Η διαχείριση του πολιτικού κόστους και η αποφυγή της ανάληψής του αποτελούν τις ακρογωνιαίες παραδόσεις της πολιτικής ζωής μας. Η κυβέρνηση με την πρότασή της για το Ασφαλιστικό απέδειξε τον βαθύ σεβασμό της στα πατροπαράδοτα. Τι κι αν έχει καταρρεύσει το σύμπαν γύρω μας, τι κι αν διαλύεται με καταιγιστικούς ρυθμούς ό,τι έχει απομείνει από το σύστημα ασφάλισης;
Ο αρμόδιος υπουργός επέλεξε να μεταφέρει τα βάρη από τους υπάρχοντες συνταξιούχους σε εργοδότες, εργαζομένους και μέλλοντες συνταξιούχους, με την ελπίδα ότι η κυβερνητική παράταξη θα καταφέρει να συγκρατήσει στις τάξεις των ψηφοφόρων της τον κύριο όγκο των 2.500.000 πολιτών που συνταξιοδοτούνται σήμερα. Για τέτοια αίσθηση «προοπτικής» μιλάμε! Για τέτοιο «μακρόπνοο» σχεδιασμό!
Εργαζόμενοι και εργοδότες μιας βαριά χειμαζόμενης οικονομίας καλούνται να στηρίξουν ένα επισφαλές σύστημα απονομής χαμηλότερων συντάξεων με υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές. Πόσοι από αυτούς θα το αποδεχθούν; Και γιατί να μην προτιμήσουν άλλες σχέσεις εργασίας και άλλα σχήματα ασφάλισης; Με αυτή την αναπόφευκτη επιλογή τους θα οδηγηθούμε μοιραία μια ώρα αρχύτερα και στο τέλος του κοινωνικού κράτους και μάλιστα με πρωτοβουλία όσων υποτίθεται ότι κόπτονται για τη διάσωσή του!
Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί και πάλι, ακόμη και την ύστατη ώρα, επιλέγουμε τη λογική της στρουθοκαμήλου, με την ελπίδα να κερδίσουμε χρόνο με την αναβολή, μέχρι να έρθει η καυτή πατάτα στα χέρια του επόμενου. Γι’ αυτό κι έχουμε βάλει λυτούς και δεμένους να παρακαλούν τους δανειστές να μην απαιτήσουν αμέσως την εφαρμογή της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου για την κοινωνική ασφάλιση.
Κερδίζουμε τίποτε από αυτή τη μετάθεση; Μήπως πρόκειται να αποφύγουμε μέχρι τέλους τις σκληρές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα με τις τσαχπινιές των αποσπασματικών αντιμετωπίσεων; Γιατί δεν μας λένε, δηλαδή, σύμφωνα με το σχέδιό τους, για πόσο δεν θα μειωθούν οι συντάξεις; Για μήνες; Για εβδομάδες; Αστεία πράγματα!
Αστείος φυσικά, αν όχι επικίνδυνος, είναι και ο τρόπος με τον οποίο δυστυχώς συνολικά η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει αυτό το μείζον θέμα. Κραυγές και καταγγελίες για το θεαθήναι, αλλά επί της ουσίας, κουβέντα! Ποια είναι τα δικά τους μοντέλα και τι θα έκαναν στη θέση των κυβερνώντων; Ομολογουμένως, η θέση τους είναι δυσχερέστατη, ειδικώς όσων κυβέρνησαν κιόλας. Θεμελιώδη μνημονιακή υποχρέωσή μας αποτελεί η μείωση της επιβάρυνσης του Προϋπολογισμού για τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Αντε να το πεις λιανά αυτό, ότι, δηλαδή, κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα πάπαλα!
Στο μεταξύ, εν αναμονή της αντιμετώπισης που θα ‘χει η πρόταση για το Ασφαλιστικό από τους δανειστές μας και έως ότου κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω στην τελευταία παράγραφο όσα δεν φωτίστηκαν στο πνεύμα των εορτών αλλά και ένεκα του πνεύματος των «φωστήρων» που υπερασπίζονται τα δίκαιά μας!
Ενισχύεται το μεικτό σύστημα ασφάλισης. Το κράτος εγγυάται μόνο ένα ελάχιστο ποσό 384 ευρώ και ένα ελάχιστο περίθαλψης. Ο ασφαλισμένος δεν θα διασφαλίζει πλέον την επιβίωσή του με τη σύνταξή του. Περίπου 60.000 συνταξιούχοι θα χάσουν το ΕΚΑΣ μέσα στο 2016 με την πρόβλεψη για σταδιακή κατάργησή του. Θα υπάρξουν άμεσες μειώσεις στις συντάξεις της τάξης του 20% για όσους κάνουν αίτηση συνταξιοδότησης μέσα στο 2016. Χάνεται το προνοιακό τμήμα της σύνταξης για όσους είναι μικρότεροι των 67 ετών. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την κοινωνική ασφάλιση!
Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος- δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120