Η νέα πολιτική ηγεσία της Ν.Δ. θα μπορούσε να επιχειρήσει την προσαρμογή του κύριου πολιτικού φορέα της Κεντροδεξιάς στην πραγματικότητα που προκύπτει. Ο Κ. Μητσοτάκης, εκπρόσωπος της πολιτικής γενιάς των 40-55 χρόνων στον αστικό συντηρητικό χώρο, αντί να αναλώνεται σε εσωτερικούς συσχετισμούς με τις «φατρίες» και τις βαρονίες που κυριαρχούν στο κόμμα, στο οποίο εκλέχθηκε επικεφαλής, θα μπορούσε να αλλάξει το ίδιο το κόμμα εκ θεμελίων. Κακά τα ψέματα, η δομή, η συγκρότηση και η φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας, του ενός πόλου του άλλοτε δικομματισμού, αναφέρονται σε δεδομένα της δεκαετίας του 1970. Και μάλιστα, στα σχετικά ευκαιριακά «στοιχήματα» που ετίθεντο το 1979, στο ιστορικό συνέδριο της Χαλκιδικής.
Από τότε όλα έχουν αλλάξει. Μέχρι και ο αιώνας. Τα πολλά χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η περίοδος εκσυγχρονισμού και προσαρμογής στα δεδομένα του «γερμανισμού» από τη δεύτερη περίοδο διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη, η ένταξη στην νομισματική ένωση του ευρώ, η επιστροφή των ιστορικών πολιτικών οικογενειών της Μεταπολίτευσης Καραμανλή και Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, η χρεοκοπία του 2009, το τέλος του δικομματισμού και του διπολισμού, η μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, η κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» Σαμαρά – Βενιζέλου, η πρώτη αριστερού προσανατολισμού κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Σε όλες αυτές τις διαδρομές της Ιστορίας και της πραγματικότητας η Ν.Δ. έμεινε σχεδόν σε ακινησία, σίγουρα σε ιδεολογικοπολιτική αδράνεια ειδικά μετά το «άνοιγμα» στον οικονομισμό του ελευθεριακού φιλελευθερισμού και την αποδοχή του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού ως νέα «μεγάλη ιδέα» στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο παγκόσμιος διπολισμός κατέρρεε μαζί με τη Σοβιετία.
Παρότι ακόμη και όταν βρισκόταν, ή ιδιαίτερα τότε, στην ηγεσία της ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος, της «πατριαρχικής» οικογένειας της κοινοβουλευτικής Δεξιάς μεταπολεμικά και ιδρυτικής της Ν.Δ., χαρακτηρίστηκε το κόμμα «φθαρμένο προϊόν» και ως τέτοιο αντιμετωπίστηκε σε πολλές περιπτώσεις από τον λαό, οι ηγετικές ομάδες της ενιαίας Κεντροδεξιάς δεν επεχείρησαν κάτι δημιουργικά ανανεωτικό για τον πολιτικό φορέα έκφρασης και εκπροσώπησής τους. Προηγούμενες «αποσυσπειρωσεις» μάλλον ως αντικινήματα πικρίας και φατριασμού μπορούν να λογιστούν ιστορικά, παρά ως εναλλακτικές εκφράσεις στη Δεξιά του Κέντρου. Αντίθετα, οι ΑΝ.ΕΛ. του κ. Καμμένου που προέκυψαν από τη δομική διαφωνία μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών μετά την κατάρρευση της εθνικά κυρίαρχης Ελλάδας, δείχνουν μεγαλύτερη αυτονομία και αντοχή στις πολιτικές εξελίξεις.
Στην παρούσα φάση πλέον και με δεδομένο ότι το εκλογικό σύστημα κινείται από την ενισχυμένη αναλογική στην απλή ο Κ. Μητσοτάκης, αντί να «αναλώνεται» σε συσχετισμούς και σχοινοβασίες με τις φατρίες και τις βαρονίες των πολιτικών προσωπικοτήτων του χώρου από τις παλαιότερες πολιτικές γενιές, θα μπορούσε να επιχειρήσει άλμα στο μέλλον. Να ιδρύσει το «Κόμμα Φιλελευθέρων», στο οποίο έχει και ισχυρή οικογενειακή παράδοση, ή το «Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα» που σχετίζεται και με την ιστορική παράδοση προδικτατορικά της οικογένειας Παπανδρέου, και να επιχειρήσει ένα σημαντικό άνοιγμα της Κεντροδεξιάς στις δυνάμεις της παραγωγής και της κοινωνίας σε ένα προσκλητήριο προσώπων και ομάδων που επί του παρόντος αποστασιοποιούνται από την πολιτική και τα κόμματα. Από εκεί και πέρα, όσοι θελήσουν από τη σημερινή Ν.Δ. ή τα μικρότερα κόμματα του πολιτικού Κέντρου να ακολουθήσουν, θα το κάνουν.
Οσοι θέλουν να οργανωθούν και να συγκροτήσουν νέα (εθνικά) κόμματα δεξιά του πολιτικού Κέντρου ή να ενταχθούν αριστερά του επίσης θα έχουν την ευκαιρία τους. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι η «κεντροδεξιά συμμαχία» στην ολότητά της θα ενισχυθεί, θα ανασυγκροτηθεί σε επίπεδο προσώπων, δομών και ιδεών, και η Νέα Δημοκρατία θα πάψει να υπάρχει ως κυρίαρχο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, «πολιτικός δεινόσαυρος» που αρνείται να εξελιχθεί…
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120