«Αμνησία» επικαλείται ο «λωτοφάγος» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για να «αποδράσει» απ’ όσα έλεγε στο παρελθόν – τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα… σερβίρει σήμερα
Το ελληνικό κοινό έμαθε τον Κασσελάκη δυο μήνες πριν, όταν «εισέβαλε» στην προεκλογική διαδικασία για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και σήμερα, όμως, κανείς δεν τον γνωρίζει πραγματικά.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Ο ίδιος φροντίζει να μας ενημερώνει για όλα τα ανούσια, ώστε να έχουν δουλειά τα μεσημεριανάδικα, αλλά χωρίς να μας έχει «συστηθεί» ποτέ και με αποδείξεις για τα ουσιαστικά. Τώρα που βγήκαν παλιότερα -καθαρά φιλομνημονιακής και θατσερικής οπτικής- άρθρα του στο φως, ο Κασσελάκης ξαφνικά κάνει πως «δεν ξέρει» και δεν… θυμάται καν τις πολιτικές θέσεις που εξέφραζε 10 χρόνια νωρίτερα.
Στο τωρινό πάνθεον των πρωταγωνιστών της πολιτικής ο Κασσελάκης μπορεί να κονταροχτυπηθεί για τον τίτλο του πιο αδιάφορου για την ακρίβεια όσων λέει κι όσων ισχυρίζεται. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει με επιπόλαιη αδιαφορία την πολιτική. Συχνά με αδιαμεσολάβητο… δούλεμα, όπως στην προκειμένη με τα παλαιότερα άρθρα του.
Στην ουσία, ο δυνάμει πρωθυπουργός ασχολήθηκε με την πολιτική μόνο και μόνο επειδή του δίνει τη δυνατότητα να προωθήσει τον εαυτό του όχι επειδή είχε ποτέ ξεκάθαρη πολιτική άποψη ή κάποιου είδους όραμα. Υπήρξε ποτέ αριστερός ή συντηρητικός ή κάτι, τέλος πάντων; Δεν προκύπτει από πουθενά. Αποδεικνύεται από την πορεία του ότι είναι ένας (α)πολιτικός χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις.
Ο Κασσελάκης απλώς χτυπούσε καιροσκοπικά διάφορες πόρτες, ελπίζοντας ότι κάποια θα ανοίξει. Πήγε εθελοντής στην καμπάνια του Τζο Μπάιντεν για τις εκλογές του 2008, αλλά δεν βγήκε τίποτα. «Πλεύριζε» τον Μητσοτάκη, υμνολογώντας τον σε άρθρα. Ο Μητσοτάκης, όμως, δεν ενδιαφέρθηκε, κάτι αξιοσημείωτο, αφού ο πρωθυπουργός με το ταλέντο που έχει στο σκάουτινγκ έχει ανοίξει μεγάλες πολιτικές πόρτες σε πρόσωπα, όπως τρολ του ίντερνετ, ακόμα και τραγουδιστές μεσημεριανάδικων.
Ετσι, ο Κασσελάκης στράφηκε στον Τσίπρα. Εκμεταλλευόμενος προφανώς τα ανύπαρκτα φίλτρα του κόμματος, που επέτρεπαν ακόμα και σε οποιονδήποτε «περαστικό» να βάλει υποψηφιότητα, αλλά και τη συνολική φτώχεια από πρωτοκλασάτα στελέχη, βρέθηκε από το πουθενά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως αποκαλύφθηκε, το 2012 καλούσε την Κεντροδεξιά να συσπειρωθεί «ώστε να μπλοκάρει τα πιο δημαγωγικά κόμματα της Αριστεράς». Το 2015 έλεγε ότι ο Τσίπρας δεν είναι αντίθετος με τη στροφή 180 μοιρών, εννοώντας συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ. Το 2007 τασσόταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων: «Αρνείται κανείς ότι όσα ιδιωτικά πανεπιστήμια ιδρυθούν μετά την αναθεώρηση του άρθρου 16 θα δώσουν τεράστια έμφαση στις εγκαταστάσεις τους;»
Και, το βασικότερο, το 2012, σαν φανατικός υπέρμαχος των Μνημονίων, ο σήμερα… αριστερός Κασσελάκης έγραφε: «Τα 15.000 άτομα που αποφάσισαν να απολύσουν από το Δημόσιο μέσα στο 2012 μου φαίνονται πάρα πολύ λίγα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχαν ήδη απολύσει πολύ περισσότερα άτομα». Επικροτώντας, μάλιστα, για τις τροϊκανές μειώσεις μισθών: «Αυτό το επίπονο μέτρο πρέπει να θεωρηθεί θετικό επειδή όντως κάνει τη χώρα πιο ανταγωνίσιμη».
