Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν!

Μας αλλάζουν και μας βουλιάζουν βίαια ως κοινωνία. Τελικά ούτε τα αρχαία κείμενα μελετούμε -κάτι που κάνουν σε ολόκληρο τον κόσμο-, ούτε διδασκόμαστε δυστυχώς από την κληρονομιά που έχουμε στα χέρια μας. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έδειχναν σεβασμό στους πολίτες όσο μεγάλωναν. Γι’ αυτό και καθοριστικές αποφάσεις λαμβάνονταν πάντα με τη σύμφωνη γνώμη τους. Ο σεβασμός ήταν ευδιάκριτος σε κάθε δράση και σε κάθε επίπεδο. Στα παλαιότερα χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση νέος να πιάσει θέση όταν ηλικιωμένος βρισκόταν σε λεωφορείο μαζί του. Πρώτον, γιατί αντιμετώπιζε την κατακραυγή των άλλων επιβατών αλλά και του εισπράκτορα, κυρίως όμως γιατί μέσα του λειτουργούσε ο ηθικός κανόνας που είχε διδαχθεί στο σχολείο και στην οικογένεια. Οι εποχές πέρασαν και από τα «τιμημένα γηρατειά», που δεν ήταν άλλα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, φτάσαμε στο σημείο να συμπεριφερόμαστε ως κράτος και ως κοινωνία στους ηλικιωμένους ως… άλογα που πρέπει να δολοφονούνται όταν γερνούν και δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν. Και αυτή είναι η μια πλευρά του φεγγαριού, η επικεντρωμένη στο ατελείωτο τσεκούρωμα των συντάξεων που πλέον δεν φτάνουν όχι για να κάνει η τρίτη ηλικία ένα δώρο στο εγγονάκι ,αλλά ούτε να αγοράσει το γιαούρτι της για να επιβιώσει. Και πλέον όχι μόνο δεν σηκώνονται τα νιάτα στα λεωφορεία της εξουσίας (για να καθίσουν οι μεγαλύτεροι), αλλά τους πετούν και από το… παράθυρο, αφού έχουν το θράσος να ζουν ακόμη και να εξελίσσονται εις βάρος του μνημονιακού Προϋπολογισμού.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη είναι τα… φρέσκα σενάρια που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και προβλέπουν αύξηση του ορίου ηλικίας στα 66 για να βγει κάποιος στη σύνταξη. Σε απλά ελληνικά, για τους φωστήρες της αγοράς (που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η απόφασή τους), τους εξηγούμε εμείς. Στον δημόσιο τομέα, όπου δεν θα επιτρέπονται οι προσλήψεις, θα υπάρχει ένα γηρασμένο και αδιάφορο προσωπικό, ενώ στον ιδιωτικό τομέα θα κορυφωθούν οι απολύσεις, αφού κανείς δεν θα κρατά στη δουλειά ηλικιωμένους που θα στοιχίζουν ακριβά στις επιχειρήσεις και θα προσφέρουν λίγα.

Αυτοί που αποφασίζουν για όλα αυτά (θα θέλαμε να ξέραμε) πιστεύουν ότι δεν θα γεράσουν ποτέ και είναι τόσο αδίστακτοι ή έχουν τόσα πολλά «έτοιμα» στις τράπεζες και δεν τους απασχολεί το θέμα;