Στο ξεκίνημα κάθε νέας προσπάθειας είναι επιβεβλημένο να επιστρατεύονται όσοι και όσα μπορούν να συμβάλουν στην ευόδωσή της. Μια τέτοια προσπάθεια είναι αυτή που ανέλαβε εδώ και μια εβδομάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την εκλογή του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Μια προσπάθεια, η επιτυχία της οποίας προφανώς αφορά συνολικά την πορεία του τόπου και όχι μόνο του κόμματός του.
Προερχόμενος από μία από τις μεγαλύτερες και μακροβιότερες πολιτικές οικογένειες, ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς έχει γαλουχηθεί εξ απαλών ονύχων στα νάματα του προσκηνίου αλλά και του παρασκηνίου που καθορίζουν τις εξελίξεις. Συνεπώς, οι γραμμές που ακολουθούν αποσκοπούν στο να υπενθυμίσουν, και όχι φυσικά να ανακαλύψουν, πτυχές από την οικογενειακή ιστορία του.
Εγγονός της Κατίγκως, αδελφής του Ελευθερίου Βενιζέλου, μητέρας του πατέρα του, επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. Κώστα Μητσοτάκη, ο Κυριάκος οφείλει να ανατρέξει στις απαρχές των πεπραγμένων του κρητικού Εθνάρχη για να αντλήσει χρήσιμα και διαχρονικά διδάγματα πολιτικής συμπεριφοράς.
Καταρχάς, ως προς το πρώτο στοίχημά του που αφορά την αναδιοργάνωση του κόμματος. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων που ίδρυσε ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές του Αυγούστου του 1910 αποτελεί το πρώτο, με σημερινούς όρους, οργανωμένο κόμμα στην Ελλάδα. Οι Φιλελεύθεροι προχώρησαν στην ασύλληπτη για τα ελληνικά δεδομένα των αρχών του περασμένου αιώνα καινοτομία, ιδρύοντας Λέσχες (!) στα πρότυπα των αγγλικών κομμάτων. Οι Λέσχες αυτές συνετέλεσαν ώστε να αποκτήσουν μια ισχυρή και εκτεταμένη οργανωτική βάση, με μέλη που πλήρωναν συνδρομή και είχαν συγκεκριμένα κομματικά καθήκοντα.
Από αυτές προήλθαν και οι δεκάδες άξιοι συνεργάτες του Βενιζέλου, οι οποίοι άφησαν το αποτύπωμά τους με τη συμβολή τους στο τιτάνιο έργο της εθνικής ανασυγκρότησης, που οδήγησε τη χώρα στον αστικό εκσυγχρονισμό της. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τα ονόματα για να διαπιστώσει πόσοι υπουργοί του Βενιζέλου έγιναν πρωθυπουργοί και πόσων το θετικό έργο έμεινε ανεξίτηλο για δεκαετίες. Αρκεί, επίσης, να συγκρίνει τον τρόπο με τον οποίο εδώ και χρόνια η οργανωμένη βάση της Ν.Δ. συνδέεται με τις πραγματικές δυνάμεις της κοινωνίας προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της για την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.
Στην περιδιάβαση αυτή του νέου προέδρου της Ν.Δ. θα του είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συντροφιά ενός προκατόχου του. Η διδακτορική διατριβή του Κώστα Καραμανλή «Ο Ε. Βενιζέλος και οι εξωτερικές σχέσεις 1928-1932» αποτελεί ένα έξοχο έργο που προσφέρεται για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων. Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να εξηγήσει στον επίδοξο διάδοχό του γιατί «ο Βενιζέλος ήταν μεγαλοφυής, πολυμήχανος, επίμονος και ευφάνταστος… Ηταν από αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους…». Αυτές οι ιδιότητες απαιτούνται για ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα που θέλει να οδηγήσει στη σύνθεση και τη δημιουργία χωρίς αποκλεισμούς.
Μπορεί ακόμη, δεδομένου ότι ζητούμενα παραμένουν και σήμερα τόσο η ανόρθωση και η αποτελεσματικότητα του πολιτικού μας συστήματος όσο και η θέση της χώρας μέσα σ’ ένα πολύπλοκο και ευμετάβλητο σύστημα διεθνών ισορροπιών, να του καταθέσει τις εμπειρίες του από τη δική του θητεία. Να του μεταφέρει από πρώτο χέρι και τις πολιτικές παρακαταθήκες του Μακεδόνα Εθνάρχη και θείου του.
Μια πνευματική πολιτική συνύπαρξη σε αυτό το επίπεδο θα ‘ταν πολλαπλώς εποικοδομητική. Συμβολικά αλλά και ουσιαστικά θα εξαφάνιζε οριστικά ανύπαρκτους διαχωρισμούς στο εσωτερικό της κεντροδεξιάς παράταξης. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι θα βοηθούσε την πολιτική ζωή της χώρας να προχωρήσει με πραγματικούς όρους στη συνάντησή της με το παρόν και το μέλλον του τόπου μας.
Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος- δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120