Ο πρωταγωνιστής της οικογενειακής σειράς του Alpha «Τρομεροί γονείς» κρατά υπέροχα τον ρόλο του μπαμπά τριών αγοριών αλλά και αυτόν του ρομαντικού συζύγου στο σίριαλ που έχει κλέψει τις καρδιές τόσο των μικρών όσο και των μεγάλων τηλεθεατών
- Της Μαρίας Ανδρέου
«Τρομεροί γονείς»: Η οικογενειακή ζωή στο… φόρτε της! Η Ευδοκία Ρουμελιώτη ως Ναταλία και ο Γιώργος Κριθάρας ως Στέφανος είναι ένα σύγχρονο ζευγάρι που παλεύει να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στην πιο αληθινή και απρόβλεπτη περιπέτεια: Την οικογένεια! Ως γονείς τριών αγοριών σε διαφορετικές ηλικίες, αντιμετωπίζουν με πολύ χιούμορ και αγάπη τις καθημερινές προκλήσεις και τα απρόοπτα της οικογενειακής ζωής. Δεν διαβάζουν εγχειρίδια, δεν ακολουθούν κανόνες, δεν έχουν όλες τις απαντήσεις. Εχουν, όμως, χιούμορ, αγάπη και μια τρομερή ικανότητα να αντιμετωπίζουν την απαιτητική καθημερινότητα της οικογενειακής ζωής. Μέσα από γρήγορες, απολαυστικές σκηνές, με αυθεντικό χιούμορ, γήινες σχέσεις και στιγμές που θα μπορούσαν να συμβούν σε όλους μας, η σειρά μάς βάζει κατευθείαν στη ζωή μιας οικογένειας που ζει στον δικό της ρυθμό.
Οι «Τρομεροί γονείς» μιλούν για την οικογενειακή καθημερινότητα όπως είναι: Με εναλλαγές, με υποχρεώσεις, με γέλια, με «μούτρα», με ανησυχίες όλων των ηλικιών, αλλά πάντα με πολλή αγάπη. Με ανάλαφρη ματιά και μια κωμικά ρεαλιστική προσέγγιση, η σειρά έρχεται για να φωτίσει με χιούμορ όσα ζει ένας γονιός και όσα έχει κάποιος να θυμάται από όταν ήταν παιδί.
Το περιοδικό «ENJOY» της εφημερίδας «κυριακάτικη δημοκρατία» μέσα σε αυτήν την όμορφη χριστουγεννιάτικη περίοδο δεν μπορούσε να μη φιλοξενήσει τον πάτερ φαμίλια της πιο γλυκιάς μας τηλεοπτικής οικογένειας.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Κριθάρας, αν και ο ίδιος δεν έχει γίνει ακόμη πατέρας, υποδύεται με μαεστρία τον ρόλο του μπαμπά, ενός γονέα που θα θέλαμε να είχαμε όλοι ως παιδιά, έφηβοι και νέοι. Με πολύ γέλιο, χαρά, ο Γιώργος μάς μιλά για το πώς αυτά τα τρία τηλεοπτικά παιδιά έχουν αλλάξει με τον αυθορμητισμό τους και τη δική του καθημερινότητα στα γυρίσματα και έχουν βάλει στη ζωή του κέφι, όπως ξέρουν τόσο καλά να κάνουν με ένα τρόπο μαγικό τα παιδιά όλου του κόσμου, με την αθωότητά τους.
