Από… ζαμανφουτίστας, φονιάς

Θα μπορούσε να είναι το διαφημιστικό τρέιλερ χολιγουντιανής υπερπαραγωγής. «Μέλος της ΑΕΚ, σε χρόνια δύσκολα. Κεντρικός αμυντικός, χαμηλών τόνων. Τρεις φορές πρωταθλητής και μία κυπελλούχος, ο απολογισμός καριέρας. Μία μόνο στιγμή όμως ήταν αρκετή για να τον βάλει στις καρδιές των οπαδών της «Ενωσης» για πάντα. Επτά Μαΐου του 1989. Ολυμπιακό στάδιο. ΑΕΚ – Ολυμπιακός. Ενας τίτλος, έπειτα από δέκα χρόνια, αποφασίστηκε με δικό του γκολ. Τάκης Καραγκιοζόπουλος. Ο… φονιάς»! Βέβαια πριν αποκτήσει αυτόν το προσωνύμιο ήταν για τους συμπαίκτες του ένας ανέμελος τύπος των αποδυτηρίων. «Ζαμανφουτίστα» τον αποκαλούσαν μέχρι να μπει στο γήπεδο. Ο φίλος Τάκης ήταν και παραμένει ψύχραιμος. Αυθεντικός, ερωτευμένος με την μπάλα και, μα την αλήθεια, εκνευριστικά αντικειμενικός! ΑΕΚ ήταν και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, για να μην παρεξηγηθούμε! Πολύ… ΑΕΚ! Αλλά στο γήπεδο τα βλέπει και τα λέει όπως είναι. Σε σημείο που πολλές φορές χρειάστηκε, πριν από την έναρξη της «Αθλητικής Κυριακής», να του το υπενθυμίσουμε. Για να κρατάει στοιχειωδώς τις απαιτούμενες ισορροπίες. Μιλώντας στη «δημοκρατία», βέβαια, δεν άλλαξε τροπάριο…

ΕΡ.: Μετά το πέρασμα τόσων ετών, σε είδαμε στην τηλεόραση να σχολιάζεις. Με το ποδόσφαιρο δεν ασχολείσαι;

ΑΠ.: Είμαι καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο γυμνάσιο του Αιγάλεω και προπονητής σε ομάδες Α’ Τοπικού και Δ’ Εθνικής κατηγορίας.

ΕΡ.: Ποιος είναι ο τίτλος που έχεις βάλει στην καριέρα σου;

ΑΠ.: Θα μπορούσα να είχα ζήσει περισσότερες επιτυχίες, αλλά τα χρόνια που έπαιξα στην ΑΕΚ ήταν από εκείνα που αποκαλούμε «πέτρινα».

ΕΡ.: Ενα παιχνίδι, πάντως, ήταν αρκετό για να σε σημαδέψει…

ΑΠ.: Μας είχαν χαμένους. Λογικό, αφού υπήρχε διαφορά μεταξύ ημών και των παικτών του Ολυμπιακού. Είχαν μαζευτεί στην Αίγινα, στον Πύργο του Σαλιαρέλη, για να κόψουν την τούρτα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Βάλανε και σκορ, 4-0. Εμείς, στην Πάρνηθα, κάναμε προπόνηση, διαβάζαμε αυτές τις ιστορίες και πεισμώσαμε. Είχαμε πάντως και τύχη.

ΕΡ.: Εκείνο το γκολ, πάντως, σου έδωσε συγκεκριμένο παρατσούκλι…

ΑΠ.: Ναι, ο «φονιάς». Ακόμα και σήμερα, στα πενήντα μου, οι φίλοι του Ολυμπιακού που συναντώ στον δρόμο μού λένε τι μας έκανες. Αυτή είναι η γοητεία του ποδοσφαίρου.

ΕΡ.: Στο καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή σου γκολ έδειξες ότι την κίνηση την είχες εύκολη…

ΑΠ.: Ναι. Στη Βέροια ξεκίνησα ως σέντερ φορ. Ετσι με πήρε η ΑΕΚ το 1981. Δύο χρόνια συνέχισα σε αυτή τη θέση, ώσπου έσπασε το πόδι του ο Ραβούσης σε ενα ματς στην Κατερίνη. Ο Τσαϊκόφσκι με γύρισε στόπερ. «Τάκη, εσύ είσαι ψηλός, πρέπει να κάτσεις πίσω».

