Είναι εμφανές ότι ουδείς ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στη γειτονιά μας
Προκαλεί εντύπωση γιατί δεν υφίσταται συζήτηση γύρω από την εξωτερική πολιτική μας στον δημόσιο διάλογο. Πότε είναι η τελευταία φορά που θυμάστε άραγε συζήτηση γύρω από την εξωτερική πολιτική της χώρας ή σχετικά με τα νέα δεδομένα που η χώρα οφείλει να υιοθετήσει ώστε να διαμορφώσει μια σύγχρονη υψηλή στρατηγική;
Η Ελλάδα αποτελεί ένα κράτος -σίγουρα το μοναδικό στην Ε.Ε.- που, ενώ το ζην των πολιτών της επηρεάζεται απόλυτα και καταλυτικά από τα δεδομένα που κυριαρχούν στη διεθνή σφαίρα (π.χ. προσφυγική κρίση, ασύμμετρη αλληλεξάρτηση στον ευρωπαϊκό πυρήνα με μοναδικό πόλο κομβικής επιρροής τη Γερμανία, συριακός εμφύλιος, το πυρηνικό πρόγραμμα της Τουρκίας, ο αναδυόμενος ηγεμονισμός της Ρωσίας στην ανατολική Μεσόγειο κ.ά.), εντούτοις ουδείς εκ των πολιτικών μας είναι διατεθειμένος, πρόθυμος αλλά και ικανός -με ελάχιστες εξαιρέσεις που σε άλλο άρθρο μου θα αναφερθώ- να συζητήσει με όρους σύγχρονους την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής περιορίστηκε σε μια ερώτηση στο debate των πολιτικών αρχηγών που απαντήθηκε με προχειρότητα από όλους, ενώ και στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. για τον επόμενο πρόεδρο ουδείς εκ των υποψηφίων έδειξε να ενδιαφέρεται ή να ασχολείται με την ελληνική εξωτερική πολιτική, τα νέα στρατηγικά δόγματα κ.λπ.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζει στη σφαίρα μιας ολικής άρνησης, ελπίζοντας ότι ο σαρωτικός άνεμος που λυσσομανά στην περιοχή δεν θα επηρεάσει τη χώρα μας. Λειτουργεί λες και θέλει να ξορκίσει το «κακό» μέσα από την ολιστική απουσία της όποιας συζήτησης γύρω από το τι συμβαίνει «εκεί έξω». Το αποτέλεσμα είναι η πολιτική συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από ζητήματα ανέξοδου εντυπωσιασμού, φανφαρονισμούς και ανακυκλώσεις της «εθνικής μας μοναξιάς». Μόνο που γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι «κακοί ξένοι» (sic), αλλά αποτελεί επιλογή του πολιτικού κόσμου μας.
Είναι εμφανές ότι ο πολιτικός κόσμος μας δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στη γειτονιά μας, ενώ μεγάλο μέρος των ευρωβουλευτών μας λειτουργούν όχι ως φορείς ενίσχυσης της φωνής της Ελλάδας στην Ενωση αλλά ως μέλη μιας sui generis ενδιάμεσης πολιτικής κατάστασης που συμμετέχουν μόνο στον εσωτερικό διάλογο, με όρους μάλιστα μικροκομματικού παιγνίου, αφού ο στόχος τους είναι να διεκδικήσουν βουλευτικό έδρανο όποτε γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές.
Η βελτίωση των όρων επιβίωσης της χώρας μας στο αμέσως προσεχές διάστημα είναι στόχος ανέφικτος, γιατί πολύ απλά η Ελλάδα δεν μπορεί από τη μία ημέρα στην άλλη να αναπτύξει ένα σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο ώστε να παραγάγει πρωτογενή πλούτο και να σταθεί με αξιώσεις στο εσωτερικό της Ενωσης. Η διαδικασία αυτή θέλει επιμονή και μπορεί να αρχίσει να αποδίδει καρπούς σε βάθος τουλάχιστον δύο δεκαετιών, σύμφωνα με σοβαρούς οικονομολόγους μακροοικονομίας. Η βελτίωση της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι μπορεί να γίνει μόνο μέσα από το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό με όρους ρεαλισμού.
Σπύρος Λίτσας
Μ.Η.Τ. 232120