Οι ισορροπίες στην κυβέρνηση και η ώρα των επιλογών για τον πρωθυπουργό
Οσο και να θες να κρυφτείς, πρέπει να φανερώσεις κάποια στιγμή τα χαρτιά σου. Και ο πρωθυπουργός δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Η πρώτη κυβέρνησή του συγκροτήθηκε με αμιγώς αριστερά κριτήρια και δεν έκρυψε τον σαφή αντιγερμανικό προσανατολισμό της. Ταυτόχρονα, με την επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία και του Καμμένου ως κυβερνητικού εταίρου θέλησε να σηματοδοτήσει ότι διαθέτει την ανοχή του συντηρητικού πυρήνα της κοινωνίας. Η δεύτερη κυβέρνησή του χαρακτηρίστηκε από την ένταξη όλων των μελών της ομάδας των 53 σε υπουργικές καρέκλες, προκειμένου να ψηφίζουν τα νομοσχέδια αλλοίωσης της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν 53, ο επικεφαλής τους Τσακαλώτος κάνει τη διαπραγμάτευση και ο βουλευτής Χριστόφορος Παπαδόπουλος ανήκει στον στενό πυρήνα των συνεργατών του πρωθυπουργού.
Στον κύκλο της Αίγινας. Κρίσιμη διαφοροποίηση του δεύτερου σχήματος σε σύγκριση με το πρώτο, η αγαστή συνεργασία του προτεστάντη Ευκλείδη με τον προτεστάντη Σόιμπλε, μια χαρά τα βρίσκουν και χωρίς διαιτησία Ντάισελμπλουμ. Τώρα άρχισε η συζήτηση για τη συγκρότηση της τρίτης κυβέρνησης. Για να καταλήξουμε στα πρόσωπα που θα τη συγκροτήσουν, πρέπει να δούμε την ατζέντα Τσίπρα. Ενα τμήμα της -η μάχη κατά της διαφθοράς και η αναδιάταξη ΜΜΕ- φαίνεται να στρέφεται κατά του παλαιού εκσυγχρονιστικού κατεστημένου. Ενα άλλο τμήμα της, όμως (εκλογικός νόμος, μεταρρύθμιση στην Παιδεία, χωρισμός κράτους – Εκκλησίας κ.λπ.), μοιάζει φιλικό προς την παλαιά τάξη πραγμάτων.
Οσοι μπορούμε να παρατηρούμε πίσω από τις γραμμές, μάλιστα, αντιλαμβανόμαστε ότι συγκεκριμένοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ με σταθερές ατλαντικές επιρροές υπηρετούν το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, άλλωστε το τμήμα της ανανεωτικής Αριστεράς, από το οποίο προέρχονται, πάντα διέθετε προνομιακές σχέσεις μαζί του. Ο κύριος Τσίπρας, εν προκειμένω, πρέπει να αφήσει τους τακτικισμούς και να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Το μπλοκ που μάχεται χρόνια τη διαπλοκή και διεκδικεί για την Ελλάδα περιθώρια αυτονομίας στον «καταμερισμό συμμαχικών δυνάμεων» είναι δυνατό στον λαό, αλλά «αδύναμο» στα διεθνή κέντρα εξουσίας.
Το μπλοκ που διακηρύσσει τον «εκσυγχρονισμό» έχει κάποια ερείσματα σε κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά είναι μειοψηφικό στην κοινωνία. Πέραν του δεδομένου ότι ο Τσίπρας είναι δεδηλωμένος ατλαντιστής, κατά τα λοιπά πρέπει να επιλέξει: Δεν γίνεται να είσαι με τη Λούκα, να θαυμάζεις τον Γεράσιμο, να θέλεις τη Φώφη, αλλά να έχεις τον «σημιτικό» Λιάκο πρόεδρο της επιτροπής για την Παιδεία. Δεν γίνεται να μάχεσαι τη διαπλοκή, αλλά να ερωτοτροπείς στο παρασκήνιο με τους επιχειρηματίες που δημιούργησαν τον όρο «εθνικός προμηθευτής – εργολάβος». Ή από εδώ ή από εκεί!
Μανώλης Κοττάκης