Ισως πιο αποκαρδιωτική από τις πολιτικές πεποιθήσεις ανεμοδούρας που διαθέτει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απάντηση που έδωσε για τις θέσεις του. Αρχικά δεν παραδέχτηκε, «ντρέτα» όπως του αρέσει να λέει κάθε τόσο, ούτε καν τα ίδια τα άρθρα του. «Δεν θυμάμαι αυτά τα άρθρα. Δεν θυμάμαι ποιος ήμουν 24 χρονών». Αλήθεια, σε 10 χρόνια από τώρα θα θυμάται για όσα δεσμεύεται σήμερα ή θα έχει πάθει πάλι επιλεκτική αμνησία;
Με επιχειρήματα νηπιαγωγείου, επικαλέστηκε ως αιτιολογία για τις θατσερικές αντιλήψεις σε εκείνα τα άρθρα του ότι «δούλευα πάρα πολύ σκληρά. Ημουν σε μια σχέση με μια κοπέλα που δεν ήμουν χαρούμενος (…). Ηταν ένας τομέας, ο χρηματοοικονομικός, που είχε ακόμα μεγάλη τοξικότητα και αναβρασμό μέσα του. Ημουν ένα παιδί της ομογένειας τότε που ήταν πολύ νευριασμένο με αυτά που γίνονταν στην Ελλάδα… Αρα, δεν θυμάμαι τι έγραφα τότε ούτε ποιος ήμουν τότε».
Δηλαδή, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας λέει ότι σε μια εποχή που ήταν ικανός να δουλεύει στην Goldman Sachs και λίγο μετά να γίνει επιχειρηματίας δεν ήταν ικανός να συντάξει ένα άρθρο που να αξίζει σήμερα να το υπερασπιστεί.
Η συμπεριφορά του λωτοφάγου Κασσελάκη -όχι μόνο με τις ιλιγγιώδεις μεταμορφώσεις της πολιτικής του ταυτότητας, αλλά κυρίως με τις απαντήσεις που δίνει κάθε που φορά που στριμώχνεται- χαμηλώνει κι άλλο τα στάνταρ για τους πολιτικούς. Προσβάλλοντας τους πολίτες και κάθε έννοια σοβαρότητας, το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι «δεν θυμάται».
Περιμένει, ουσιαστικά απαιτεί, ότι με ένα ανέμελο «δεν θυμάμαι» τού επιτρέπεται να δικαιολογείται όχι ως πολιτικός αρχηγός, αλλά ως ένα ανήλικο χωρίς καμιά ευθύνη. Η προθυμία του να μη λογοδοτεί ούτε καν για τις ίδιες τις πράξεις του και να απευθύνεται στον κόσμο σαν να είναι ιθαγενής πηγαίνει τους πολιτικούς κανόνες σε άλλο, ακόμα πιο ασόβαρο επίπεδο. Και κάτι τέτοιο, στη μαύρη τρύπα της πολιτικής στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι εύκολο κατόρθωμα.
Η κουλτούρα του Κασσελάκη δείχνει καιροσκοπική, όχι πολιτική. Οταν, όμως, δεν μπορεί ούτε καν να μπει στον κόπο να εξηγήσει στοιχειοθετημένα την πορεία του και να αναλάβει την ευθύνη όσων ο ίδιος έλεγε πριν από λίγα χρόνια, ο κόσμος αρχίζει ν’ αναρωτιέται πόσες κωλοτούμπες έχει σκοπό να συγχωρέσει ο Κασσελάκης στον εαυτό του μελλοντικά.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ
Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1988 στο Μαρούσι. Φοιτούσε στο Κολλέγιο Αθηνών, αλλά μετανάστευσε από την ηλικία των 14 ετών στην Αμερική και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβανία με υποτροφία. Ελαβε δύο πτυχία στα Χρηματοοικονομικά. Εργάστηκε στην Goldman Sachs κι εθελοντικά στο επιτελείο του τότε γερουσιαστή Τζο Μπάιντεν για τις προεδρικές εκλογές του 2008, όπως και σε think tank εξωτερικής πολιτικής της Ουάσινγκτον. Αρθρογραφούσε στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, ενώ κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ίδρυσε ΜΚΟ για τη βελτίωση βιογραφικών νέων. Από το 2015 δραστηριοποιείται στον χώρο της ναυτιλίας. Μιλά τέσσερις γλώσσες και πρόσφατα παντρεύτηκε στις ΗΠΑ με τον Τάιλερ Μάκμπεθ. Από τις 24 Σεπτεμβρίου είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