ΕΡ.: Ο σέντερ μπακ, που ήταν σέντερ φορ, διαβάζει ευκολότερα τις κινήσεις του αντίπαλου επιθετικού;

ΑΠ.: Οταν είσαι νέος, σου λείπει η εμπειρία, που σε αυτήν τη θέση είναι καθοριστική. Στο επίπεδο των μεγάλων ομάδων, με τα συνεχή παιχνίδια την κερδίζεις και σε βοηθάει να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις.

ΕΡ.: Περίγραψέ μου τον αμυντικό Καραγκιοζόπουλο.

ΑΠ.: Τραχύς, δυνατός, αλλά με ένα αξίωμα. Ποτέ στον αντίπαλο. Μόνο στην μπάλα.

ΕΡ.: Ποιες διαφορές βλέπεις στο παιχνίδι των στόπερ σήμερα;

ΑΠ.: Ολοι που αγωνίζονται σε αυτή τη θέση τη σημερινή εποχή, έχουν καλύτερη τεχνική κατάρτιση. Είναι απαραίτητο στις μέρες μας να ξέρει μπάλα ο κεντρικός αμυντικός, γιατί η επίθεση ξεκινάει από την άμυνα. Πρέπει λοιπόν να είναι γρήγορος και εκρηκτικός.

ΕΡ.: Οι Ελληνες που θαυμάζεις γιατί βλέπεις ότι το μέλλον θα τους ανοίξει τις πόρτες;

ΑΠ.: Ο Μανωλάς μπορεί να φτάσει τα υψηλά στάνταρ. Σωστή η επιλογή του Παπαδόπουλου να πάει στη Σάλκε, κάτι που φαίνεται στο παιχνίδι του. Τα στοιχεία που χρειάζονται είναι το εξής ένα! Δουλειά.

ΕΡ.: Ο Παπαδόπουλος είναι μπαλαντέρ. Στόπερ και αμυντικός μέσος. Συνδυάζεται;

ΑΠ.: Η εποχή απαιτεί ταχύτητα και εκρηκτικότητα. Εάν έχεις αυτά τα στοιχεία, ανταποκρίνεσαι σε πολλούς ρόλους. Ο Κυριάκος είναι έξυπνος και έχει τα προσόντα.

ΕΡ.: Τα ιδανικά στόπερ της Ευρώπης;

ΑΠ.: Ο Πικέ χρόνο με τον χρόνο γίνεται καλύτερος στην Μπαρτσελόνα. Οι συνθήκες στην ομάδα αυτή είναι τέτοιες που σε βοηθούν να ανέβεις, εφόσον έχεις αποφασίσει να δουλέψεις. Μου αρέσει και ο Μπουσκέτς, όταν έπαιζε πίσω. Ο Φέρντιναντ με τον Βίντιτς αποτελούν εξαιρετικό δίδυμο, όπως φαντάζομαι θα ήθελες να μην ξεχάσω (γελάει…)

ΕΡ.: Η… εκνευριστική σου ψυχραιμία ήταν το χαρακτηριστικό σου και στο γήπεδο; Τοποθετείσαι πάντοτε αντικειμενικά.

ΑΠ.: Ευτυχώς ήμουν αλλιώς στο γήπεδο! Καθόλου αντικειμενικός… Ειδικά στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Είναι αλήθεια πάντως ότι, σε γενικές γραμμές, με χαρακτήριζε μια άνεση.

ΕΡ.: Είχες παρατσούκλι σχετικό; Πριν από το «φονιάς»;

ΑΠ.: Ο «ζαμανφουτίστας»! Οι πλάκες με τους κολλητούς ήταν μεγάλες, αλλά μέχρι τη γραμμή του γηπέδου. Εκεί ξεχνούσαμε τα πάντα.

ΕΡ.: Οι πρωταγωνιστές στην πλάκα; Μαζί μ’ εσένα…

ΑΠ.: Ο Αρδίζογλου, ο Χρηστίδης, που τον πρόλαβα στο τέλος του, ο Μανωλάς, ο Λάμπρος ο Γεωργιάδης και φυσικά ο Σαββίδης, ο Κύπριος, που ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά. Περάσαμε ωραία…

Αντώνης Κατσαρός