Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται πλέον στη συνείδηση του μέσου πολίτη
Οποιος και αν έκανε την υποκλοπή των διαλόγων Τόμσεν – Βελκουλέσκου τώρα δικαιώνεται. Η εμμονή του ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ να ζητά από την κυβέρνηση νέα προληπτικά μέτρα λιτότητας, τα οποία δεν είναι ανεκτά ούτε από την πλειοψηφία της στη Βουλή ούτε από την κοινωνία, παρατείνει τη διαπραγμάτευση, αυξάνει την αβεβαιότητα και δίνει στους πολίτες την αίσθηση ότι ο στόχος του υπερεθνικού αυτού οργανισμού είναι η συμφωνία υπό την απειλή πιστωτικού γεγονότος. Τυπικά, λοιπόν, ο Τσίπρας έχει δίκιο να ζητά έκτακτη Σύνοδο Κορυφής με αίτημα την τήρηση της συμφωνίας του περασμένου Ιουνίου. Τυπικά.
Ουσιαστικά, όμως, έχει; Ας ξεκινήσουμε από το προφανές: Τήρησε η κυβέρνηση τη συμφωνία του Ιουνίου; Εκείνη λέει «ναι». Αν, ωστόσο, μπει κανείς στον κόπο να τη διαβάσει ξανά και να σημειώσει στο καρνέ του τα χρονοδιαγράμματα που περιλαμβάνονται σε αυτήν, θα συμπεράνει αμέσως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σπατάλησε έναν ολόκληρο χειμώνα, επτά μήνες, προκειμένου να εκτονώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να φθείρει το πεζοδρόμιο. Επτά μήνες, δύο παρατάσεις, νέο ριμέικ αγωνίας. Υποτίθεται ότι το σχέδιο πέτυχε. Η ατμόσφαιρα στην κοινοβουλευτική συζήτηση για το Ασφαλιστικό ήταν εξαιρετικά ήπια για τέτοιας έντασης νομοθέτημα. Υποτίθεται ότι στρατηγικός στόχος του πρωθυπουργού είναι ένας νέος συσχετισμός με απομάκρυνση του Ταμείου από τη διαπραγμάτευση. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την αβεβαιότητα του Brexit (αν και θα έπρεπε να διερωτάται μη τυχόν αξιοποιείται ως ο χρήσιμος ηλίθιος για να χρεωθούν οι Ελληνες τη διάλυση της Ευρώπης).
Οσα υποτίθεται και αν υπάρχουν, υπάρχει κάτι ακόμη: Συμφωνήσει δεν συμφωνήσει ο Τσίπρας με την Ευρώπη, φύγει δεν φύγει το Ταμείο, κάνει δεν κάνει εκλογές, σχηματίσει δε σχηματίσει κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι χωρίς εκλογές (το πιθανότερο), το βέβαιον είναι ότι αυτή η κυβέρνηση καταγράφεται σταδιακά στη συνείδηση του μέσου πολίτη ως παράγων ανωμαλίας· φορέας διαρκούς αποσταθεροποίησης· κόμμα που σου διαλύει τη ζωή και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις· κράτος που δεν σου επιτρέπει να κάνεις προγραμματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, ήταν η περιέργεια του Ελληνα αν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικά. Και η περιέργεια αυτή άρχισε να του φεύγει, γιατί διαπιστώνει πλέον ότι το «διαφορετικά» είναι μόνο χειρότερα. Πολιτικά δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αυτό, φίλος επικοινωνιολόγος μού προέβλεψε εις ανύποπτον στιγμήν ότι η κυριαρχία της Αριστεράς προϋποθέτει μια ηττημένη χώρα. Μπορεί. Οικονομικά και κυρίως κοινωνικά, πάντως, ξέρω. Η Ελλάς μπορεί να διαλυθεί άνετα σε βάθος χρόνου σε συνθήκες σχετικής πολιτικής σταθερότητας.
Μανώλης Κοττάκης
