Συνεχίζουμε με λάθος στόχους!

Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να γίνει και πάλι ανταγωνιστική

Είναι λυπηρό, αλλά οφείλουμε να το παραδεχθούμε. Το μοντέλο του νεοελληνικού πειράματος από το 1830 απέτυχε πλήρως. Με «τούτα και μ’ εκείνα» μας πήγε ως το 2009, το μεγαλύτερο διάστημα με το κεφάλι κάτω από το νερό. Διχασμοί, εθνικές καταστροφές, εμφύλιοι, χούντες, φτώχεια, ξενιτιά, πολιτική αστάθεια. Από το 1974 και μετά, εξαιτίας της σταθερής θέσης της χώρας μας στον δυτικό πυρήνα, των πολιτικών εφαρμογών των κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή, αλλά και του θετικού ρόλου κορυφαίων προσωπικοτήτων της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως οι Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αννα Διαμαντοπούλου, Νίκος Χριστοδουλάκης και Αλέκος Παπαδόπουλος, ο τόπος κατάφερε να ονειρευτεί ότι οι μαύρες ημέρες ανήκαν στο παρελθόν. Φευ, διαψευστήκαμε. Κι αυτό γιατί το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που μας έφερε έως εδώ δεν άντεξε τις πολλαπλές συστημικές πιέσεις που δημιούργησε ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης του 2008 και της διεθνοσυστημικής μετάβασης από τον ανολοκλήρωτο μονοπολισμό της περιόδου 1991-2001 στη ρευστή πολυπολική πραγματικότητα της σημερινής εποχής.

Τα δεδομένα δεν είναι απλώς κρίσιμα. Τη γραμμή της κρισιμότητας την αποχαιρετήσαμε όλοι μαζί κοιτώντας από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας το βαθύ απέραντο γαλάζιο του Καστελόριζου το 2010. Πλέον είμαστε στο ακαθόριστο μεσοδιάστημα, κάπου ανάμεσα στο μανιχαϊκό στερεότυπο της φθοράς και της αφθαρσίας. Αν ήμασταν κράτος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το δικό μας 1989 είναι το 2010. Κι όμως, συνεχίζουμε να έχουμε λανθασμένους στόχους. Περιμένουμε το «κούρεμα» του χρέους λες και την επομένη θα αρχίσουμε να παράγουμε πρωτογενή πλούτο! Λάθος. Για άλλη μια φορά δείχνουμε ότι δεν έχουμε μελετήσει τα δεδομένα της κρίσης που μας έφεραν μέχρι εδώ.

Η κατάσταση είναι τόσο τραγική για την εθνική οικονομία μας, που, αν αύριο οι εταίροι μας αποφάσιζαν να μας χαρίσουν όλο το χρέος και να ξεκινήσουμε από την αρχή, είναι βέβαιο ότι σε μια δεκαετία θα είμαστε πάλι στην ίδια κατάσταση. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να γίνει ξανά ανταγωνιστική, προσελκύοντας νέες επιχειρηματικές επενδύσεις και επιτρέποντας τον επαναπατρισμό αυτών που έφυγαν. Γι’ αυτό και ο στόχος δεν είναι απλώς η μείωση του χρέους, αλλά η μείωση των φορολογικών συντελεστών σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Αν πείσουμε τους εταίρους μας ότι η φορολογία πρέπει να μειωθεί σημαντικά, ώστε να ξεκινήσει ξανά η τροφοδότηση της πραγματικής οικονομίας, σε συνδυασμό με έναν αποδοτικό μηχανισμό αποτροπής δημιουργίας φαινομένων παραοικονομίας και με την ενασχόληση με την πολιτική των άξιων και των ικανών, τότε και μόνο τότε θα επιζήσουμε της σημερινής καταστροφής.