Η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ

Η ανυπόφορη Βουλή και οι εκπρόσωποι που αγνοούν τους νόμους

Κάθισα μέχρι τις 4 τα χαράματα στην τηλεόραση, προκειμένου να έχω πλήρη εικόνα για το τι συνέβη στο Κοινοβούλιο την «κρίσιμη Τρίτη». Ανήκω σε μια γενιά που λατρεύει τον κοινοβουλευτισμό, ακόμη και στα χειρότερά του. Μεγάλωσα παρακολουθώντας στην ΕΡΤ2 την εκπομπή του Κονταξή με αποσπάσματα από τις αγορεύσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Κωστή Στεφανόπουλου, του Αναστάση Πεπονή, του Κώστα Καραμανλή, του Ευάγγελου Βενιζέλου, καθώς πάντα είχες να μάθεις κάτι από αυτούς, είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες.

Ως δημοσιογράφος, έπιανα πάντα στασίδι στο θεωρείο απέναντι από το βήμα του ομιλητή μέχρι το 2012. Μετά η ποιότητα της Βουλής με αποκαρδίωσε, δεν θέλω να μυρίσω καν την ατμόσφαιρά της. Ολα τα μεγέθη, αρχηγοί, υπουργοί, βουλευτές (με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις) έχουν μικρύνει.

Πρέπει να ομολογήσω πως όσο περνούν οι μέρες μετά την αναμέτρηση της Τρίτης τόσο η τελική γεύση που μένει γίνεται πιο πικρή. Ο πρώτος λόγος είναι ο τρόπος που μεταχειρίστηκαν τον Τύπο -σαν κλοτσοσκούφι- οι αρχηγοί, κανένας σεβασμός, θα τα γράψω την Κυριακή. Ο δεύτερος λόγος είναι ο τρόπος που έχουν αναμείξει τη Δικαιοσύνη, το αποκούμπι κάθε πολίτη, στις διαφορές τους.

Η θηριώδης μάχη, που άρχισε το 2012 (μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση) μεταξύ των συντηρητικών δυνάμεων και των αναθεωρητών της Αριστεράς για τη διατήρηση του παλαιού συσχετισμού εξουσίας ή την ανάδειξη ενός νέου, περνά -δυστυχώς- μέσα από τη Δικαιοσύνη, που καλείται να αποφασίσει για όλα: Από το ποια κόμματα μπορούν να μετέχουν στη Βουλή έως τους πολιτικούς που πρέπει να πάνε φυλακή προς παραδειγματισμό. Το θέαμα μιας Βουλής της οποίας οι μισές δυνάμεις επιτίθεντο στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου και οι άλλες μισές στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ήταν αλγεινό, αποκρουστικό, ανυπόφορο. Συνιστά απόδειξη άτυπου και ακήρυκτου θεσμικού εμφυλίου.

Το τελειωτικό χτύπημα για το επίπεδο αυτής της Βουλής ήταν, όμως, η συγκλονιστική άγνοια των πολιτικών αρχηγών όσον αφορά θεμελιώδη ζητήματα. Ακουσα τουλάχιστον τρεις να ζητούν από τον Τσίπρα να καταργήσει με έναν νόμο και ένα άρθρο τις «φωτογραφικές» ρυθμίσεις παύσης ποινικών διώξεων για υποθέσεις του παρελθόντος. Μα, τόση ασχετοσύνη πια; Εναν σύμβουλο να τους πει ότι αυτές οι ρυθμίσεις είναι άπαξ, μία φορά μπαίνει η φωτογραφία κάποιου ενόχου σε νόμο, και δεν επαναλαμβάνονται δεν υπάρχει; Ενας χριστιανός να τους ενημερώσει ότι η Βουλή δεν μπορεί να διατάξει με νεότερη ρύθμιση τον δικαστή να ασκήσει εκ νέου ποινική δίωξη δεν υπάρχει; Τι να πω… Αμφιβάλλω αν θα κάνω άλλη κοινοβουλευτική αγρυπνία στο μέλλον…

Μανώλης Κοττάκης