Γιώργο, είσαι από τους πιο καλούς νέους ηθοποιούς της γενιάς σου. Από μικρός ήθελες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Δεν είχα τέτοιες προσλαμβάνουσες. Πέρασα στο Τμήμα Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Από την Πτολεμαΐδα που ζούσα, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και μπήκα στη διαδικασία συνεχούς φοίτησης, καθώς μετά τη Φιλοσοφική έκανα σπουδές και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών στο ΑΠΘ. Μου άρεσε πολύ η ανάλυση των θεατρικών κειμένων και όλη η εμπλοκή μου με την υποκριτική. Αρχισα να παρακολουθώ παραστάσεις και να συζητώ με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου αν θα πρέπει να συνεχίσω τις σπουδές μου στην υποκριτική στην Αθήνα, κίνηση που έκανα τελικά και κατέβηκα στην πρωτεύουσα. Για μένα από την Πτολεμαΐδα στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα ήταν μια μεγάλη αλλαγή. Κοιτούσα την Αθήνα με δέος, ήταν χαώδης στα μάτια μου, αλλά δεν με έκανε να χάσω τον δρόμο μου, ευτυχώς. Δεν περίμενα ποτέ, όταν πήρα το πτυχίο μου πάνω στη Φιλολογία, ότι θα βιοπορίζομαι τελικά από το θέατρο. Αρχισα τις σπουδές στο θέατρο με τη λογική ότι ως φιλόλογος χρειάζεται να είμαι και θεατρολόγος αφού στα σχολεία χρειάζεται η θεατρική εκπαίδευση. Ηθελα να έχω εφόδια για τις θεατρικές ομάδες που δημιουργούνται στα σχολεία.
Πώς θα χαρακτήριζες τη δουλειά του ηθοποιού σήμερα;
Θρίλερ! Η δουλειά του ηθοποιού δεν σε διασφαλίζει, είναι ένα συνεχές ρίσκο, ψάχνεις δουλειά μέσα στον χρόνο πάνω από δύο φορές, χειμώνα και καλοκαίριν σε παραστάσεις που εύχεσαι να κρατήσουν τουλάχιστον πέντε ή τέσσερις μήνες το καλοκαίρι. Οι περισσότεροι ηθοποιοί εργάζονται Δευτέρα – Τρίτη σε μια θεατρική παράσταση και Τετάρτη με Κυριακή σε άλλη μέσα στον χειμώνα. Θα έλεγα πως ένα παιδί που βγαίνει από μια σχολή θεάτρου στα 21 του χρόνια και αρχίζει να βρει δουλειά, ζει καταστάσεις θρίλερ. Θέλει πολλά γερά κότσια, ένα αδιάκοπο τρέξιμο, γιατί σήμερα λίγοι είναι οι θεατρικοί παραγωγοί που πληρώνουν τους μήνες, που οι ηθοποιοί κάνουν εντατικές πρόβες, για να ανεβεί η παράσταση. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, και μετά τους πολλούς αγώνες που κάνει το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών να διασφαλιστεί αυτό, ο ηθοποιός δεν πληρώνεται για τις θεατρικές πρόβες, που είναι κανονική και σκληρή δουλειά.
Είναι δύσκολο για έναν νέο άνθρωπο η ζωή στην Αθήνα σήμερα;
Σήμερα που έχουν φτάσει τα ενοίκια στον Θεό; Βεβαίως είναι. Ενας σκληρός αγώνας επιβίωσης. Οι καλλιτέχνες κάνουμε πρωταθλητισμό. Χρειάζεται μεγάλη πειθαρχία για να τα βγάλεις εις πέρας με έναν βασικό μισθό της τάξης των 800 ευρώ. Για αυτό και πολλοί καλλιτέχνες κάνουν και άλλη εργασία το πρωί για να βγάζουν part time άλλα 400 ευρώ. Πολλοί ηθοποιοί εργάζονται και σε παιδικά θέατρα, κάνουν παιδικές παραστάσεις. Είναι ένας μαραθώνιος. Πρόβες, παραστάσεις. Μπορεί ένας ηθοποιός να δουλεύει Δευτέρα – Τρίτη, όπως σας είπα, σε μια παράσταση, Τετάρτη – Κυριακή σε άλλη και τα πρωινά του Σαββατοκύριακου σε παιδικό θέατρο. Σε όλο αυτό το τρέξιμο του μένουν και 7 ώρες για να κοιμηθεί και άλλες λίγες ώρες για να τρέξει δουλειές εξωτερικές και δουλειές που χρειάζεται να κάνει για το σπίτι του. Αλλά και όλοι οι άλλοι νέοι, που δεν εργάζονται στο θέατρο, κάνουν πάνω από δύο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Κανένας από τη νέα γενιά δεν ονειρευόταν έτσι τη ζωή του και τα νιάτα του, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, αλλά και χαρά και ευτυχία και ελεύθερος χρόνος για προσωπική ζωή.
