Ποιοι έδωσαν το «παρών» προχτές στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής

Παρουσία του συριζαίου ιδρυτικού μέλος της Ρόζα Νίκου Γιαννόπουλου, που επιμελήθηκε το βιβλίο του αρχιεκτελεστή της 17 Νοέμβρη, και μέσω τηλεφωνικής παρέμβασης από τις Φυλακές Κορυδαλλού του «συγγραφέα» Δημήτρη Κουφοντίνα, παρουσιάστηκε προχθές το βιβλίο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»! Ηταν περίπου οκτώ το βράδυ, όταν σε αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής Αθηνών (το οποίο μάλιστα ήταν ασφυκτικά γεμάτο) ακούστηκε η φωνή του μέλους της 17 Ν. Απαντες άκουγαν με προσοχή όσα έλεγε σχετικά με το βιβλίο του, την ώρα που στο κοινό βρίσκονταν… εκλεκτοί καλεσμένοι. Εκτός του κ. Γιαννόπουλου (που βεβαίως έλαβε και τον λόγο για μια ομιλία), παρόντες ήταν το πρώην μέλος των Τουπαμάρος (γνωστή οργάνωση εκ Ουρουγουάης, που υποστήριζε το αντάρτικο πόλης) Χόρχε Σαμπάλσα, αλλά και το πρώην μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών Μάουρο Φεράρι. Και, μάλιστα, οι δυο τους ήρθαν ειδικά για τη συγκεκριμένη εκδήλωση από τις πατρίδες τους, Ουρουγουάη και Ιταλία, αντίστοιχα.

Πίσω τους μάλιστα δέσποζε σε κόκκινο φόντο, γραμμένο με άσπρα, το σύνθημα «Το πάθος για τη λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ’ όλα τα κελιά», το οποίο προφανώς φωτογράφιζε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κ. Κουφοντίνας. Οι ομιλίες ολοκληρώθηκαν αργά το βράδυ, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που έφυγαν. Πολλοί κάθισαν προκειμένου να συνομιλήσουν κατ’ ιδίαν με τους δύο καλεσμένους, προτού φύγουν από το πανεπιστημιακό ίδρυμα. 

Να θυμίσουμε ότι η παρουσίαση αφορούσε ένα βιβλίο, με συνολικά 478 σελίδες και 29 κεφάλαια, γεμάτα… τουφέκια G3, αίμα, περίστροφα των 38, σαρανταπεντάρια, χειροβομβίδες, ανθρώπους-στόχους και «ένοπλη κριτική», όπως ο συγγραφέας (έγκλειστος στον Κορυδαλλό, καταδικασθείς 11 φορές σε ισόβια) ερμηνεύει τις δολοφονικές ενέδρες και τις τρομοκρατικές ενέργειες. Πόνος και μεταμέλεια για το «μοναδικό λάθος» στριμώχνονται σε μια παράγραφο -καμιά 100σταριά σελίδες πριν από τον επίλογο- για τον (τραγικό, σίγουρα όχι στο πλαίσιο κάποιας φανταστικής αστυνομικής περιπέτειας) θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Και ένας επίλογος για το «ενδεχόμενο της επανάστασης και της αταξικής κοινωνίας», που εξαρτάται «…από την απελευθερωτική συνάντηση του όπλου της κριτικής με την κριτική των όπλων».