Στην αρχαιότητα, στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι έστειλαν τον δημαγωγό Κλέωνα να επανακαταλάβει την Αμφίπολη που την υπερασπιζόταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας. Ο Βρασίδας διάλεξε 150 Σπαρτιάτες για να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στον πολυπληθή Αθηναϊκό στρατό. Για να τους εμψυχώσει μεταξύ άλλων τους είπε όπως γράφει ο Θουκυδίδης (σε μετ. Ε. Βενιζέλου): «όσον αφορά το κατ΄ εμέ, θα αποδείξω ότι δεν είμαι καλλίτερος εις το να προτρέπω άλλους παρ΄ ότι είμαι εις το να θέτω εις εφαρμογήν ο ίδιος τας προτροπάς μου». Και μπαίνοντας μπροστά, επικεφαλής των 150 Σπαρτιατών νίκησε, πέφτοντας κι ο ίδιος στο πεδίο της μάχης.
Ανέφερα το απόσπασμα για να δείξω πόσο σε δύσκολες στιγμές μετρά το παράδειγμα του ηγέτη ο οποίος πρέπει να είναι πρώτος στους αγώνες, πρώτος στις θυσίες και κυρίως να αποδεικνύει έμπρακτα ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση λόγων και έργων. Τα σκέφτομαι όλα αυτά κι αναρωτιέμαι πώς να εμπνευσθεί ο Ελληνικός λαός όταν βλέπει την με ευρεία έννοια ηγεσία (πολιτική, οικονομική και πνευματική) απούσα από τις θυσίες και τους πολιτικούς να μιλούν ακόμη «ξύλινη γλώσσα» χωρίς ταύτιση λόγων και έργων. Γιατί δεν μπορείς να είσαι βουλευτής η υπουργός και να μιλάς για διαφάνεια και ίσες ευκαιρίες των νέων όταν φροντίζεις να δημιουργείς θέσεις μετακλητών για να διορίζεις συγγενικά σου πρόσωπα η πρόσωπα του «κομματικού σωλήνα».
Δεν μπορεί τα παιδιά των απλών πολιτών να υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία στον ΄Εβρο και το δικό σου στο κέντρο της Αθήνας η της Θεσσαλονίκης και να μιλάς για πατρίδα και αξίες. Δεν μπορεί να επιλέγεις ως συμβούλους ανθρώπους που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία και να μιλάς στους άλλους νέους για αγάπη στην πατρίδα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να «ξεζουμίζει» τους πολίτες και να υπάρχουν υπουργοί που ξοδεύουν τεράστια ποσά για μη αναγκαίες δαπάνες ή κάποιοι πολιτικοί να προκαλούν το κοινό αίσθημα με τις πολυτελείς διακοπές τους σε ακριβά θέρετρα του εξωτερικού. Δεν μπορεί ακόμη να υπάρχουν και ανεξάρτητοι φορείς που εμφανίζονται υπέρμαχοι των αδυνάτων και της διαφάνειας αλλά οι ίδιοι σε περίοδο κρίσης με τα μέλη τους να πένονται φτάνουν να δαπανούν υπέρογκα ποσά για ανακαίνιση γραφείων και μάλιστα με απευθείας ανάθεση του έργου.
Το λυπηρό είναι ότι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος γιατί δεν μπορείς να αποτελείς αξιόπιστη εναλλακτική λύση όταν και στον δικό σου χώρο υπάρχουν παρόμοια (έστω και λιγότερα) περιστατικά και κυρίως πρόσωπα με βεβαρυμένο παρελθόν.
Σήμερα για να μπορεί ένα κόμμα να επαγγελθεί πειστικά τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος και να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση πρέπει να είναι ανοικτό στην κοινωνία, να έχει στελέχη με πολιτική σκέψη, ανθρώπους με ιδέες, ήθος και οράματα που θα μπορούν να εμπνεύσουν και συνεγείρουν την κοινωνία κι όχι ανθρώπους του μηχανισμού που ζουν με την ελπίδα νομής της εξουσίας και ουσιαστικά απομακρύνουν από την δημόσια ζωή κι αυτούς που πραγματικά θα μπορούσαν να προσφέρουν.
Ζούμε σε εποχή απαξίωσης του πολιτικού συστήματος γιατί για δεκαετίες οι ηγέτες μας δεν τόλμησαν να πουν την αλήθεια στον λαό, δεν μίλησαν για την υπερχρέωση της χώρας που ζούσε με δανεικά και κυρίως όσοι άσκησαν εξουσία από φόβο του πολιτικού κόστους δεν πήραν τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργήσουν προοπτική για τη χώρα. Είναι εγκληματικό το γεγονός ότι για δεκαετίες τα κονδύλια της Ε.Ε αντί παραγωγικών επενδύσεων και αναδιάρθρωσης καλλιεργειών χρησιμοποιήθηκαν για συντήρηση του ευδαιμονισμού της κατανάλωσης και η χώρα συμπεριφερόταν σαν τους πολίτες που παίρνουν καταναλωτικό δάνειο για να πάνε διακοπές.
Σήμερα που η χώρα διανύει περίοδο δεινής οικονομικής κρίσης και έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους εκπροσώπους του, για να υπάρχει ελπίδα αντιστροφής του κλίματος πρέπει οι κάθε λογής ηγέτες τουλάχιστον να σκέφτονται και ενεργούν πολιτικά επεξεργαζόμενοι με υπευθυνότητα εφικτό σχέδιο ανάκαμψης που θα δημιουργεί προοπτική για τη χώρα.
Κυρίως όμως αυτή τη δύσκολη περίοδο οι κάθε λογής ηγέτες (πολιτικοί, οικονομικοί, πνευματικοί, θρησκευτικοί κλπ.) πρέπει να λειτουργούν καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» φιλοτεχνώντας εικόνα ήθους και υπευθυνότητας, συμβάλλοντας έτσι στην αναβάθμιση του επιπέδου της πολιτικής ζωής της χώρας μας και στην εξύψωση του κύρους των δημοκρατικών μας θεσμών.
Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