Πολλοί συνάδελφοί σου μου έχουν διηγηθεί τι πέρασαν μέσα στην πανδημία, την περίοδο του Covid-19, που πήρατε ως κλάδος τελευταίοι το επίδομα στήριξης από το κράτος. Σε στενoχωρεί αυτή η αντιμετώπιση της Πολιτείας προς τους ηθοποιούς;
Αναμφίβολα, ναι. Υπήρχαν ηθοποιοί που δεν πήραν το επίδομα γιατί δεν είχαν επίσημη σύμβαση με κάποιο θέατρο, γιατί ήταν ακόμη στις πρόβες και πέρασαν πάρα πολύ δύσκολα. Δεν υπήρξε κοινωνική αλληλεγγύη για τον κλάδο μας. Ενας ηθοποιός που δεν είχε σύμβαση με κάποιο θέατρο εκείνη την περίοδο δεν ήξερε τι να κάνει και πού να πάει για να επιβιώσει. Αυτή η εποχή έχει αποτυπωθεί σε πολλούς ηθοποιούς, ήταν μια φρικτή περίοδος.
Στο θέατρο έχεις κάνει μια σημαντική πορεία με παραστάσεις όπως «Ο Θεός της σφαγής», η «Βεγγέρα», ο «Οθέλλος», η «Λυσσασμένη γάτα», τα «Θραύσματα». Πώς μπήκε στη ζωή σου η τηλεόραση;
Βασικά στελέχη του καναλιού Alpha με είχαν δει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και τους άρεσε η δουλειά μου. Αρχικά μου πρότειναν συνεργασία για τη σειρά «Ο γιατρός» και μετά ήρθε ο πρωταγωνιστικός ρόλος για την κωμική σειρά «Τρομεροί γονείς».
Αναμφισβήτητα οι «Τρομεροί γονείς» είναι μια από τις πιο αγαπημένες οικογενειακές σειρές της μικρής μας οθόνης και εσύ ένας υπέροχος τηλεοπτικός μπαμπάς. Εχεις οικογένεια ο ίδιος; Γιατί η ηθοποιός, η Ευδοκία Ρουμελιώτη, που παίζει τη σύζυγό σου στη σειρά, μας είπε ότι νιώθει για πρώτη φορά σε σίριαλ ότι συνεχίζει την προσωπική της ζωή στην επαγγελματική, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, καθώς φεύγει από τα παιδιά της και συναντά στα γυρίσματα τρία άλλα παιδιά που, ως μαμά, τους λέει τις ίδιες ατάκες. Εσύ έχεις παιδιά;
Οχι, ακόμη δεν έχω κάνει τη δική μου οικογένεια, δεν έχω παιδιά. Δεν έχω παντρευτεί. Αλλά ξέρω από οικογένεια και πώς είναι να ζεις με μητέρα και αδερφή. Ξέρω τι σημαίνει, τι σημαίνουν οικογενειακές υποχρεώσεις από τη μητέρα μου.
