Μία από τις χειρότερες πολιτικές συνήθειες που μας κληρονόμησε η ύστερη Μεταπολίτευση είναι να ανακατεύουμε το Σύνταγμα με τις ανάγκες της τρέχουσας πολιτικής και τις βραχυπρόθεσμες κομματικές επιδιώξεις. Είναι ευκαιρία να υπενθυμίσουμε ότι το νεότερο ελληνικό κράτος διήνυσε το μεγαλύτερο μέρος της ταραχώδους πορείας του με το Σύνταγμα του 1911 και τις αναθεωρήσεις που το ακολούθησαν. Ενα Σύνταγμα που με αφετηρία τη Γ΄ Επαναστατική Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 έφτασε έως αυτό του 1975. Αν αυτό σας λέει κάτι για την ποιότητα και την αξία του, καθώς και γι’ αυτές των κατά καιρούς αείμνηστων συντακτών του…
Ο πρωθυπουργός προτίθεται να ανακοινώσει στις 24 Ιουλίου τις προτάσεις του κόμματός του για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας εμπεριέχει έναν ισχυρό συμβολισμό. Πέρα από αυτόν όμως, αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορέσει σε περίπου ενάμιση μήνα να έχει ολοκληρωθεί ο διάλογος, ο οποίος, κατά τη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου, «θα γίνει σε βάθος και θα έχει ως στόχο την πιο ευρεία δυνατή συναίνεση και από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου».
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι και αυτή τη φορά αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα δεν θα ριχτούν στην αρένα της επικοινωνιακής χρήσης τους, για να λειτουργήσουν ως ισχυρά αναχώματα για τα «φορολογικά πρωτοβρόχια» του φθινοπώρου, που αναμένεται να εξελιχθούν σε χειμαρρώδεις καταστάσεις για τη σταθερά υποχωρούσα δημοφιλία της κυβέρνησης.
Δυστυχώς, και ενώ η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση, οι ευρύτερες συναινέσεις που απαιτούνται για να ανακόψουν αυτήν την πορεία εξακολουθούν να αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός. Μόνο με τέτοιες συναινέσεις, που θα επέτρεπαν ριζικές μεταρρυθμίσεις, θα είχαν νόημα και οι όποιες αλλαγές του Συντάγματος, με σκοπό να τις διευκολύνουν και να τις υπηρετήσουν.
Το κράτος μας χρειάζεται να αποκτήσει ξανά δημόσια υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, Αστυνομία, Στρατό, που θα λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και όχι υπέρ της εξυπηρέτησης των πελατών-ψηφοφόρων. Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις θέλουν σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό πλαίσιο για να έρθουν. Πόσο ουσιαστικά μιλούν τα κόμματά μας για όλα αυτά; Πώς, λοιπόν, θα μπορέσουν να εμπνεύσουν και να πείσουν τους πολίτες ότι θα τα υλοποιήσουν κιόλας;
Η αναθεώρηση του Συντάγματος έχει ανάγκη από γενναίες προτάσεις, που αφενός θα καθαρίζουν την κόπρο του Αυγείου δεκαετιών, αφετέρου θα θέτουν στέρεες βάσεις για να οικοδομηθεί το μέλλον του τόπου. Τέτοιες είναι όσες περιέχονται στο «Σύνταγμα τσέπης», που κυκλοφόρησε από την «Καθημερινή» και υπογράφουν οι καθηγητές Ν. Αλιβιζάτος, Π. Βουρλούμης, Γ. Γεραπετρίτης, Γ. Κτιστάκις, Σ. Μάνος και Φ. Σπυρόπουλος. Δηλαδή: «Να μην διαλύεται πρόωρα η Βουλή, το εκλογικό σύστημα να είναι πάγιο, το ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος, πλήρης οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων, δικαίωμα στην ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων όλων των βαθμίδων, χωρισμός κράτους – Εκκλησίας, κατάργηση της μονιμότητας για τους δημοσίους υπαλλήλους». Τα υπόλοιπα είναι λόγια της πλατείας, όχι του… Συντάγματος!
Γιώργος Κ. Στράτος
Δικηγόρος- Δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120