Η άποψη της νέας ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί της ανάγκης νέου Συντάγματος, που θα ρυθμίζει θεμελιώδη στοιχεία της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα και όχι μόνο δευτερεύοντα πολιτειακά ζητήματα, όπως η ίδρυση ή μη ιδιωτικών πανεπιστημίων, έρχεται να ενισχύσει μια συζήτηση που και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. είχε θέσει στο τραπέζι. Το ελληνικό κράτος που συγκροτήθηκε εκ νέου με το Σύνταγμα του 1975 και η ιστορική περίοδος που ονομάστηκε Μεταπολίτευση, προβάλλοντας ως νομιμοποιητική βάση τη δημοκρατία με την εναλλαγή πολιτικών κυβερνήσεων χωρίς την παρέμβαση στρατιωτικών κινημάτων, τελείωσαν οριστικά με τη χρεοκοπία του 2009-2010.
Η περίοδος των Μνημονίων, που ακολούθησε και εξελίσσεται μέχρι σήμερα, εμβαθύνοντας τη χρεοκοπία και την εξάρτηση από τον ευρωπαϊκό δανεισμό, διέλυσε κάθε εναπομείνασα δομή και λειτουργία του κράτους και της παραγωγικής βάσης της χώρας, ευτελίζοντας ταυτόχρονα το Σύνταγμα και την πολιτική λειτουργία του πολιτεύματος. Η σχεδιαζόμενη τελική εκποίηση της εθνικής περιουσίας και οντότητας, στη βάση αποεθνικοποιήσεων και διαχείρισης των υποδομών και πόρων μέσω Ταμείου-fund υπό ευρωπαϊκή και διεθνή κυριαρχία, και ο πλήρης έλεγχος του Προϋπολογισμού του κράτους ολοκληρώνουν τη διαδικασία παραχώρησης του εθνικού κράτους και τη μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή περιοχή υπό γερμανική εποπτεία.
Στη βάση αυτήν, κάποιοι δημόσιοι σχολιαστές και αναλυτές σπεύδουν να αντιδράσουν σε όποια προσέγγιση για τη συγκρότηση νέου Συντάγματος, θεμελιωδώς διαφορετικού του υφισταμένου, προβάλλοντας τον κίνδυνο το νέο Σύνταγμα να είναι προϊόν επιβολής του καθεστώτος ευρωπαϊκής κατοχής που, μέσω της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας, έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Ουσιαστικά, οι προβάλλοντες ενστάσεις στο εγχείρημα για ένα επόμενο κράτος και μοντέλο δημοκρατικού πολιτεύματος ανησυχούν για μια δεύτερη βαυαροκρατία.
Εχουν δίκιο όταν επιζητούν νέο Σύνταγμα μετά την ανάκτηση του εθνικού κράτους από τους Ελληνες, αλλά έχουν άδικο όταν αγνοούν την πραγματικότητα ότι η Ελλάδα -στην παρούσα φάση της απόλυτης εθνικής απαξίωσης και οργάνωσης από την καταρρέουσα Ευρώπη της οριστικής εκποίησής της- δεν έχει πλέον καθεστωτικό και πολιτειακό κύρος, ούτως ώστε να προστατευτεί από τον εθνομηδενισμό του εσωτερικού και από τις σκοπιμότητες και τον κυνισμό της Εσπερίας. Αρα, στο άμεσο μέλλον, τους επόμενους μήνες, είτε θα αυξηθεί η πιθανότητα διάλυσης της εθνικής οριοθέτησης των συνόρων και θα επεκταθούν οι «γκρίζες ζώνες» και τα ειδικά καθεστώτα σε νησιά, στη Θράκη και σε μέρος της Ηπείρου στα ηπειρωτικά ή θα υπάρξει εθνική εξέγερση για την ανακατάληψη της Ελλάδας από τους Ελληνες. Και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα κινδυνεύει από διχασμό μεταξύ εθνικών και εθνομηδενιστών, με την οικονομική χρεοκοπία των Μνημονίων και το Προσφυγικό να επιτείνουν την ένταση και την Ευρώπη να παραμένει σε διαδικασία διάλυσης ή αποσυσπείρωσης.
Με την έννοια αυτή, ένα νέο Σύνταγμα, μια νέα Πολιτεία (consensus), ένα νέο κράτος, μια νέα οικονομία και μια νέα εθνική μαζική κουλτούρα στη βάση της επαναπροσέγγισης της σχέσης με τη Δύση, αλλά και της λειτουργίας της δημοκρατίας πέρα από τα κόμματα -που πρέπει να πάψουν να θεωρούνται θεμελιώδη στοιχεία του πολιτεύματος- και τον παλαιοκομματισμό των Κοτζαμπάσηδων -που επιτέλους θα πρέπει να ηττηθούν από το έθνος και τον λαό-, μπορεί να δώσουν πολύ ισχυρές πιθανότητες για μια συνολική επαναφορά του Ελληνισμού στην Ελλάδα. Ας μην αγνοείται η πραγματικότητα ότι το κράτος, που οδηγήθηκε από τους πολιτικούς και τα κόμματα στην οριστική χρεοκοπία την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, υπήρξε προϊόν εγρήγορσης, μεθοδικότητας και οραματισμού των εθνικών κυβερνήσεων Μεταξά μέσα σε μια τετραετία (1936-1940). Επρόκειτο για μια εποποιία θυελλώδους συγκρότησης, που κράτησε την Ελλάδα των Ελλήνων ορθή μέσα από πολέμους, Κατοχή, Εμφύλιο και διεθνείς ανασυγκροτήσεις που ακολούθησαν τον Μεσοπόλεμο. Και σήμερα, όπως και τότε, τα κόμματα -ως πολιτειακές οντότητες- θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν…
Μενέλαος Τασιόπουλος
