Η Νέα Δημοκρατία από το σύνολο σχεδόν των προβεβλημένων και ηγετικών στελεχών της αυτοκαθορίζεται ως ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Ουσιαστικά, με την έννοια αυτή τοποθετείται στο επονομαζόμενο «πολιτικό κέντρο» του άξονα Δεξιάς – Αριστεράς. Οι δύο πολιτικοί μονομάχοι του δεύτερου γύρου της εσωκομματικής διαδικασίας για την εκλογή νέου προέδρου τοποθετούνται επίσης με χαρακτηριστικά πολιτικού κέντρου. Ο κ. Μεϊμαράκης, από τη μία, θέλει να λογίζεται ως συνεχιστής και εγγυητής της καραμανλικής παρακαταθήκης.
Ποια είναι, όμως, επί της ουσίας η καραμανλική παρακαταθήκη; Πολλοί θα βιαστούν να μιλήσουν για το Λαϊκό Κόμμα, τον Ελληνικό Συναγερμό ή την ΕΡΕ. Φυσικά, για το πρώτο συνέδριο της Ν.Δ. στη Χαλκιδική το 1979. Ολα αυτά όμως είναι πολιτικές αναμνήσεις των παλαιοτέρων της Κεντροδεξιάς. Η καραμανλική παρακαταθήκη από τη δεκαετία του 1990 και μετά εμπλουτίστηκε με την παρουσία, την πρόταση και την ιδεολογική τοποθέτηση του Καραμανλή του νεότερου.
Και ποια είναι η πολιτική, ιδεολογική και κυβερνητική παρακαταθήκη του Καραμανλή του νεότερου; Ο μεσαίος χώρος. Ενας σύγχρονος καθορισμός δηλαδή και αυτοτοποθέτηση στο πολιτικό κέντρο. Γιατί ο μεσαίος χώρος βρίσκει χώρο στην πολιτική της ανοχής και της σύνθεσης ανάμεσα στις δοξασίες, στα δόγματα και στις προτεραιότητες της Δεξιάς και της Αριστεράς.
Για τον κ. Μεϊμαράκη δηλαδή, προερχόμενο μάλιστα πολιτικά από την αντιδεξιά, κεντρώας τοποθέτησης Κίνηση Βόλβης, η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα της πολιτικής οικογένειας Καραμανλή και του μεσαίου χώρου.
Από την άλλη πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, νεότερης πολιτικής γενεάς, που ενεπλάκη στα πολιτικά ζητήματα ως κοινοβουλευτικός και ως υπουργός μετά το γύρισμα του αιώνα, δηλώνει φιλελεύθερος και προσβλέπει στο άνοιγμα προς το πολιτικό κέντρο.
Ο κ. Μητσοτάκης, προερχόμενος από μια δεσπόζουσα πολιτική οικογένεια της Ενωσης Κέντρου και της Κεντροδεξιάς, στη συνέχεια -πολύ λογικά- εκτιμά ότι η Ν.Δ. δεν θα αποκτήσει δυναμική και περιεχόμενο προσδίδοντας πεποίθηση και οριοθετώντας εκ νέου δεξιές αντιλήψεις, όπως αυτή του έθνους, της θρησκείας, της παράδοσης, των ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων με τον διεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση της Αριστεράς.
Καταληκτικά, στις 10 Ιανουαρίου τα κριτήρια για τους υπεράνω των 400.000 ψηφοφόρων της πρώτης Κυριακής θα αφορούν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του υποψήφιου προέδρου, τις σπουδές του, την πολιτική και την τεχνοκρατική εμπειρία του, τις προτεραιότητες και τη μεθοδολογία που προβάλλει για το κόμμα και τη χώρα. Η Νέα Δημοκρατία -και αυτό θα πρέπει να γίνει παραδεκτό- είναι ένα κεντρώο κόμμα με δεξιούς ψηφοφόρους.
Η πραγματικότητα αυτή, αν συνειδητοποιηθεί, αποκτά πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση. Γιατί μετά τη δομική χρεοκοπία του 2009-2010 και τη μνημονιακή πενταετία καταστροφής πλούτου, ευημερίας, εργασιακών δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών και -κυρίως- της πολιτικής αυθεντίας και μεσσιανισμού του κατεστημένου της Μεταπολίτευσης, το πολιτικό τοπίο αναδιαμορφώνεται. Στην παρούσα φάση κυβερνά μια νέα Αριστερά, την οποία εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τις προσδοκίες συστημικών παλαιών «παικτών» επιχειρηματιών, μιντιαρχών και τραπεζιτών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετακινηθεί από την Αριστερά προς το Κέντρο, αποτελώντας τη συνέχεια του ηγεμονικού ΠΑΣΟΚ, κάτι τέτοιο δεν συντελείται. Αρα, μεταξύ των παλαιών κομμάτων του πολιτικού κέντρου, όπως η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και των καινούργιων, όπως το Ποτάμι ή η Ενωσις Κεντρώων του Β. Λεβέντη και ένα κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς του κ. Κουβέλη, θα υπάρξουν συσχετισμοί και συνθέσεις για το ποιος ή ποιοι θα αποκτήσουν την ηγεμονία στην ανάταξη του κεντρώου χώρου.
Μ.Η.Τ. 232120