Η επαναδιαπραγμάτευση είναι μια προσπάθεια. Δεν έχει αποτέλεσμα γνωστό εκ των προτέρων. Εάν το αποτέλεσμα εξαρτιόταν μόνο από τον κ. Σαμαρά, μ’ ένα πάτημα κουμπιού, φαντάζομαι, θα το είχε πατήσει. Ομως δεν είναι έτσι.
Οποιος έχει κληρονομικό χάρισμα και ξέρει τι θα γίνει, να μας πει και τα νούμερα του ΛΟΤΤΟ να ρεφάρουμε, για να ξοφλήσουμε και την τρόικα, να μη μας ζαλίζει τον έρωτα. Η κυβέρνηση έχει βάλει κάποιους στόχους μιλώντας με τους Αλαμανούς και τους Φράγκους. Μπορεί να τους πετύχει όλους, κάποιους ή μπορεί να πέσει σε τείχος. Πάντως θα προσπαθήσει.
Οι κακεντρεχείς και λίγο κακοήθεις είναι αυτοί που προεξοφλούν ή και εύχονται την αποτυχία, ώστε ν’ αρχίσει το ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας – όπως εύχονται μερικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι κουμπουρουφόροι νεοΟΠΛΑτζήδες. Γιατί, μην έχετε αμφιβολία, ακόμη κι αν δεν υπάρχει οργανική σχέση των κουμπουροφόρων με την αξιωματική αντιπολίτευση, υπάρχει ηθική κι ιδεολογική. Η νέα γενιά της τρομοκρατίας δεν είναι παρά η νέα ΟΠΛΑ της ανακυκλωμένης αριστεράτζας. Λίγο χύμα αλλά αρκούντως φονική. Είναι η προέκταση των τυχοδιωκτικών και ολοκληρωτικών ιδεών τους. Τριάντα τόσα χρόνια μηδενιστικής καφρίλας στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, στον δημόσιο λόγο, μαζί με τη διαφθορά του κράτους, τέτοια φυντάνια θα φύτρωναν. Τι περιμέναμε;
Η Ελλάδα κάποτε ήξερε τι πολίτες θέλει να αναθρέφει, με ποιες αξίες και πρότυπα. Κι αυτά τα πρότυπα έβγαλαν ζόρικα παιδιά από το 1912 ως τον Αλέκο Παναγούλη και τους μαχητές της Κύπρου το 1974. Τώρα κάποιοι συγχυσμένοι κι οργισμένοι πιτσιρικάδες εύκολα μισούν την πατρίδα και αδειάζουν το κουμπούρι στο ψαχνό.
Ποιον σεβασμό να νιώσουν, όταν ατιμώρητοι οι λεηλάτες της εξακολουθούν να περιφέρονται στα κοσμικά στέκια, να πολιτεύονται και να κάνουν μπίζνες;
Ποιος τους δίδαξε το ηρωικό πρότυπο, τον ανθρωποκεντρισμό του Ελληνισμού, τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή; Στο διπλανό κελί σύσσωμο θα έπρεπε να βρίσκεται το διαβόητο «Παιδαγωγικό» Ινστιτούτο, αρκετοί υπουργοί Παιδείας, η μισή καθεστωτική Αριστερά κι η μισή ενοχική «Δεξιά», οι μαρξιστές από την ανάποδη, αυτοί που βλέπουν τον λαό με περιφρόνηση κι από τη θέση των παρασιτικών ισχυρών.
Την πίστη στο κράτος και στους θεσμούς τη δημιουργούν η κοινωνική δικαιοσύνη, η διοίκηση διά του παραδείγματος, η περηφάνια για την Ιστορία, τις ιδέες, τα σύμβολα και τους ήρωες του έθνους. Πρώτα όμως το κράτος να τιμά όλα τα προαναφερθέντα με πράξεις και υπηρετώντας τους πολίτες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Λάκης Λαμόγιος, ο αριστερός με δεξιές τσέπες ή ο «δεξιός» ενοχικός διαχειριστής της παρακμής δεν εμπνέουν πίστη ούτε στον σκύλο τους.
Επειδή λοιπόν δεν ξέρουμε τι θα γίνει στην επαναδιαπραγμάτευση, θα έχουμε, φαντάζομαι, εναλλακτικά σχέδια. Αν κερδίσουμε ουσιαστικές αλλαγές στη φιλοσοφία της αποτυχημένης συνταγής, είμαστε σε καλό δρόμο, κι όλα τα εύσημα στην κυβέρνηση. Αλλά τι θα γίνει αν συναντήσουμε τείχος άρνησης; Για την κυβέρνηση ισχύει ό,τι για οποιονδήποτε άνθρωπο: Ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα.
Ομως, ό,τι κι αν γίνει, να ειπωθεί στον λαό δυνατά και καθαρά η αλήθεια· όποια και να είναι. Κι ύστερα να προχωρήσουμε ταχύτερα σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και κυρίως στην ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Χρειαζόμαστε υψηλή τεχνολογία, βιομηχανία, βιοτεχνία, γεωργία, κτηνοτροφία, πλάι σε σύγχρονη παροχή υπηρεσιών. Αυτά θα είναι η πιο σταθερή και αποδοτική επένδυση για το μέλλον. Αληθινή οικονομία, χειροπιαστή παραγωγή κι όχι μόνο δανεικά και νούμερα σε πίνακες. Η νέα σχέση με το Ισραήλ μπορεί να μας διδάξει πολλά από την εμπειρία του.
Πρέπει να κάνουμε αυτά που επιβάλλει το εθνικό συμφέρον, τα οποία ούτως ή άλλως τα επιβάλλει η κοινή λογική. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν η κρίση και οι δανειστές, οφείλουμε να εκσυγχρονίσουμε τους θεσμούς και τις δομές, να περιορίσουμε τη σπατάλη, τη φοροδιαφυγή και, υπογραμμίζω, να αποκαταστήσουμε την αποτρεπτική ισχύ της Αμυνάς μας και την ασφάλεια εντός της επικράτειάς μας. Κι αυτά θέλουν ιδεολογικό πλαίσιο κι όχι απλή διαχείριση.
