Στοιχειώδης φόρος τιμής στα θύματα της φρικαλέας επίθεσης τρομοκρατών στο Παρίσι επιβάλλει την πολύ προσεκτική αναφορά σε όσα κινούνται γύρω της. Τα πράγματα είναι ήδη πολύ σοβαρά και θα παραμείνουν τέτοια για πολλές δεκαετίες, για να επιχειρούν κάποιοι να τα αντιμετωπίζουν είτε ξεθάβοντας «τσεκούρια πολέμου» κατά του Ισλάμ συλλήβδην είτε εξακολουθώντας να κοιμούνται με νανούρισμα τις τάχα μου ανθρωπιστικές αυταπάτες τους.
Στις απαρχές του ζητήματος συναντάμε δύο θεμελιώδεις ανισορροπίες ανάμεσα στην Ευρώπη και στον μουσουλμανικό κόσμο που την περιβάλλει. Η πρώτη είναι δημογραφική και η δεύτερη αφορά την επάρκεια πόρων προς επιβίωση. Μία ήπειρος περίπου 500.000.000 που γερνάει σταθερά, παρέα με το κεκτημένο της, πιέζεται από κοντά 2 δισ. νεότερους ανθρώπους, η πλειονότητα των οποίων στερείται την πρόσβαση σε όσα, αγαθά και δικαιώματα, οι Ευρωπαίοι θεωρούμε αυτονόητα.
Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μια περίοδο μεγάλων πληθυσμιακών μετακινήσεων. Η ανάβαση του Ισλάμ προς τη γηραιά ήπειρο θυμίζει τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών στην Ιστορία. Ηδη το 7% του πληθυσμού της αποτελείται από μουσουλμάνους, που το ποσοστό τους αυξάνεται ραγδαία. Η αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτισμών μας είναι μοιραία συνέπεια. Το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.
Αυτή η πράξη απόλυτης βαρβαρότητας βάλλει ευθέως κατά της δημοκρατίας, των αξιών, του τρόπου ζωής μας. Γι’ αυτό και συμβολικά εκδηλώθηκε στην καρδιά του σύγχρονου πολιτισμού μας. Εκεί από όπου εκπορεύτηκαν τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης.
Πώς αντιμετωπίζεται ένα πρόβλημα που θα μας ταλανίσει για τις επόμενες δεκαετίες; Θα μπορούσε να λυθεί με μια σύγχρονη «σταυροφορία», έναν γενικευμένο πόλεμο της Δύσης εναντίον του Ισλάμ; Αν ναι, τότε γιατί τόσο η εξάλειψη των καθεστώτων του Σαντάμ Χουσεΐν και των Ταλιμπάν όσο και η Αραβική Ανοιξη οδήγησαν στα τέρατα του Ισλαμικού Κράτους; Τόσο επιτυχημένη θεωρεί ο πρόεδρος Ολάντ την επέμβαση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και τα επακόλουθά τους, για να σπεύσει να υιοθετήσει σχεδόν αυτολεξεί την ορολογία του προέδρου Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου περί «πράξεως πολέμου»;
Μήπως έχει δίκιο ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ο γκολικός πρώην πρωθυπουργός επί προεδρίας Σιράκ, όταν επισημαίνει ότι η κήρυξη του πολέμου κατά των τρομοκρατών είναι μια παγίδα που νομιμοποιεί πολιτικά και επιχειρησιακά τον ISIS και θα οδηγήσει σε ντόμινο τυφλών επιθέσεων;
Από την άλλη, όσο και αν η πολιτική αφομοίωσης των μουσουλμανικών πληθυσμών στις κοινωνίες της Ευρώπης αποδεικνύεται αποτυχημένη, «το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να γίνει τώρα θα ήταν να αποξενωθούν οι μουσουλμάνοι». Εχει σημασία ότι το λέει ο μαροκινής καταγωγής δήμαρχος του Ρότερνταμ Αχμεντ Αμπουταλέμπ. Είναι ο ίδιος που μετά την επίθεση των τζιχαντιστών εναντίον του «Charlie Hebdo», απευθυνόμενος στους ομοθρήσκους του μουσουλμάνους που δεν θέλουν να «ζουν με την ελευθερία», τους είπε: «Αν αυτός ο τόπος δεν σας ταιριάζει, ετοιμάστε τις βαλίτσες σας και φύγετε από δω»!
Αυτή είναι μια κουβέντα που νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσει να λέγεται ξεκάθαρα, τόσο προς τους νεοαφικνούμενους όσο και προς τους γηγενείς. Μόνο που, για να γίνεται κατανοητή και πειστική, έχει ανάγκη μαζί με την ελευθερία και την ισότητα και την αδελφοσύνη!
Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120