Η Γιώτα Τσιμπρικίδου δεν είναι απλώς μια γνώριμη φωνή στο ραδιόφωνο ή ένα οικείο πρόσωπο της τηλεόρασης. Είναι μια γυναίκα που εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες πορεύεται στον χώρο των media με αφοσίωση, ήθος και έναν σπάνιο συνδυασμό επαγγελματισμού και ψυχής.
Mέσα από το Art Podcast η Γ. Τσιμπρικίδου κατάφερε να δώσει βήμα στους ανθρώπους της τέχνης, να αφηγηθεί ιστορίες πίσω από τα φώτα, να αναδείξει δημιουργούς με τρόπο ουσιαστικό.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η ίδια, μιλώντας στο «ENJOY», δεν κάνει απλώς μια αναδρομή στην επαγγελματική της πορεία, αλλά ανοίγει και ένα παράθυρο στην κοσμοθεωρία της: πώς βλέπει την τέχνη, τον ρόλο του δημοσιογράφου, την ισότητα των φύλων, τη δύναμη της συγχώρεσης, αλλά και την ανάγκη να μένεις αληθινός σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του Art Podcast;
Εψαχνα τρόπο να παντρέψω τις αγάπες μου -ραδιόφωνο, συνεντεύξεις και πολιτισμό- και πίστεψα πριν από πέντε χρόνια ότι αυτός ήταν… να δημιουργήσω μία από τις πρώτες πλατφόρμες podcasts στην Ελλάδα, με σκοπό να φωτίσω την τέχνη, το βιβλίο, το θέαμα και… να μην το βαριέμαι όλο αυτό!
Πότε και πώς συνειδητοποιήσατε ότι τα podcasts θα ήταν η «επόμενη μέρα» στα media;
Τα podcasts τα γνώρισα ακόμη πιο παλιά, μέσα από τα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Τα μελετούσα λόγω πολυετούς τριβής μου με το ραδιόφωνο, ήταν η μετεξέλιξη του μέσου και για εμένα φαινόταν σαν λευκός καμβάς για να δημιουργήσω. Βεβαίως, όταν τα ξεκίνησα με τους υπέροχους συνεργάτες μου, στην Ελλάδα δεν τα πίστευε σχεδόν κανένας. Δεν ήταν εύκολο το ξεκίνημα…
Ποιες προσωπικότητες της τέχνης από αυτές που έχετε φιλοξενήσει στο Art Podcast έρχονται πρώτες στο μυαλό σας και γιατί;
Ο Γιάννης Ξανθούλης για το κοφτερό του μυαλό, ο Σπύρος Παπαδόπουλος για το «ναι» που όταν θέλει το λέει από τα βάθη της καρδιάς του, ο Γιάννης Μπέζος για κάθε μοίρασμά μας, ο Μανώλης Μητσιάς και ο Γιάννης Κότσιρας για τις ιστορίες πίσω από τραγούδια, ο Γιώργος Καραμίχος γιατί είναι υπέροχος σε όλα του, ο Γιώργος Χατζηνάσιος για το εύρος των μουσικών του θεμάτων, ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες και ο Μάρκος Κούμαρης από τους Locomondo για την αυθεντικότητά τους, ο Γρηγόρης Βαλτινός για την αξιοπρεπή του στάση, ο Γιώργος Νινιός για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε… και τόσοι ακόμα καλλιτέχνες που τιμούν το Art Podcast αυτά τα χρόνια με την παρουσία τους!
Πιστεύετε ότι η τέχνη και ο πολιτισμός έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ως κοινωνία;
Μπορούν να ρίξουν φως στα σκοτεινά μονοπάτια. Σίγουρα. Για πλήρη αλλαγή δεν ξέρω, αλλά για να μας δείξουν τον δρόμο, ναι.
Το ραδιόφωνο ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά για εσάς;
Ηταν έρωτας παιδικός δίπλα στον διαφημιστή-εκφωνητή πατέρα μου και ακόμη τώρα μέσα στο ραδιοφωνικό στούντιο με το μικρόφωνο μπροστά μου και τα ακουστικά στα αυτιά νιώθω απόλυτα ασφαλής.
