε – μέγα μειονέκτημα – μια φωνή εκπληκτική. Πού πας  κυρά μου με τέτοια φωνή; Ήταν ντυμένη κανονικά  και δεν έφυγε με τα εσώρουχα από το σπίτι ή ακόμα και με το μαγιώ, όπως μερικές μερικές. Τόλμησε να τραγουδήσει ένα εθνικοϊστορικό θέμα και όχι για (δήθεν) ειρήνη, δικαιωματισμό,  ή «επαναστατικά μανιφέστα». Έδειξε παντελώς άσχετη. Αν κοίταζε γύρω της θα έβλεπε τον «Κόκκινο Ντάνι» (κατά κόσμο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) του «Μάη 1968»,  που με τα επαναστατικά μανιφέστα την γάζωσε για 10 έτη ως ευρωβουλευτής στις Βρυξέλλες (ο αγώνας τώρα δικαιώνεται). Αλλά και η ημετέρα Μαρία Δαμανάκη, η οποία αφού αγωνίστηκε για τον λαό και τους εργάτες, είπε να κοιτάξει και το μάλλον της και έγινε ευρωβουλευτής και τώρα  υποφέρει στην αυλή  του πρίγκιπα Αλβέρτου Β΄ του Μονακό, ως σύμβουλος. Όλα αυτά δεν τα είδε η Κλαυδία, «τσίμπησε» όμως την 6η θέση ανεμίζοντας την σημαία μας (άλλο λάθος…). Και δεν έφθαναν αυτά. Έριξε και μια μεγαλοπρεπή  φάπα στον παντογνώστη Λιάγκα. Μπράβο τζιβαέρι μου.
• Αφορμή γι’ αυτήν την «Ριπή» μου έδωσε ο Στέλιος, ο περιπτεράς μου, ο οποίος κάθε φορά που διαβάζει σε μία συγκεκριμένη εφημερίδα για καθημερινές αυξήσεις, σπεύδει να με συγχαρεί με την φράση «Άντε πάλι τα κονομήσατε» και να μου προτείνει εξωτικούς τόπους διακοπών, καθώς και μάρκες γρήγορων αυτοκινήτων.  Προχθές λοιπόν μετά τις πρόσφατες εξαγγελίες του κ. Πρωθυπουργού και επειδή φαντάστηκα ότι κοντά στις ήδη  προτάσεις του θα έχουν προστεθεί και παραθαλάσσια οικόπεδα, είπα να προετοιμαστώ. Έτσι κατέβασα όλες τις  βεβαιώσεις αποδοχών μου από τον Φεβρουάριο του 2020 μέχρι τον Απρίλιο του 2025. Τις πήρα λοιπόν παραμάσχαλα και πήγα να αγοράσω την «δημοκρατία». Μόλις με είδε ο Στέλιος περιχαρής φώναξε τη  γνωστή επωδό: «Άντε πάλι τα κονομήσατε». Τώρα όμως είχα εγώ το πάνω χέρι. «Έλα δω ρε Στέλιο. Ξέρεις μέσα σε πέντε χρόνια πόσο αυξήθηκαν οι αποδοχές μου;». «Σύμφωνα με αυτά που διαβάζω καθημερινώς πρέπει  να υπερβαίνουν τις δύο χιλιάδες ευρώ». «Να μη διαβάζεις λοιπόν και αν διαβάζεις να μη πιστεύεις προπαγανδιστικά φούμαρα. Σύμφωνα μ’ αυτά – και του έδειξα τα πειστήρια – η αύξησή που πήρα σε πέντε χρόνια ήταν 227,71 ευρώ, δηλαδή περίπου 45 ευρώ τον χρόνο. Οπότε μάλλον δεν μπορώ να συναγωνιστώ, όπως πίστευες μέχρι τώρα, τον Αντσελότι που τα εμιράτα του δίνουν 50 εκατομμύρια τον χρόνο». 
• Βρε τι μαθαίνει κανείς όταν διαβάζει «κακά» βιβλία! Στον πρώτο τόμο της ιστορικής βιογραφίας του Γ. Παπαδόπουλου των εκδόσεων Radcom, διαβάζουμε ότι, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Μνήμες και μαρτυρίες 1941-1973», ο Αντιπτέραρχος Αντ. Σκαρμαλιωράκης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, όταν του έγινε πρόταση από τον Κων-νο Καραμανλή για Αντιπρόεδρος  της Κυβερνήσεως τον Ιανουάριο του 1959, ζήτησε την έγκριση της ομάδος «Παπαδόπουλου» αν δεχθεί ή όχι, δεδομένου  ότι είχε αποδεχτεί σχετική πρόταση να ηγηθεί μιας ενδεχομένης κινήσεως του Στρατού. Βέβαια η συνέχεια είναι γνωστή. Ο μακαρίτης ο Κανελλόπουλος υπήρξε διαπρύσιος κήρυκας του «αντιχουντισμού», όπως περίπου άλλα 9 εκατομμύρια Έλληνες. Αυτές τις ημέρες έψαξα και βρήκα ένα δίτομο βιβλίο, με τίτλο «Το μελάνι φωνάζει», του Ηλία Γκρη που μοίρασε (ή εξέδωσε) στους αναγνώστες της  η «Εφημερίδα των Συντακτών» και αναφέρεται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, έχει πολύ ψωμί και θα μας δώσει αφορμή για πολλά σχόλια. Προς το παρόν θα περιορισθώ σε δύο πράγματα. Σε ποιους αφιερώνεται. Το ξεκαθαρίζει από την αρχή με εξαιρετική σαφήνεια: «Σε αυτούς που ήταν εκεί και αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια». Μεγάλη κουβέντα αφού στην αμέσως επομένη σελίδα, μας δίνει ένα παράδειγμα του πώς κλίνεται το ρήμα «Συμμετέχω». Ιδού: «Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει. Συμμετέχουμε, συμμετέχετε,  επωφελούνται». Εγώ τι να προσθέσω; Μόνο την υπογραφή μου.

Τα «οικογενειακά του ΚΚΕ» συνεχίζονται την ‘άλλη εβδομάδα. Υπομονή