Το παίγνιο της επόμενης ημέρας (στην Ευρώπη)

Οι πολιτικές λιτότητας από  τον Σόιμπλε και  ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Ρωσίας

Οπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα θα πω ότι το υφιστάμενο δανειακό πρόγραμμα δεν βγαίνει. Κι αυτό γιατί για άλλη μια φορά ακολουθείται η αντιαναπτυξιακή λογική και όχι αυτή του ΔΝΤ ή άλλων προοδευτικών πολιτικών στο εσωτερικό της Γερμανίας και της Ευρώπης αναφορικά με τη διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος.

Για λόγους που αφορούν πολιτικά και όχι μεταφυσικά αίτια ο Σόιμπλε έχει αποφασίσει εδώ και καιρό, από την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε θέμα δημοψηφίσματος στις Κάννες, να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή της ευρωζώνης. Ο λόγος δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τις κενού περιεχομένου προσεγγίσεις εγχώριων συνωμοσιολόγων ότι ο Γερμανός υπουργός δήθεν μισεί την Ελλάδα και τους Ελληνες. Οι θέσεις αυτές παράγονται από αυτούς που εδώ και δεκαετίες έχτισαν καριέρες με κύριο συστατικό τον λαϊκισμό. Ο Σόιμπλε ασφαλώς και δεν έχει ζήτημα με την Ελλάδα και τους Ελληνες. Βλέπει, όμως, ότι οι οικονομίες των κρατών της ευρωζώνης παραπαίουν. Για τον λόγο αυτόν χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή δείχνοντας στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι η Ευρώπη δεν θα λειτουργεί ως Αμάλθεια, αλλά ως φορέας απρόσμετρητου πόνου στα κράτη αυτά που εκτροχιάζονται.

Γι’ αυτό και η πρόταση στον Ευάγγελο Βενιζέλο να τεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ και να λάβει οικονομική βοήθεια, που ορθώς ο δεύτερος απέρριψε, γι’ αυτό και οι συνεχιζόμενες προκλητικές δηλώσεις για το ελληνικό ζήτημα. Είμαστε το παράδειγμα προς αποφυγή και αυτό εμπεριέχει μόνο πόνο, θυσίες και έναν φαύλο αντιαναπτυξιακό κύκλο αέναης πτώσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Απίστευτο περιστατικό στην Αττική: Παράτησε… Lamborghini Urus σε στάση λεωφορείου για να γλιτώσει από την Τροχαία [βίντεο]

Είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέγουν την προσέγγιση Σόιμπλε και δεν πιέζουν προς την κατεύθυνση υιοθέτησης των χαμηλών φορολογικών συντελεστών του ιρλανδικού μοντέλου σε συνδυασμό με αυτήν της μείωσης του κόστους των ανελαστικών δημόσιων δαπανών, που έθεσε σε κίνηση με μεγάλη επιτυχία η κυπριακή οικονομία.

Δεν χρειάζεται να είσαι πανεπιστημιακός και να έχεις τα συγκρίσιμα στοιχεία άλλων ανάλογων περιπτώσεων για να καταλάβεις ότι, με το υφιστάμενο μοντέλο που ακολουθείται σήμερα στην Ελλάδα, η μείωση μισθών και συντάξεων μέσω της ενεργοποίησης των προληπτικών μέτρων είναι απλώς θέμα χρόνου να συμβεί, ενώ η χώρα οδηγείται με βίαιο τρόπο προς τριτοκοσμική τροχιά, αφού η μεσαία τάξη έχει πλέον καταρρεύσει. Λανθάνουν, όμως, οι αναλύσεις αυτές που θεωρούν ότι τα Βαλκάνια θα καταφέρουν να ξεπεράσουν την οριστική κατάρρευση της Ελλάδας, στην οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε, όπως το πέτυχαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το διεθνές σύστημα είναι περισσότερο ασταθές σήμερα απ’ ό,τι τότε, ενώ το παίγνιο που εξελίσσεται σήμερα στη ΝΑ Ευρώπη, με την αύξηση του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ξεπερνά κατά πολύ το εύρος αντίληψης της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης αλλά και τα αντανακλαστικά Σόιμπλε. Οδηγούμαστε προς μια bad or worse εξέλιξη για τον δυτικό κόσμο, την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, εξαιτίας μιας εμμονικής διάθεσης επιβεβαίωσης της λανθασμένης μορφής του ordoliberalism. Ας ελπίσουμε ότι η Ελλάδα θα αντέξει μέχρι τη στιγμή που η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ θα παρέμβει δυναμικά υπέρ της ενίσχυσης των δομών της ευρωπαϊκής συνοχής και δομής. Η άριστη γνώση της γύρω από θέματα εξωτερικής πολιτικής της δίνει τη δυνατότητα της καίριας παρέμβασης και αυτό είναι σημαντικό για το ελληνικό ζήτημα.

Σπύρος Λίτσας

*Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας