Η άρνηση δύο βουλευτών του Σύριζα, του μεν Γαβριήλ Σακελλαρίδη να αποστεί των ιδεολογικών του αρχών (προτιμώντας να παραιτηθεί της βουλευτικής του έδρας παρά να δεχθεί τον ευτελισμό και εξευτελισμό της αριστεράς), του δε Στάθη Παναγούλη να υποταγεί στα κελεύσματα της κομματικής εξουσίας (ενάντια στην συνείδησή του), και η ανταρσία βάθους του χριστιανοδημοκράτη πολιτικού Νίκου Νικολόπουλου (η οποία προοιωνίζει κρίσιμη αναδιάταξη δυνάμεων στον χώρο της δεξιάς), αποτελούν παρήγορα σημεία ηθικής ανάκαμψης στην πολιτική ζωή του τόπου. Σε ένδειξη επιδοκιμασίας της στάσεώς τους, σας παραθέτω δύο αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενά μου στα οποία αναφέρομαι στους εν λόγω πολιτικούς και τα οποία παραμένουν ιδιαιτέρως επίκαιρα εν όψει των πρόσφατων αποφάσεών τους. Το πρώτο, αναφορικά με τους Στάθη Παναγούλη και Γαβριήλ Σακελλαρίδη, είναι από άρθρο μου του Δεκεμβρίου του 2014, λίγο προ των εθνικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου του 2015, ενώ το δεύτερο, σχετικά με το προφίλ και την πολιτική δράση του Νίκου Νικολόπουλου, είναι από άρθρο μου γραμμένο δέκα και πλέον χρόνια πριν, το 2004, επί τη ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του με θέμα τον μεγάλο Αχαιό πολιτικό Δημήτριο Γούναρη.
Περί Γαβριήλ Σακελλαρίδη και Στάθη Παναγούλη
«Η διατήρηση της απόστασης από τα τρέχοντα πολιτικά δρώμενα επιτρέπει την σκιαγραφία ανθρώπων ενεργών στην μείζονα πολιτική σκηνή, πέραν και έξω από τις όποιες κομματικές γραμμές, με το σκεπτικό ότι η αναβάθμιση του κοινοβουλευτικού μας συστήματος θα επιτευχθεί μόνο με την ανάδειξη άξιων εκπροσώπων του λαού μας. Η πρόθεσή μου δεν είναι συμβουλευτική, πάντα πίστευα και πιστεύω ότι είμαι πολύ μεγάλος για να δέχομαι συμβουλές και πολύ μικρός για να δίνω. Η πρόθεσή μου είναι να εξωτερικεύσω την βιωματική γνωριμία μου με ανθρώπους που συνάντησα κατά την πρόσφατη «πολιτική» μου (τρόπος του λέγειν) διαδρομή και που κατά την ταπεινή μου γνώμη αξίζει τον κόπο να προβάλει κανείς υπερκομματικά, εν όψει των κρίσιμων εθνικών μας εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015…
»Στην αντίπερα όχθη, όχι του «ποταμιού» αλλά της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκεται ο Σύριζα με την πανσπερμία των αριστεριστών του. Κατά την θητεία μου ως περιφερειακός σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής έτυχε και γνώρισα συναδέλφους του Σύριζα, και λόγοι στοιχειώδους εντιμότητας με υποχρεώνουν να καταθέσω ότι άνθρωποι όπως ο Νίκος Βούτσης (Α΄ Αθηνών), ο Στάθης Παναγούλης (Β΄ Αθηνών), και ο Νάσος Αθανασίου (Περιφέρεια Αττικής), δεν ήσαν απλά συμπαθείς και ευπροσήγοροι, αλλά πλήρως κατηρτισμένοι στα θέματα που έθεταν και εξέθεταν, μετριοπαθείς, διαλλακτικοί, και γενικώς καθ’ όλα άψογοι. Τους δύο τελευταίους μάλιστα δύσκολα θα τους κατέτασσε κανείς σε κάποιο στερεότυπο της αριστεράς από αυτά που εμείς οι δεξιοί έχουμε στο μυαλό μας…
»Άφησα τελευταίο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Δήμο της Αθήνας, τον νεαρό συριζαίο Γαβριήλ Σακελλαρίδη (υποψήφιο στην Α΄ Αθηνών). Καθαρά μάτια, συγκροτημένος λόγος, τεκμηριωμένες απόψεις, αίσθηση του μέτρου, ευγενής και πολιτισμένη παρουσία σε όλες τις αντιπαραθέσεις του με τον (θα έλεγα συμπαθή) Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και με όλες τις παρατάξεις γενικότερα, μέσα σε ένα δημοτικό συμβούλιο που όντως τιμά την πόλη των Αθηνών με την καθολική του ποιότητα. Δεν έχει σημασία αν κάποιες φορές υπάρχει από μέρους μου πλήρης διαφωνία με τις προσεγγίσεις του σε μία σειρά κοινωνικών θεμάτων. Οι πολιτικές θέσεις και αντιθέσεις είναι ο κανόνας σε μια δημοκρατία. Το ποιός θα πεισθεί από αυτές και ποιός δεν θα πεισθεί, το ποιός θα δικαιωθεί και ποιός θα αποδειχθεί ότι όσα πρότεινε ήταν ανέφικτα, θα το δείξουν σε βάθος χρόνου τα γεγονότα και τα αποτελέσματα. Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, εκείνο που καθιστά στην πορεία του χρόνου τον πολιτικό, ευπατρίδη, είναι η ειλικρίνεια, η καθαρότητα των απόψεων, η εντιμότητα των προθέσεων και η ανιδιοτέλειά του. Και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, αν και νέος ακόμα, τα έχει αυτά τα προσόντα».