Γιατί έχετε μείνει πιστή σε αυτό το μέσο επί 28 και πλέον χρόνια;
Με την πρώτη ραδιοφωνική καλημέρα (όλα αυτά τα χρόνια σταθερά ανοίγω μικρόφωνο στις 10 το πρωί!), όλα στην ψυχή μου φτιάχνουν. Το ραδιόφωνο είναι λατρεμένο συνοδευτικό μέσο κι αν καταφέρεις με τη χροιά της φωνής σου, τα ωραία σου ελληνικά και τις εικόνες που δημιουργείς να κερδίσεις το κοινό σου, αυτό δεν σε προδίδει ποτέ!
Ποιο είναι το πιο αστείο ή παράξενο πράγμα που σας έχει συμβεί στον «αέρα»;
Ολα αυτά τα χρόνια πολλά αστεία συμβαίνουν, αλλά το πιο ντροπιαστικό μου (μετά γέλασα, εκείνη τη στιγμή όχι!) ήταν να ξεχάσω μικρόφωνο ανοιχτό και να μιλάω στο τηλέφωνο… οι απίστευτοι ακροατές μου μού έγραφαν σε μηνύματα όσα έλεγα…
Και η πιο δύσκολη ή ακραία «ζωντανή» ραδιοφωνική στιγμή που θυμάστε;
Στα πρώτα μου ραδιοφωνικά βήματα, οι ειδήσεις που έλεγα στο Radio Gold τη στιγμή του σεισμού του 1999 και το 2016 στον Sfera που έπρεπε να διαχειριστώ on air την είδηση θανάτου δημοφιλούς τραγουδιστή, του Παντελή Παντελίδη.
Κεφάλαιο «τηλεόραση». Τι κρατάτε και τι πετάτε από αυτό;
Τίποτα από όσα έκανα στην τηλεόραση -σε επίπεδο παρουσίασης- δεν πετάω. Τα κρατάω όλα, γιατί μέσα από αυτά πολύ γρήγορα, πριν από τα 27 μου χρόνια, αντιλήφθηκα τι μπορώ και θέλω να υποστηρίξω και τι όχι.
Θα επιστρέφατε στη μικρή οθόνη;
Από την τηλεόραση δεν έχω λείψει ούτε μία χρονιά, από φοιτήτρια δημοσιογραφίας ακόμη. Τα τελευταία 20 χρόνια είμαι καθημερινά στο Star ως εκφωνήτρια ροής και με το «Πέφτει η Νύχτα με… Ρυθμό» -τις μεγάλες συναυλίες του Ρυθμού 949 που φιλοξενούνται στον ΑΝΤ1- έχω επιστρέψει με έναν τρόπο και στην παρουσίαση.
Πώς βλέπετε το τηλεοπτικό τοπίο σήμερα; Υπάρχει κάτι που λείπει ή περισσεύει από αυτό; Τι σας αρέσει και τι σας ενοχλεί;
Οι τηλεθεατές έχουμε μεγάλη δύναμη με το τηλεχειριστήριο και επιπλέον πάρα πολλές επιλογές (πλέον και on demand) και στην ψυχαγωγία και στην ενημέρωση και στη μυθοπλασία. Υπάρχουν ωραία προγράμματα να παρακολουθήσει κάποιος, αρκεί να τα επιλέξει!
Ποιο είναι το πλέον καθοριστικό προσόν που πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει μια τόσο μακρόχρονη καριέρα σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο;
Αξιοπρέπεια, επιμονή, γνώσεις, πολλή δουλειά και αλήθεια. Για εμένα, αυτά είναι τα βασικά συστατικά για να πετύχεις και να μην εξαφανιστείς σε μια δυο σεζόν. Ποιο από αυτά είναι πιο πάνω από τα υπόλοιπα; Δεν ξέρω τελικά.
