Κραυγή αφύπνισης από την κόρη του Ισαάκ και ανιψιά του Σολωμού, Αναστασία, στα αποκαλυπτήρια των ανδριάντων των δύο Ελληνοκύπριων ηρώων τους οποίους σκότωσαν εν ψυχρώ οι «Γκρίζοι Λύκοι»
Συμπληρώνονται 29 χρόνια από τότε που ο Ελληνισμός σήκωσε στους ώμους του και αποχαιρέτησε σεβαστικά δυο άξια τέκνα της πατρίδας με ψυχή λιονταριού. Σαν σήμερα, 11 Αυγούστου του 1996, ο αδερφός μας Τάσος Ισαάκ, που συμμετείχε σε αντικατοχική εκδήλωση στη «νεκρή ζώνη» στη Λευκωσία, στην προσπάθεια να γλιτώσει έναν φίλο του, βρέθηκε περικυκλωμένος από ύαινες των «Γκρίζων Λύκων» κι ένα αφιονισμένο πλήθος Τούρκων εποίκων που τον δολοφόνησαν άνανδρα και συνέχισαν να τον χτυπάνε με μίσος ακόμα κι όταν εκείνος κειτόταν νεκρός.
Μετά την κηδεία του, μέσα στη θλίψη και την οργή που ξεχείλισε, ξέσπασαν και νέες διαδηλώσεις. Και στις 14 Αυγούστου ο Σολωμός Σολωμού, εξάδελφος του Τάσου, έσπασε τη γραμμή του ΟΗΕ κι έτρεξε προς τον ιστό ενός φυλακίου, στον οποίο κυμάτιζε η κατοχική σημαία. Του φώναζαν οι ΟΗΕδες, που παρακολουθούσαν απαθώς. Ακούστηκε από το βάθος και μια φωνή: «Ρε, πού πας!» Το πού πήγαινε το γνώριζε. Σαν έτοιμος από καιρό ήταν και δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Με το τσιγάρο αναμμένο στα χείλη, σκαρφάλωνε στον ιστό λίγο προτού ένας έποικος, ο Κενάν Ακίν, που διετέλεσε και «υπουργός» του ψευδοκράτους, τον πυροβολήσει και τον σκοτώσει.
Για τις δύο υποθέσεις η Κυπριακή Δημοκρατία το φθινόπωρο του 1996 είχε εκδώσει 13 συνολικά εντάλματα σύλληψης που με εντολή του τότε γενικού εισαγγελέα, του αείμνηστου Αλέκου Μαρκίδη, είχαν διαβιβαστεί και στην Interpol, η οποία προχώρησε σε έκδοση διεθνών ενταλμάτων σύλληψης για τους 10 εμπλεκόμενους. Τι έγινε; Τίποτε απολύτως… Το περασμένο Σάββατο στο Παραλίμνι αποκαλύφθηκε μνημείο προς τιμήν των δύο παλικαριών που έπεσαν υπέρ πατρίδος. Οι ανδριάντες φιλοτεχνήθηκαν από τον γλύπτη Φίλιππο Γιαπάνη.
Με λόγια γροθιά στο στομάχι της διάχυτης απάθειας, λόγια εθνικής αφύπνισης, η Αναστασία, θυγατέρα του Τάσου, είπε: «Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. Οι βάρβαροι με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού κτύπησαν μέχρι θανάτου τον πατέρα μου, έναν άοπλο άνθρωπο, με ρόπαλα, πέτρες και ξύλα… Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας “κανονικότητας” που κτίστηκε πάνω στη λήθη και την αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.
Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Για αυτούς τους δύο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής».
Μ.Η.Τ. 232120