Το «ταμείο» των πολυήμερων συζητήσεων της κυβέρνησης με την τρόικα δείχνει ότι ούτε η πρώτη κατοικία προστατεύτηκε πλήρως ούτε τα διάφορα υφεσιακά μέτρα αποσοβήθηκαν. Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο ελληνικός λαός και πάλι θα πιει το πικρό ποτήρι της λιτότητας και θα κληθεί να ματώσει! Ομως αυτήν τη φορά κάτι άλλαξε. Η συνολική εικόνα των διαβουλεύσεων κυβέρνησης – δανειστών οδηγεί σε ορισμένα νέα δεδομένα.
Πρώτο και σπουδαιότερο, ότι υπήρξε πράγματι διαπραγμάτευση. Οχι επικοινωνιακή αλλά πραγματική. Ο κ. Τσακαλώτος και το επιτελείο του έκαναν μαραθώνιες συζητήσεις με τους τροϊκανούς έως τις πρώτες πρωινές ώρες και, παρότι ξεπέρασαν τα χρονικά περιθώρια που είχε θέσει η άλλη πλευρά, επέμεναν να αναζητούν μια λιγότερο κακή λύση.
Εως σήμερα αυτό που συνέβαινε με όλες τις κυβερνήσεις ήταν οι δανειστές να περνάνε στο 100% όλα τα μέτρα που ζητούσαν. Τώρα, όντως πέτυχαν πολλά από όσα επεδίωκαν, αλλά όχι όλα. Ειδικά στο θέμα της προστασίας της πρώτης κατοικίας υποχώρησαν οριακά, τόσο στα εισοδηματικά κριτήρια που αρχικώς είχαν θέσει όσο και στον συνολικό αριθμό αυτών που θα προστατεύονται για τα επόμενα τρία χρόνια.
Φυσικά, η κυβέρνηση δεν κέρδισε, αλλά μετρίασε τις επιπτώσεις της κωλοτούμπας που -ούτως ή άλλως- ήταν αναγκασμένη να κάνει. Παράλληλα, έβαλε στο τραπέζι την κρατική επιδότηση για τους πολύ φτωχούς (μέτρο κοινωνικά δίκαιο που δεν έχει συνηθίσει να δέχεται η τρόικα) και το «κούρεμα» των δανείων με βάση την εμπορική τιμή (εφόσον είναι χαμηλότερη της αντικειμενικής). Επομένως σε αυτά τα δύο σημεία υπήρξαν μικρές «ανάσες», ακόμα και αν αφορούν λίγους.
Δεύτερο σημείο είναι η αποτροπή της επιβολής του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η κυβέρνηση έπειτα από μια περίοδο παλινωδιών βρήκε τελικά τον τρόπο να αποτρέψει το μέτρο. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση ανατρέπει ψηφισμένο (!) μνημονικό μέτρο, βάζοντας στο τραπέζι κάποιο ισοδύναμο που γίνεται δεκτό. Ασχέτως αν η εναλλακτική που πρότεινε στους δανειστές είναι σωστή ή λάθος, βρήκε τα ισοδύναμα και έκανε πράξη την προεκλογική υπόσχεσή της.
Τρίτο στοιχείο είναι ότι η διαπραγμάτευση ολοκληρώθηκε, παρότι παρέμενε ανοιχτή «τρύπα» 100.000.000 ευρώ! Επίσης πρωτοφανές γεγονός, γιατί έως τώρα η τρόικα ζητούσε συγκεκριμένα μέτρα ακόμη και για το τελευταίο ευρώ που θα έπρεπε να εισπραχθεί. Αυτήν τη φορά, όμως, οι δανειστές αποδέχτηκαν τη διαβεβαίωση της κυβέρνησης ότι θα βρεθεί το πόσο που λείπει, και μάλιστα με τρόπο που θα αποφασίσει η Ελλάδα (κρασί ή κάτι άλλο)! Αδιανόητο μέχρι πρότινος…
Αυτές, λοιπόν, είναι τρεις βασικές διαφορές που δείχνουν ότι ο κ. Τσακαλώτος πράγματι διαπραγματεύεται. Βέβαια, πετυχαίνει ελάχιστα, αλλά ακόμη και αυτά είναι περισσότερα από όσα κατάφεραν (όλοι) οι προκάτοχοί του. Μπορεί τα ελληνικά του να είναι άθλια, όμως τη γλώσσα των τεχνοκρατών μάλλον τη μιλάει μια χαρά. Μακάρι αυτές οι μικρές θετικές ενδείξεις να επιβεβαιωθούν και στο μέλλον, και να φέρουν λιγότερο (ή πιο ελεγχόμενο) πόνο στην ελληνική κοινωνία.
Γιατί κανείς δεν θα πρέπει να αμφιβάλλει ότι ο πόνος θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα. Μπροστά μας, άλλωστε, έχουμε αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας των Ι.Χ., δόσεις ΕΝΦΙΑ, ανατροπές στο Ασφαλιστικό κ.λπ. Οσο το φάρμακο είναι λάθος οι ελπίδες είναι ελάχιστες. Ομως ίσως τώρα, για πρώτη φορά, ο «ασθενής» να απέκτησε φωνή.