Εσείς πιστεύετε περισσότερο στο ταλέντο, στην τύχη ή στη σκληρή δουλειά;
Το ταλέντο είναι μεγάλη ευλογία, η τύχη είναι θεά και χρειάζεται. Η σκληρή δουλειά όμως… αυτή είναι τόσο σημαντική! Δείχνει θέληση, οργάνωση, επιμονή, αγώνα, να μην κάθεσαι στα τετριμμένα, να ψάχνεσαι διαρκώς, να προσπαθείς.
Ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου σε μια εποχή που τα fake news διαδίδονται πιο γρήγορα από την αλήθεια;
Μεγάλη κουβέντα… να τι δεν αγαπάω στη σημερινή εποχή! Ο δημοσιογράφος που παραμένει πιστός στις αξίες του, αν μη τι άλλο, δεν γελοιοποιείται.
Μια γυναίκα στην Ελλάδα του 2025 σήμερα έχει ισότιμη μεταχείριση με τους άνδρες συναδέλφους της;
Εκ των πραγμάτων, οι ρόλοι στους οποίους μια γυναίκα παλεύει καθημερινά να αντεπεξέλθει είναι περισσότεροι από αυτούς ενός άνδρα. Εχει υπάρξει πρόοδος, έχουν καταλάβει πολλά και οι άνδρες, αλλά ακόμη και σήμερα για να ανέλθει στο επάγγελμά της καταβάλλει περισσότερο κόπο και καλείται διαρκώς να κατακτήσει και να δικαιολογήσει τα αυτονόητα.
Εσείς, ως γυναίκα επαγγελματίας στον χώρο των media, έχετε έρθει αντιμέτωπη με σεξιστικά στερεότυπα;
Στα πρώτα χρόνια της δικής μου πορείας, πολύ πριν από το #MeToo, η ματιά προς τα νέα κορίτσια του χώρου με έφερνε σε δύσκολη θέση, τα σχόλια με ενοχλούσαν. Ωστόσο, όλα αυτά με έκαναν πολύ αυστηρή και απόλυτα οριοθετημένη.
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος του πολιτισμού ή της κοινωνικής δράσης που σας έχει εμπνεύσει προσωπικά;
Υπάρχουν προσωπικότητες που θαυμάζω για τη δράση τους και τους παρακολουθώ χρόνια τώρα. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι δοτικοί, τρυφεροί, μαχητές, που απόλυτα εμπνέουν όποιον έχει κεραίες ανοιχτές και δεν τους ξέρουμε με τα ονοματεπώνυμά τους. Αυτούς τους θαυμάζω ακόμα πιο πολύ!
Οι φίλοι σας είναι οι άνθρωποί σας όταν δεν νιώθετε καλά ψυχολογικά;
Εννοείται, το καταφύγιό μου, η αγκαλιά μας.
Ο χρόνος που περνά τι είναι για εσάς; Είστε άνθρωπος της στιγμής ή των μακροπρόθεσμων στόχων;
Μεγαλώνοντας παλεύω να μάθω να απολαμβάνω το τώρα (άλλωστε είναι και το μόνο που έχουμε!), αλλά μου αρέσει να κάνω και σχέδια, να ονειρεύομαι, να βάζω στόχους, αλλιώς όλα μου φαίνονται βαρετά, όχι δημιουργικά!
Συγχωρείτε ή διαγράφετε ανθρώπους που σας πλήγωσαν ή σας απογοήτευσαν;
Δεν διαγράφω. Το σημαντικό είναι να έχεις δουλέψει τόσο πολύ με τον εαυτό σου που να μπορείς να συγχωρείς. Γιατί συγχωρώ δεν σημαίνει κουκουλώνω, ούτε τραβάω μια γραμμή και όλα καλά. Συγχωρώ σημαίνει ότι ξέρω τι έχει συμβεί, το διαχειρίζομαι και, ανάλογα με το τι θέλω, προχωράω. Και είναι δύσκολη διαδικασία αυτή!
Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, τι είναι αυτό που εσείς κρατάτε σταθερό μέσα σας;
Την αλήθεια μου.
