Μπουμπουλίνα ή Μπουρμπουλήθρα;

Οσο παράδοξο κι αν φαντάζει, ισχύει: Με τις χειραψίες δεν σε γράφει η Ιστορία. Το πολύ να πάθεις εξάρθρωση (αν είναι δυνατές)

Που λέτε, κυρία Γιάννα μας, η κατάκτηση του μέλλοντος είναι εκ πρώτης όψεως αχάριστη υπόθεση. Πρέπει να επιδείξεις αστείρευτη φαντασία, θηριώδεις δυνατότητες, να νικήσεις στα αδύνατα και να κάνεις δυνατά τα αδιανόητα για να σου δώσουν δυο αράδες σε ιστοσελίδες που μνημονεύουν τι έγινε «σαν σήμερα». Αν δεν το έχετε υπ’ όψιν σας, μάθετέ το και ανατριχιάστε: Σαν σήμερα το 565 μ.Χ. πέθανε ο Ιουστινιανός και στην ιστοσελίδα sansimera.gr υπάρχουν γι’ αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός δυο αράδες! Για τον θάνατο του Χέγκελ, του σπουδαίου Γερμανού φιλοσόφου, που απεβίωσε στις 14 Νοεμβρίου 1831 υπάρχει μόνο μία αράδα. Αδιανόητο!

Να είσαι ολόκληρος Ιουστινιανός, αυτοκράτωρ με δράση, σκέψη -ακόμα και σύζυγο- μεγίστης σημασίας για τον πλανήτη και να σου δίνουν μετά βίας δυο τρεις αράδες σ’ ένα διαδικτυακό αλμανάκ. Σαν να ρίχνεις δόλωμα ολόκληρο ροφό, για να πάρεις πίσω μια μαρίδα. Κι όμως, ούτως έχουσιν τα πράγματα. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι και τόσο ασταμάτητο το άρμα του Χρόνου, που πρέπει να σταθείς πιο ψηλά από τον ήλιο για να σε μνημονεύουν.

Γυφτοχλιδές

Για να λύσεις το ζήτημα της υστεροφημίας υπάρχουν τρεις τρόποι: Ο πρώτος ενδείκνυται για όλους. Σε νοιάζει μόνο η φήμη σου στα ώτα του Κυρίου, κάνεις το καλό, αδιαφορείς για το πώς σε βλέπουν οι σύγχρονοί σου και ζεις γαλήνια όσες ημέρες έχουν προϋπολογιστεί για σένα. Αν επιδείξεις, μάλιστα, ανυποχώρητη στάση στην υπεράσπιση του αγαθού και των δικαιωμάτων των ανθρώπων, πάλι κατακτάς υστεροφημία μεγάλη, διότι θα μαρτυρήσεις εξαιτίας αυτής της επιλογής σου. Δεν χρειάζεται να παρατεθούν παραδείγματα γι’ αυτό.

Ο δεύτερος τρόπος να σε μνημονεύουν για χρόνια, αιώνες, χιλιετίες είναι να υπερασπιστείς με κάθε τρόπο την πατρίδα σου και να θυσιάσεις όλα σου τα υπάρχοντα και τη ζωή σου την ίδια για το υπέρτερο αγαθό της Ελευθερίας.

Ο τρίτος δρόμος είναι να ομοιάσεις σε κακία σε μεγάλους και αιμοσταγείς τυράννους και γενοκτόνους όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Ατατούρκ. Οι απόγονοι των θυμάτων σου θα φροντίσουν να μην ξεχαστεί ποτέ το όνομά σου.
Πάντως, με ιδρύματα Κλίντον, κλισέ κουβεντούλες και γυφτοχλιδές σαν τα ταρατατζούμ και τα ντιριντάχτα του 2004, άπαντες θα σε λησμονήσουν.

Παναγιώτης Λιάκος