«Απορρίψτε τον φόβο, η λιτότητα σταματά εδώ». «Αποκλείεται! Δεν πληρώνουμε». «Φορολογήστε τους κλέφτες που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση». Αυτά ήταν μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν έξω από το Συνεδριακό Κέντρο του Δουβλίνου, όπου πραγματοποιούνταν η ετήσια σύνοδος του κόμματος του πρωθυπουργού της Ιρλανδίας Εντα Κένι.
Οι διαδηλωτές ήταν χιλιάδες και εξαιτίας μιας παρεξήγησης λίγο έλειψε να λιντσαριστεί ένα άτομο που προσερχόταν στη σύνοδο του κυβερνητικού κόμματος Φίνε Γκάελ. Η αιτία ήταν ότι οι πολίτες νόμισαν ότι ο άτυχος σύνεδρος ήταν ο υπεύθυνος για τη συλλογή φόρων της ιρλανδικής κυβέρνησης και ειδικότερα του χαρατσιού ύψους 100 ευρώ που επιβλήθηκε σε κάθε ακίνητο της χώρας (κάτι θυμίζει αυτό). Αυτό το μέτρο, μακράν πιο «ήπιο» από την ελληνική εκδοχή του, επιβλήθηκε στην ιρλανδική κυβέρνηση λόγω… τρόικας!
Οι Ιρλανδοί πολίτες έχουν θυμώσει με το χαράτσι των 100 ευρώ. Το 50% έχει αρνηθεί να το πληρώσει. Η προθεσμία καταβολής του έληξε προ τριημέρου. Στην ίδια χώρα, με τους ανυπότακτους κατοίκους, στις 31 Μαΐου θα γίνει δημοψήφισμα (!) για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι θεσμοί, οι διαδικασίες και οι αντιδράσεις του λαού στην κρατική αυθαιρεσία δεν θυμίζουν σε τίποτα την Ελλάδα. Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν υπάρχει έντονη η αίσθηση της συμμετοχής και της παρέμβασης στα κοινά. Ούτε η πίστη ότι υπάρχει ανάγκη να αναληφθεί από καθέναν ξεχωριστά η ευθύνη για τη διαμόρφωση του συλλογικού βίου.
Η παθητικότητα, η ηττοπάθεια και η αναβλητικότητα κυριαρχούν σε μεγάλες ομάδες του ελληνικού λαού. Ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι πολλοί μπορούν να ορίσουν την τύχη τους, ελάχιστοι πιστεύουν πραγματικά στις δυνάμεις τους και δίνουν χώρο στους… ολίγιστους επιτηδείους.