ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ «ΛΟΜΠΙ» ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ

Η εκλογική κούρσα στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύει τη μηδενική επιρροή των Ελληνοαμερικανών

Είναι πραγματικά αξιοθρήνητες οι εμφανίσεις Eλλήνων κοινοβουλευτικών και δημόσιων λειτουργών στις γραφικές, αλλά πολιτικά ανούσιες επετειακές συνάξεις της ομογένειας των ΗΠΑ. Περιφέρονται σαν κορδωμένες πάπιες, ανάμεσα σε κεφτεδάκια, ντολμαδάκια και… τσολιαδάκια, εξαντλώντας την αυταρέσκειά τους σε γελοία photo opportunities μισού λεπτού δημοσιότητας. Εθιμοτυπικές χειραψίες μηδαμινής πολιτικής επιρροής, όπως άλλωστε και αυτή του πολυδιαφημισμένου ελληνικού λόμπι, που από την εποχή του αείμνηστου Ιακώβου έχει χάσει κάθε έρεισμα στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου.

Οι Αμερικανοί ηγέτες πρόθυμα παίρνουν μέρος σε κάτι που αντιμετωπίζουν ως ανώδυνη κοινωνική εκδήλωση, κάνουν και μία πρόποση που διαφημίζεται ως μεγαλειώδης στήριξη στα μέσα των ιθαγενών και μετά χαμογελούν συγκαταβατικά, αναχωρώντας για την επόμενη επικοινωνιακή φιέστα.
Επί της ουσίας και για θέματα απτού εθνικού ενδιαφέροντος ο τελευταίος που θα ρωτούσαν οι κυβερνήτες της υπερδύναμης είναι το «ελληνικό λόμπι». Στο «βαθύ αμερικανικό κράτος» ουδείς παίρνει σοβαρά τους εκπροσώπους της ομογένειας, οι οποίοι, παρότι διαθέτουν σημαντική οικονομική δύναμη στα κλιμάκια διαμόρφωσης αποφάσεων, έχουν πρόσβαση υποδεέστερη και από αυτήν της πάμφτωχης Αρμενίας.

Για το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο καμία ευθύνη δεν έχουν οι απλοί Ελληνοαμερικανοί, που είναι άνθρωποι του μόχθου με διακριτή πατριωτική συνείδηση. Εχουν ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις, που τονώνουν το εθνικό και θρησκευτικό τους φρόνημα. Ομως αυτές δεν προβάλλουν την υπεροχή της νέας ελληνικής διασποράς με την εξαγωγή εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και τεχνοκρατών πρώτης γραμμής. Αντίθετα τείνουν να επιβεβαιώσουν τον μύθο ότι η ελληνική χαρισματικότητα εξαντλείται στις ευρηματικές καρικατούρες και στα στερεότυπα του… «my greek fat wedding».
Την ευθύνη για το εξαιρετικά «αδύναμο» αποτύπωμα της ομογένειας στην αμερικανική πολιτική ζωή φέρουν ακέραιη οι ηγήτορές της. Πάμπλουτοι Ελληνοαμερικανοί, που ενδιαφέρονται μόνο για μπίζνες, ευεργέτες της συμφοράς που προσβλέπουν αποκλειστικά σε δημόσιες σχέσεις και τρίτης διαλογής εταιρίες lobbying, που μοναδικό μέλημα έχουν τις αρπαχτές από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση.

Οι μεγάλοι και υπερπροβεβλημένοι παράγοντες της ομογένειας δεν έχουν σταθερούς δεσμούς με τα αμερικανικά κόμματα. Κατά πάγια πρακτική χρηματοδοτούν και τα δύο, θέλοντας να τα έχουν με όλους καλά, ενώ χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα Ελληνοαμερικανού που κατέβηκε για δήμαρχος στη Νέα Υόρκη με το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, αλλά την ίδια ώρα θεωρείται ένας από τους βασικούς χρηματοδότες της Χίλαρι.

Ετσι βεβαίως δεν μπορούν να ακουστούν με πειστικό τρόπο οι ελληνικές εθνικές θέσεις στην Ουάσινγκτον. Υπό την αντίστοιχη έννοια, ούτε η οικονομική δύναμη της ομογένειας προβάλλεται στην Αθήνα και μάλιστα σε εποχή που η πατρίδα μας έχει επείγουσα ανάγκη από ισχυρές επενδυτικές «ενέσεις».
Η λεγόμενη «αφρόκρεμα» της ομογένειας δεν έχει βάλει ούτε σεντ στην πραγματική ελληνική οικονομία. Εκπρόσωποί της συναντούν υπουργούς και πρωθυπουργούς αλλά, όταν έρθει η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη, σφυρίζουν αδιάφορα και επικαλούνται την ανυπόφορη ελληνική γραφειοκρατία. Και ονόματα θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά δεν χρειάζεται. Βρείτε μου εσείς σοβαρή ελληνοαμερικανική επένδυση που έχει γίνει στην Ελλάδα της κρίσης. Κάτι αεροπορικές εταιρίες-φαντάσματα και το ανέκδοτο των υδατοδρομίων…

Δυστυχώς, στο ύψος των περιστάσεων στέκεται πλέον μόνον η Αρχιεπισκοπή με τη χαμηλών τόνων ασκητική μορφή του Δημητρίου και το πολιτικό δαιμόνιο του πρωτοπρεσβύτερου Αλεξ Καρλούτσου, alter ego παλαιότερα του Ιακώβου. Οι υπόλοιπες «πρωτοβουλίες» επιφανών ομογενών, τα περίφημα «initiatives» δηλαδή, για την προβολή, τάχα μου της Ελλάδας, εξαντλούνται σε σχέσεις επιχειρηματικής διαπλοκής με συγκεκριμένα κυκλώματα και προσωπικότητες του Δημοκρατικού Κόμματος. Εν ολίγοις, το περιβάλλον της οικογένειας Κλίντον, που δεν δίνει δεκάρα για την Ελλάδα, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν.
Η τρέχουσα εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ αποδεικνύει την ένδεια στις προσβάσεις της ομογένειας. Οι επαφές με τους Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους είναι εξαιρετικά περιορισμένες, γιατί μεταξύ άλλων υπάρχει και ο μύθος ότι οι Ελληνες μετανάστες… ψηφίζουν προοδευτικά.

Ομως και οι επαφές με τον φιλέλληνα Μπέρνι Σάντερς των Δημοκρατικών είναι σχεδόν ανύπαρκτες, παρότι οι ισχυροί Ελληνες της Αμερικής όφειλαν ήδη με κοινή θέση να απαιτήσουν ότι, αν τελικά αποσυρθεί από την κούρσα, πρέπει να λάβει το χρίσμα του υποψήφιου αντιπροέδρου. Αυτή είναι σοβαρή εθνική θέση και, αν κάποιοι ομογενείς θέλουν να προσφέρουν ουσιαστική υπηρεσία στην πατρίδα, καλούνται άμεσα να την υιοθετήσουν. Αλλιώς ας μην παριστάνουν τους πατριώτες. Στη φούστα της Χίλαρι θα κρέμονται, και μαζί με αυτούς ο εκάστοτε Ελληνας πρωθυπουργός…

Γιώργος Χαρβαλιάς