Να ξεκινήσουμε μέσω της οικοδόμησης ενός έξυπνου δημόσιου τομέα, με έναν δυναμικόιδιωτικό αντιστοίχως
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι όχι μόνο δεν υφίσταται κάποιο είδος σχεδίου ώστε να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας, αλλά η χώρα συνεχίζει δίχως σχέδιο, μπούσουλα και πυξίδα να στοχεύει στο να συνεχίσει απλώς να επιπλέει ενώ τα κύματα συνεχίζουν να ψηλώνουν στον ορίζοντα.
Για κάποιον λόγο που σε καμία των περιπτώσεων δεν έχει να κάνει με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο η χώρα δείχνει να «βολεύεται» σε μια σειρά καταστάσεων που με την επαναληπτικότητά τους θυμίζουν διάδρομο του Κιούμπρικ και μινωικό λαβύρινθο επίσης. Η έννοια του βολέματος σε καμία των περιπτώσεων δεν αφορά μια συνθήκη που διαπερνά τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Αφορά αποκλειστικά τη διάθεση της σημερινής κυβέρνησης να αντιμετωπίζει το δημόσιο εθνικό χρέος με μια υπέρμετρη φορολογία, που όμοιά της δεν έχει δει ποτέ ξανά η ελληνική κοινωνία. Με υπολογισμούς που έχουν γίνει, τα 2/3 του εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών πηγαίνουν προς τα κρατικά ταμεία και από εκεί προς την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, που από το καλοκαίρι του 2015 έχουν πλέον εκτοξευθεί στη σφαίρα του απίθανου.
Πού οδηγεί η υπερφορολόγηση; Στην ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, που θα ακολουθήσει απλώς τη μοίρα των εργατικών στρωμάτων. Μόνο που πάντοτε, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η μεσοαστική τάξη ήταν ο κυρίαρχος παράγοντας για να μπορέσει ένα κράτος να ξεπεράσει μια δύσκολη ιστορική συγκυρία και να τεθεί ξανά σε τροχιά ανάπτυξης και επομένως ευημερίας. Στην Ελλάδα η υπερφορολόγηση οδηγεί στον οριστικό και μόνιμο εγκλωβισμό της κοινωνίας σε μια αφύσικη λιτότητα, που συνοδεύεται από περικοπές συντάξεων και μισθών, δίχως να υφίσταται στον ορίζοντα η όποια προοπτική επανεκκίνησης της οικονομίας και επούλωσης των βαθύτατων κοινωνικών πληγών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι αργά και σταδιακά όλες οι κοινωνικές ομάδες που αναζητούν κάποια λύση θα αναπτύξουν μια στάση εσωστρέφειας, θα σηκώσουν το αντιευρωπαϊκό λάβαρο και θα καταστούν εύκολα θύματα στις δυνάμεις αυτές που επιδιώκουν η Ελλάδα να χάσει τα όποια διεθνή ερείσματα έχει ακόμη, να στραφεί στον εαυτό της και να απομονωθεί σε μια μίζερη πραγματικότητα αδιέξοδων αποτυπώσεων.
Το εθνικό οικονομικό μοντέλο μπορεί να ξεκινήσει μόνο μέσω της οικοδόμησης ενός έξυπνου δημόσιου τομέα, με έναν δυναμικό ιδιωτικό αντιστοίχως, που η φορολογία δεν θα έχει εισοδηματικά χαρακτηριστικά αλλά καθαρά αναπτυξιακά. Παράλληλα η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στις νέες τεχνολογίες και σε δυναμικές γεωργικές καλλιέργειες που δεν θα ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα προϊόντα στις μεγάλες αγορές αλλά στις μικρές delicatessen – βιολογικές αγορές με μεγαλύτερο όφελος στην τιμή. Τίποτε από όλα αυτά δεν γίνεται και η Ελλάδα στρέφει όλες τις ελπίδες της σε ένα τουριστικό προϊόν που πλέον έχει μολυνθεί από το ισπανικό σύνδρομο και συγκεντρώνει μάζα αντί ποιότητας.
Σπύρος Λίτσας
Μ.Η.Τ. 232120