Η Μπριζίτ Μπαρντό, η εμβληματική Γαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια που αποτέλεσε διεθνές σύμβολο του σεξ, απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών. Πριν αποσυρθεί από την υποκριτική για να αφοσιωθεί στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, είχε αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στον κινηματογράφο και την ποπ κουλτούρα.
Η διεθνής της φήμη απογειώθηκε το 1956 με την ταινία Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα, σε σκηνοθεσία και σενάριο του τότε συζύγου της, Ρότζερ Βαντίμ. Στις δύο επόμενες δεκαετίες, η Μπαρντό ενσάρκωσε την εικόνα της «σεξουαλικής γάτας» του σινεμά.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την υποκριτική και στράφηκε στην πολιτική και κοινωνική δράση, κυρίως υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα των ζώων. Ωστόσο, η δημόσια παρουσία της συνοδεύτηκε αργότερα από αμφιλεγόμενες δηλώσεις για εθνοτικές μειονότητες και την ανοιχτή στήριξή της στο ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, που οδήγησαν σε καταδίκες για ρητορική μίσους.
Γεννημένη το 1934 στο Παρίσι, η Μπαρντό μεγάλωσε σε μια εύπορη, παραδοσιακά καθολική οικογένεια. Από μικρή διακρίθηκε για το ταλέντο της στον χορό, σπουδάζοντας μπαλέτο στο διάσημο Conservatoire de Paris. Παράλληλα ξεκίνησε καριέρα ως μοντέλο και εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Elle το 1950, σε ηλικία μόλις 15 ετών.
Η ενασχόλησή της με το μόντελινγκ την οδήγησε στον κινηματογράφο, όπου σε οντισιόν γνώρισε τον Ρότζερ Βαντίμ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1952, στα 18 της. Αρχικά ανέλαβε μικρούς ρόλους, αλλά η φήμη της αυξανόταν σταδιακά, με μεγάλη επιτυχία να σημειώνεται στην ταινία Doctor at Sea (1955) με συμπρωταγωνιστή τον Ντιρκ Μπόγκαρντ.
FRANCE OUT EPA/DALMAS FRANCE OUT
Η απόλυτη καθιέρωση ήρθε με το Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα, όπου η Μπαρντό υποδύθηκε μια ανεξάρτητη νεαρή γυναίκα στο Σαιν-Τροπέ, αποκτώντας διεθνή αναγνώριση. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία και το εξωτερικό, καθιστώντας την Μπαρντό κορυφαία ηθοποιό της εποχής και επηρεάζοντας τον καλλιτεχνικό και πνευματικό κόσμο.
Η επιρροή της ξεπέρασε τον κινηματογράφο: οι Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρτνεϊ ζήτησαν από τις συντρόφους τους να βάψουν τα μαλλιά τους ξανθά, μιμούμενοι τη Μπαρντό. Το 1958, ο δημοσιογράφος Ρέιμοντ Καρτιέ αφιέρωσε ένα εκτενές άρθρο στο Paris-Match για το «le cas Bardot», ενώ το 1959 η φιλόσοφος Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε το δοκίμιό της Brigitte Bardot and the Lolita Syndrome, παρουσιάζοντάς την ως την πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας. Το 1969, η Μπαρντό έγινε το πρώτο ζωντανό πρότυπο για τη Μαριάν, το εμβληματικό σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