Πολιτική Ανθρωπογεωγραφία (2014)
Περί Νίκου Νικολόπουλου
«Η αναγωγή στις ρίζες και η αναδίφηση στις γενεσιουργές αιτίες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκέψης, αποτελεί εγχείρημα ωριμότητας ενός νέου στην ηλικία πολιτικού άνδρα, του Νίκου Νικολόπουλου, ο οποίος μέσα από την πολυετή του δράση, το πολιτικό αισθητήριο και τους εθνικούς οραματισμούς του, έχει καταξιωθεί τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αχαΐα, όσο και στο ευρύτερο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
»Ο Νίκος Νικολόπουλος αποπειράται να σκιαγραφήσει μία κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα των αρχών του εικοστού αιώνα, τον Δημήτριο Γούναρη, όχι μέσα από ένα επίπεδο κλινικό κείμενο, αλλά μέσα από τη δική του χημική συγγένεια προς το πρόσωπο του μεγάλου Αχαιού πολιτικού, τονίζοντας εκείνη την ιδιότητα που προσδιορίζει την βαρύτητα και το μέγεθος ενός πολιτικού ανδρός, τον ριζοσπαστισμό.
»Γιατί τόσο η “ομάδα των Ιαπώνων” της εποχής εκείνης, η οποία εκφράσθηκε κατά κύριο λόγο από τον Δημήτριο Γούναρη, όσο και η “ομάδα των Λοχαγών” της NΔ, της οποίας ηγετικό στέλεχος είναι ο Νίκος Νικολόπουλος, επεδίωξαν τότε και ευαγγελίζονται σήμερα, αντιστοίχως, τομές και ρήξεις με στόχο τον καταλυτικό επαναπροσδιορισμό της καθαρής πολιτικής διεργασίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αξίζει να τονισθεί το γεγονός ότι ο Δημήτριος Γούναρης υπήρξε ο “κατ’ εξοχήν πολιτικός” με την έννοια ότι προσδιόριζε και οριοθετούσε την πολιτική στα αυστηρά πλαίσια των καθαρών πολιτικών διεργασιών, απορρίπτοντας τις στρατιωτικές επεμβάσεις, σε αντίθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος αναδείχθηκε από αυτές και αναμίχθηκε στη συνέχεια με αυτές.
»Γενάρχης της δικής μας (λαϊκής δεξιάς) παράταξης και πρωτοπόρος της αχαϊκής κυριαρχίας στην σύγχρονη ελληνική πολιτική σκέψη, ο Δημήτριος Γούναρης επανέρχεται στο προσκήνιο που του αξίζει μέσα από τα μάτια ενός αγαπημένου μαθητή του, που στρέφει τα μάτια στο παρελθόν για να αντλήσει δύναμη για το μέλλον.
»Ο Νίκος Νικολόπουλος, ριζοσπάστης ο ίδιος της νεώτερης σχολής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν βιώνει μόνο τον εαυτό του μέσα από την ενασχόλησή του με την σκέψη και τη δράση του «Ιάπωνα σαμουράι», αλλά προσφέρει σε όλους μας ένα ευρύτερο, βαθύτερο και περιεκτικότερο πολιτικό και ιστορικό έργο, μέσα από την αναθεωρητική σκέψη του αλλά και την αγάπη του για τις πρωτοποριακές πολιτικές φυσιογνωμίες της ιδιαιτέρας πατρίδας του, της γενέτειρας της σύγχρονης πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα, της Αχαΐας.
»Η βαθύτερη πολιτική του πεποίθηση για μια πορεία “από την παράδοση στο μέλλον” περνά μέσα από μια ιστορική συνέχεια γεμάτη από ριζοσπαστικές ασυνέχειες. Και δεν πορεύεται απλά για να πορευθεί σε ένα χώρο πνευματικής αναζήτησης αλλά για να φθάσει στο πολιτικό σήμερα που αναζητά με προσδοκία το ριζοσπαστικό αύριο: την αυριανή πολιτική πράξη που, σε συντονισμό με τον παλμό του έθνους, θα χτίσει επάνω σε αρχές και αξίες ένα κοινωνικό κράτος Δικαίου το οποίο θα διασφαλίζει τις μακρόπνοες φιλελεύθερες προοπτικές της χώρας».
Η «κατά Ιωάννη» προσέγγιση του Δημητρίου Γούναρη (2004)
Χρίστος Γούδης