Πώς είναι να παίζεις τον ρόλο του μπαμπά και μάλιστα τριών αγοριών;
Τέλειο! Χριστούγεννα κάθε μέρα… Είναι πολύ γοητευτικό όλο αυτό. Με συγκινεί πολύ, άλλωστε, η δουλειά του δασκάλου -κάπως έτσι νιώθω με τα τηλεοπτικά μου παιδιά- και ξέρω τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος σε σχολεία. Είναι σπουδαία δουλειά να μαθαίνεις τον κόσμο σε ένα παιδί. Τα παιδιά έχουν άλλα φίλτρα που προσλαμβάνουν τον κόσμο. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι κοντά σε παιδιά, στη φάση της ανάπτυξής τους και να μοιράζεσαι μαζί τους τη γνώση, τους προβληματισμούς, τις κοινωνικές επιταγές, να τα οχυρώνεις, να τους δίνεις εφόδια, αξίες, ιδανικά, πρότυπα ζωής, ουσιαστικά να τα προστατεύεις. Από μικρός ήθελα να γίνω δάσκαλος ή καθηγητής, ήταν το όνειρό μου, εξ ου και οι σπουδές στη φιλολογία. Για μένα η συναναστροφή μου με τα συγκεκριμένα παιδιά στο γύρισμα είναι μεγάλο σχολείο. Εξαιρετική εμπειρία ζωής. Με τα παιδιά στο γύρισμα δεν λες απλά τις ατάκες σου στο σενάριο. Τα παιδιά έχουν ενέργεια και συναίσθημα στο γύρισμα. Ερχονται μετά το σχολείο τους στα γυρίσματα και το βλέπουν όλο αυτό σαν παιχνίδι. Πρέπει να μπεις στον κόσμο τους, να κάνεις focus, να εστιάσεις σε αυτά, να μάθεις να ακούς τι σου λένε. Τα παιδιά στο γύρισμα δεν ξέρουν τι σημαίνει δουλειά. Δεν τα νοιάζει να βγάλουν τη σκηνή σε συγκεκριμένο χρόνο, να μάθουν τέλεια τα λόγια τους, οπότε εσύ, ως ο μεγάλος της παρέας, οχυρώνεσαι για να μην πάει κάτι στραβά, έχουμε καθημερινά γυρίσματα και τα βοηθάς για να τελειώσουν τη σκηνή τους.
Ποιος είναι ο καλός γονέας;
Δεν έχω την εμπειρία για να σας πω κάτι σοφό και έξυπνο. Αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει σχολή καλών γονέων. Θεωρώ όμως ότι ο δομημένος άνθρωπος, που ξέρει γιατί παντρεύεται και κάνει οικογένεια, μπορεί να γίνει καλός γονιός από ένστικτο και να εκπαιδευτεί, παράλληλα μέσα από την τριβή με τα παιδιά του, στο να γίνει καλός γονέας. Ο βασικός παράγοντας για να γίνει κάποιος καλός γονέας δεν είναι ούτε η μόρφωση ούτε τα οικονομικά του. Ο βασικός παράγοντας είναι η αγάπη! Τίποτα άλλο εκτός από αγάπη. Αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν μεγαλώνει σωστά ένα παιδί. Πρώτα πρέπει να υπάρχει αγάπη και φροντίδα πρακτική και συναισθηματική και μετά όλα τα άλλα. Ο γονιός πρέπει να καταλάβει ότι το παιδί του δεν είναι η συνέχειά του, δεν του ανήκει. Είναι ένας μοναδικός, ανεξάρτητος, διαφορετικός, ελεύθερος άνθρωπος, με δική του προσωπικότητα που οφείλει να το καταλάβει, να το συνδράμει, να το βοηθήσει να ανοίξει τα φτερά του και να βγει μαχητής στη ζωή και έμμεσα να μάθει από αυτό και να γίνει καλύτερος άνθρωπος, πιο τρυφερός, δυνατός, λιγότερο εγωιστής.
