Πιο καλή η μοναξιά (στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΙΝ.ΑΛ.) για τον… αχώρετο και εκτός συναγωνισμού Βαγγέλη ΒενιζέλοΤο κλάμα ήταν γοερό και το τσούξιμο στα μάτια τόσο δυσβάσταχτο, ώστε λίγο έλειψε να πιστέψουμε ότι καθαρίζαμε κρεμμύδια – μια αναμφίβολα κακή συνήθεια, πλην απαραίτητη, αν θέλεις να εκτελέσεις συνταγή που τα περιλαμβάνει. Εφταιγαν, όμως, τα κρόμμυα; Οχι. Ηταν η ανάγνωση της δήλωσης του Βαγγέλη Βενιζέλου, που διαβάσαμε στη «δημοκρατία», αυτή η οποία προκάλεσε το ξεχείλισμα της συγκίνησης από τα διπύθμενα αμπάρια των συναισθηματικών τάνκερ που διαθέτομεν εγγεγραμμένα στα νηολόγια Ατλαντίδος και Λεμουρίας. Είπεν, λοιπόν, ο κατά δήλωσίν του ύπαρχος του «Τιτανικού» (όπου «Τιτανικός», η ωραία Ελλάς): «Υποψήφιος βουλευτής Θεσσαλονίκης δεν θα είμαι κατηγορηματικά, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου. Υποχρέωσή μου είναι να χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου, να αγωνίζομαι για την ανάδειξη του χώρου μας, για να δείξω ότι χωρίς αυτόν τον χώρο δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον για τον τόπο».
Η «δημοκρατία» ερμήνευσε με κάπως φιλύποπτο τρόπο τη δήλωση του Βενιζέλου: «Καπάρωσε για τον εαυτό του την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΙΝ.ΑΛ., αλλά -υπό τον φόβο άλλων μνηστήρων- έσπευσε να “δέσει τα χέρια” της Φώφης Γεννηματά. Ανακοίνωσε ο ίδιος, με τη γνωστή σε όλους “μεγαλοπρέπεια” και οίησή του, ότι δεν είναι ο ρόλος του να γυρίζει για ψήφους στην εκλογική περιφέρεια της Α’ Θεσσαλονίκης».
Μα, είναι δυνατόν; Να χρεώνεται οίηση και μεγαλοπρέπεια (εντός εισαγωγικών, μάλιστα) ο μέγας πολιτικός άνδρας, ο οποίος κατόρθωσε να ναυαγήσει εκλογικά στις εσωκομματικές εκλογές της πασοκάρας το 2007, αντιμετωπίζοντας τον Γιωργάκη, που είχε μόλις ναυαγήσει εκλογικά στις εθνικές εκλογές; Ταπεινότατος είναι ο άνθρωπος και όχι και τόσο μεγαλοπρεπής. Αν ίσχυε το αντίθετο, δεν θα είχε ανάγκη να μετακινείται με τη θωρακισμένη BMW των 750.000 ευρώ την περίοδο που «έσωζε» την Ελλάδα ο δυσπερίγραπτος ΓΑΠ…
Σε κάθε περίπτωση, η κυρία Γεννηματά οφείλει να τον τοποθετήσει πρώτο (ίσως και μόνο) στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της μεταλλαγμένης πασοκάρας. Ταιριάζει στο κόμμα το πρόσωπο και στο πρόσωπο ταιριάζει το κόμμα.
Παναγιώτης Λιάκος