Το «όχι άλλο Αριστερά» δεν θα πρέπει από εδώ και πέρα να θεωρείται απλά ένα σύνθημα. Το ζήτημα που γίνεται φανερό μετά τη δεύτερη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του προηγούμενου Σεπτεμβρίου είναι τι σημαίνει αριστερή ιδεολογία και κοσμοθεωρία για την Ελλάδα. Δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές και οι αποτυχημένες διαπραγματεύσεις για τη μορφή της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλεται στην Ελλάδα και επί ημερών της πρωθυπουργίας του Αλ. Τσίπρα.
Είναι πώς η Αριστερά φαντάζεται την Ελλάδα: απεθνικοποιημένη, αποκρατικοποιημένη από την επίσημη διοίκηση, πεδίο κοινό για Ελληνες και Ασιάτες, χριστιανούς και μουσουλμάνους, αποχαρακτηρισμένη περιοχή της Ευρώπης όπου κυβερνούν οι ευρωπαϊκοί και οι διεθνείς μηχανισμοί. Ειδικά οι ΜΚΟ και διάφοροι «παράλληλοι» φορείς διακυβέρνησης που προσομοιάζουν ή τουλάχιστον είναι συμβατοί με τις αρχές και τους μηχανισμούς διεθνοπολιτικών και οικονομικών μετακρατικών οντοτήτων όπως η Ανοιχτή Κοινωνία του Ιδρύματος Σόρος.
Η Αριστερά όσο παραμένει στην εξουσία τόσο κερδίζει χρόνο για να δομήσει ένα κράτος και μια πολιτική που δεν αφορούν τους Ελληνες. Τουναντίον, τους στερεί σε μόνιμη βάση και όχι εξαιτίας της οικονομικής χρεοκοπίας εντός ευρώ το εθνικό κράτος. Η μετάλλαξη επιτυγχάνεται μέσα από την πτώση του κυρίαρχου χαρακτηριστικού της συγκρότησης της νεότερης Ελλάδας που, παρά τους διχασμούς του παρελθόντος και ειδικά του Μεσοπολέμου, σεβάστηκαν όλες οι πολιτικές παρατάξεις του αστικού φάσματος. Ενα κράτος εθνικής, κοινωνικής και θρησκευτικής συνοχής. Οχι όμως ρατσιστικό ή ξενοφοβικό όπως άλλα στην κεντρική Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ανοχή των ΑΝ.ΕΛ. -και αυτή είναι η κυρίαρχη παράλειψη των δεύτερων, για την οποία θα πρέπει να τιμωρηθούν οριστικά από τους δεξιούς ψηφοφόρους τους στις επόμενες εκλογές-, δημιουργεί συνθήκες ενός μη εθνικού, μη χριστιανικού και μη ελληνικού κράτους και διοίκησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εξέλιξη των δογματικών κομμουνιστών του ΚΚΕ, που κατέστρεψαν στον μέγιστο βαθμό που είχαν την ευχέρεια μεταπολεμικά την Ελλάδα, ανήκει στην ελευθεριακή διεθνοπολιτική Αριστερά του μετακράτους και του μεταέθνους που, «διδάσκοντας» έναν κυρίαρχο μηδενισμό ως προς τα ειδικά χαρακτηριστικά, οργανώνει κοινωνίες μεταναστών και προσφύγων, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην παρούσα Ελλάδα των Μνημονίων.
Στη σημερινή Ελλάδα, πέρα από τα Μνημόνια και την ακριβοπληρωμένη ευρωπαϊκή ορθότητα, το κρίσιμο πεδίο μιας ιδεολογικοπολιτικής σύγκρουσης της Αριστεράς με τη Δεξιά είναι το ίδιο το κράτος. Ο χαρακτήρας και η δομή του. Δηλαδή αν μια νέα Δεξιά ζητούσε να «πάρουμε την Ελλάδα πίσω», τόσο η Αριστερά των διεθνών μετακρατικών εμμονών της παγκοσμιοποίησης όσο και οι δυνάμεις του πολιτικού Κέντρου και του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» θα συμφωνούσαν ότι τα εθνικά κράτη με τη συνοχή στην καταγωγή, στην παράδοση και τη θρησκεία «έχουν πεθάνει». Ανήκουν στο παρελθόν. Ούτε η Τζιχάντ, οι εκατοντάδες νεκροί στις πρωτεύουσες της Δύσης και ο νέος τρόμος ο προερχόμενος από το Ισλάμ θα τους άλλαζαν αυτήν την ανερμάτιστη παραδοχή τους. Για όλους αυτούς το μόνο που παίζει ρόλο είναι η μετατροπή των ανθρώπων είτε σε μάζες απάτριδων είτε σε καταναλωτικό μαζάνθρωπο. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ευλογία τα Μνημόνια, τη φτώχεια και την παρακμή που δημιουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση της γερμανικής ηγεμονίας και του παγκόσμιου καρτέλ των πολυεθνικών για τη συγκεκριμένη μετεξέλιξη.
Είναι ήδη ορατό ότι οι επόμενες εθνικές εκλογές δεν θα αργήσουν. Είτε θα προκύψουν στην αρχή του καλοκαιριού είτε στο τέλος. Το ζητούμενο για τις εθνικές δυνάμεις, εφόσον αυτές «συναντηθούν» και θελήσουν να μπουν στις διαδρομές κατάληψης ή δομικής επιρροής στην διακυβέρνηση, είναι σαφές. Η συγκρότηση μιας νέας Δεξιάς, εθνικής, δημιουργικής και οραματικής όπως τον Μεσοπόλεμο, απέναντι στις αντεθνικές, αντικρατικές, μονοδιάστατα φιλοευρωπαϊκές και παγκοσμιοποιημένες, αντικοινωνικές δυνάμεις του Κέντρου ή της Αριστεράς. Γιατί, αν όχι τώρα, πολύ δύσκολα ως Ελληνες θα πάρουμε τη χώρα μας πίσω…
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120