Τι κάνει ένας καλός γονιός πρώτα από όλα;
Οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Τα παιδιά από τη φύση τους είναι αθώα, αυθόρμητα, λειτουργούν παρορμητικά, δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο. Εκεί πρέπει να δείξεις την ωριμότητά σου, την υπομονή σου και να τους μιλήσεις. Ο γονέας είναι μια φουλ τάιμ δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν σταματούν οι υποχρεώσεις του μόνο στο να ταΐσει, να τα πλύνει, να τα ντύσει, να τα διαβάσει, να τα παίξει, να τα πάει στους φίλους τους, στις δραστηριότητες. Πρέπει να συνυπάρχει μαζί τους, με ισότητα και να συζητά μαζί τους και να τους λύνει βασικές απορίες χωρίς ταμπού. Θυμάμαι μια σκηνή στο γύρισμα που ως πατέρας θα έπρεπε να εξηγήσω στον έφηβο γιο μου γιατί δεν ήθελα να πάρει και να οδηγήσει μηχανάκι, τι κι αν ο νόμος τού δίνει το δικαίωμα από τα 16. Αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό τι περνάει μια φίλη μου με τον έφηβο γιο της, το έχω ζήσει αυτό με το μηχανάκι, και πως στο τέλος τού πήρε ποδήλατο. Αυτό το βάλαμε και στη σειρά. Η εφηβεία είναι πολύ δύσκολη περίοδος για τα παιδιά, χρειάζεται μεγαλύτερη αγάπη και φροντίδα από τους γονείς. Μπορεί να τους αποδομούν τους γονείς, να τσακώνονται μαζί τους, αλλά τους θέλουν δίπλα τους, ακόμη κι αν τους βάζουν όρια, γιατί είναι η ασφάλειά τους και νιώθουν ότι ενδιαφέρονται για αυτά.
Τι σου αρέσει στον ρόλο του Στέφανου;
Μου αρέσει που δεν είναι κλασικός μπαμπάς. Επειδή είναι σεναριογράφος, εργάζεται πολύ στο σπίτι. Αυτό τον κάνει να μαγειρεύει, να σιδερώνει, να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο, τους βάζει να φάνε, τα ακούει, τα συμβουλεύει, έχει χρόνο για αυτά. Τα διαβάζει, παίζει μαζί τους. Στην οικογένεια αυτή η μητέρα είναι εκτός σπιτιού και ο πατέρας είναι μέσα στο σπίτι. Δεν είναι μια καθιερωμένη ελληνική οικογένεια και αυτό έχει ενδιαφέρον. Φαίνεται περίεργο στην αρχή ότι ο πατέρας πλένει τα πιάτα σε αυτήν την οικογένεια μετά το μεσημεριανό, γιατί με άλλες εικόνες μεγαλώσαμε στα σπίτια μας, αλλά αυτό δεν κλοτσάει στη σειρά, ίσα ίσα που ξεφεύγουμε από την παράδοση του απόντος πατέρα και μπαίνουμε στην εικόνα του πιο ενεργού μπαμπά.
Πώς μπορεί οι ήρωες να είναι ερωτευμένοι ύστερα από τρία παιδιά και μια τρελή καθημερινότητα;
Και όμως το ζευγάρι της σειράς είναι ερωτευμένο και αγαπημένο. Σε πολλούς δεν φαντάζει ρεαλιστικό, γιατί θεωρούν ότι η φθορά του χρόνου σκοτώνει τον έρωτα στα παντρεμένα ζευγάρια. Το ζευγάρι αυτό, όμως, αποκαλεί ο ένας τον άλλον «αγάπη μου» ή με ψευδώνυμα, κι αυτό μας αποδεικνύει την αγάπη τους, την επιθυμία τους ο ένας για τον άλλον, την τρυφερότητα. Βλέπουμε ότι κατά περιόδους πότε η σύζυγος είναι πιο ερωτευμένη με τον σύζυγο και άλλες φορές ο σύζυγος διεκδικεί πιο πολύ τη σύζυγο. Εναλλάσσονται οι ρόλοι και το ζευγάρι δεν βαριέται με αυτόν τον τρόπο. Μία ο ένας κυνηγά, μία ο άλλος. Η σχέση τους λειτουργεί ακόμη, χτίζεται, είναι πολύ αγαπημένοι και αυτό είναι ένα θετικό μήνυμα τη στιγμή που βλέπουμε στην τηλεόραση σπάνια αγαπημένα ζευγάρια. Συνήθως βλέπουμε διαλυμένες οικογένειες, καβγάδες, μυστικά, ψέματα και απιστίες. Μου αρέσει που ο Στέφανος μαγειρεύει στη σειρά. Εχω επιστρατεύσει τις εικόνες από τη μαγειρική της γιαγιάς μου, είναι από ένα χωριό στα Γρεβενά, η καλύτερη μαγείρισσα στον κόσμο. Είναι ωραίο μέσα στην οικογένεια να υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες. Δίνουν μεγάλη σοφία και αγάπη στα παιδιά.
Πώς είναι η σχέση σας με τους τρεις μικρούς ήρωες της σειράς;
Α, είμαστε φίλοι. Μιλάμε πολύ, έχουμε φιλικές σχέσεις. Τα αγαπάω πολύ. Είναι φοβερά παιδιά. Εχουν πολύ καλούς γονείς. Τα παιδιά αυτά είναι σκληρά εργαζόμενοι. Το πρωί σχολείο, μετά μαθήματα, ύστερα γυρίσματα, είναι επαγγελματίες. Τα θαυμάζω, για την ενέργειά τους και το κέφι τους. Και τα τρία έχουν παρόμοιο χαρακτήρα με αυτόν του ρόλου τους. Αλλος πιο τσαμπουκάς, άλλος πιο γλυκούλης, άλλος πιο ώριμος. Ο ένας ωθεί τον άλλον να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Ο καθένας λειτουργεί διαφορετικά, αλλά είναι τόσο συγκινητικοί. Σε σοκάρει η ειλικρίνειά τους.
Τι σου αρέσει στη Ελλάδα;
Ζούμε σε μια ηλιόλουστη χώρα και αυτό είναι μεγάλο συν στη ζωή μας. Ο ήλιος, η καλοκαιρία, φέρνει τα χαμόγελα. Εν τω μεταξύ, έχουμε σε όλη την Ελλάδα επαφή με τη θάλασσα. Σπουδαίο πράγμα. Ηλιος και θάλασσα δεν σε κάνουν να νιώθεις ότι απλά επιβιώνεις σε αυτό το οικόπεδο του πλανήτη. Ζεις. Μπορεί να μη βγαίνεις και τόσο πολύ για να διασκεδάσεις, αλλά η βόλτα στη φύση είναι πάντα αναζωογονητική. Οταν βγαίνεις δε, και βλέπεις χαμόγελα στους δρόμους, από παιδιά, νέους, αυτό σου φτιάχνει τη διάθεση. Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ ας μη μας κλέψει το χαμόγελο. Θα ήθελα ο κόσμος να είχε περισσότερα χρήματα να έρθει στο θέατρο. Το θέατρο ταξιδεύει. Τουλάχιστον γίνονται καλές σειρές, μυθοπλασίας, στην τηλεόραση. Θυμάμαι η τηλεόραση παλιά ήταν για την οικογένεια μια εστία στο σαλόνι. Εκεί μαζευόταν η οικογένεια για να δει μια σειρά. Αυτό είχε ένα στοιχείο θαλπωρής. Ενας χώρος συνύπαρξης, που σου έδινε χαρά, ασφάλεια. Τώρα από την τηλεόραση πολλές φορές λείπουν η αισθητική και ο ωραίος λόγος. Η κοινωνία μας πάσχει. Η ανθρωπότητα πάσχει. Και η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της.
Τι φοβάσαι;
Η γενιά μου έζησε Μνημόνια, οικονομική κρίση, πανδημία. Τι φοβάμαι; Εναν γενικευμένο πόλεμο. Αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία να το δούμε γενικευμένα στον πλανήτη. Η έλλειψη χρημάτων παγκοσμίως δεν είναι καλός οιωνός, δεν δίνει καλές πληροφορίες. Ο καπιταλισμός έχει φτάσει στα άκρα. Το σύστημα δεν είναι πλέον ανθρωποκεντρικό. Μας λείπει ο ανθρωπισμός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ΟΚ με αυτό. Δεν είναι στη φύση του η έλλειψη αγάπης για τον συνάνθρωπο. Δεν γίνεται η προσφορά να είναι μακριά από τον προσανατολισμό μας. Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να βρεθούμε πιο κοντά στο κέντρο μας που είναι η αγάπη και η προσφορά.
