Η δύναμη του Τύπου είναι γνωστή από τότε που ο Γουτεμβέργιος έδωσε τη δυνατότητα εκτυπώσεων. Μάλιστα ο Γεώργιος Σουρής, είχε γράψει στην εφημερίδα «Ο Ρωμιός» ένα δίστιχο, που αφορούσε βουλευτή της εποχής του Τρικούπη, ο οποίος απειλούσε τον πρωθυπουργό με τα λόγια: «Ή υπούργημα μου δίνεις, ή εφημερίδα βγάνω».
Το δίστιχο αυτό είναι η επιτομή της χειραγωγήσεως των ΜΜΕ, την οποία ζούμε σε όλο της το μεγαλείο, τις ημέρες μας. Στα περισσότερα από αυτά, η αλήθεια παρουσιάζεται όχι απλώς μονομερώς, αλλά και σφαγμένη άγρια. Η διαστρέβλωση και η μονομέρεια, δεν είναι πιά η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον είχε πει: «Αν ένα πρωί περπατήσω επάνω στο νερό, την άλλη μέρα οι εφημερίδες θα γράφουν: Ο Πρόεδρος δεν μπορεί να κολυμπήσει».
Αυτές τις ημέρες διαβάζω τις εφημερίδες του συστήματος και ακούω τα κανάλια της διαπλοκής (όσα είναι τέτοια το γνωρίζουν) και σιχαίνομαι. Οι ιδιοκτήτες τους, νομίζουν ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους Κάφρους, που δεν μπορούν να αντιληφθούν απλά πράγματα.
Παρακολουθούσα προχθές μία τηλεοπτική συνέντευξη από την μητέρα του άτυχου μικρού, που κατασπάραξαν τα σκυλιά στην Κοζάνη. Βεβαίως πριν η ψυχικιάρα και δακρυρροούσα παρουσιάστρια απευθυνθεί στην μητέρα, είχε μονολογήσει επί δεκάλεπτο ο συνήγορός της, ο οποίος βεβαίως μας παρουσίασε τα γεγονότα, όπως αυτός τα έβλεπε. Η πονόψυχη παρουσιάστρια μόλις σκούπισε τα δάκριά της σκέφθηκε άραγε ότι θα πρέπει να ακούσουμε και την άλλη πλευρά; Μπα δε βαριέσαι! Το δάκρυ να πέφτει, η τηλεθέαση να…κερδάει και η δημοσιογραφική (είναι άραγε δημοσιογράφος;) δεοντολογία και όλοι οι άλλοι να πάνε να γ….ν, κατά πως είπε και σοφός περί τα ποδοσφαιρικά ανήρ.
Άλλο ένα δείγμα της «αμερόληπτης» και «καθαρής» δημοσιογραφίας, είναι ο τρόπος που καλύφθηκε το γεγονός του σουλτάν μερεμέτ (το λέμε στα τούρκικα εκ συμπαθείας προς τον μπάρμπα Γιάννη) στη δημαρχάρα τον Μπουτάρη. Όταν ο Όμηρος συνέθετέ τα Έπη του ή ο Τολστόϊ έγραφε τον «Πόλεμο και Ειρήνη», μάλλον αυτό ακριβώς είχε στο μυαλό του. Την σύγχρονη «Μπουταριάδα». Τα λαγωνικά των καναλιών ξεχύθηκαν και ως άλλοι Σέρλοκ Χόλμηδες ή Ηρακλήδες Πουαροί, βάλθηκαν να ανακαλύψουν ποιοι κρύβονται πίσω από το σοπάκι (Ο Τραμπ ή ο Πούτιν; Μπορεί και ο Κιμ. Ακόμη και ο Χριστοδουλόπουλος). Και να οι «αποκαλύψεις» και να οι «αποκλειστικότητες» και να οι γελοιότητες. Και κανένας δεν μπορεί ή δεν θέλει να σκεφθεί το απλό. Ότι οι Πόντιοι κακώς την έπεσαν στον Μπουτάρη. Όμως ο Μπουτάρης καλώς τις μάζεψε. Διότι δεν μπορείς να προσβάλεις ένα ολόκληρο λαό και μετά να απαιτείς να σε σεβαστεί. Και κάτι ακόμη. Πότε ακριβώς σχεδιάζουν να ανακηρύξουν σε εθνική ηρωίδα «Την γυναίκα που έσωσε τον Μπουτάρη»; Το είδαμε και αυτό. Και το ρεπορτάζ αναφερόταν στην γυναίκα που ήταν δίπλα στον δήμαρχο και τον συναγωνιζόταν στη πιλάλα. Μερικοί έχουν περίεργες απόψεις για το πώς σώζεται ένα άτομο. Και πάντως όχι με το να τον συναγωνίζεσαι στο φευγιό. Δεν λέω ότι είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις το αγριεμένο πλήθος, όταν μάλιστα το έχεις προκαλέσει βάναυσα, αλλά μη την κάνουμε και ήρωα τώρα. Άντε ένα μνημείο εκεί πέρα σαν αυτό των πεσόντων της ΕΡΤ και τέρμα…
Ακόμη τα αμερόληπτα και δημοκρατικά ΜΜΕ, έναν πονόματο τον έχουν. Δεν εξηγείται αλλιώς (μπορώ να τους συστήσω τον οφθαλμίατρό μου. Τι διάολο ν’ αρπάξω κι’ εγώ κάτι, ως μεσάζων. Στην εποχή της μίζας ζούμε), το πώς όταν πρόκειται για μερικά…δημοκρατικά συμβάντα δεν μπορούν να τα δουν. Και δεν μιλάω που ακόμη η Αστυνομία του κ. Τόσκα ψάχνει (αν ψάχνει) τους δολοφόνους της Μαρφίν ή που έχει βάλει στο χρονοντούλαπο την έρευνα για τις δολοφονίες των Φουντούλη και Καπελώνη της Χρυσής Αυγής. Μιλάω γι’ αυτόν τον αόρατο «Ρουβίκωνα». Η δράση του κοντεύει να ξεπεράσει και αυτήν του Τρύφωνα της ταινίας «Δελησταύρου και υιός», ο οποίος ως γνωστόν και τι δεν έκανε: Γέφυρες ανατίναζε, τραίνα εκτροχίαζε, πλοία βούλιαζε. Με ανάλογη δράση τα παιδιά του «Ρουβίκωνα» μένουν όχι μόνον ασύλληπτα, αλλά ενίοτε τους διατίθενται και δημόσια μέσα μεταφοράς για να γυρίζουν στο σπίτι μετά από κάποια «κοινωνική διαμαρτυρία». Γι’ αυτούς τα ΜΜΕ δεν βλέπουν τίποτα το ιδιαίτερα μεμπτό. Μια τόση δα αναφορά κι’ όξω απ’ την πόρτα.
Ε τώρα, μετά από όλα αυτά, είναι να μη σούρχεται στο μυαλό η ρήση του Νόαμ Τσόμσκυ: «Κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ».;
ΥΓ.: Μας ζάλισαν οι «αντικειμενικοί» αθλητικογράφοι με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από την Ρεάλ και έβγαλαν όλη τους τη χολή κατά των Μαδριλένων. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν την Μπαρτσελώνα διότι, τάχα μου, εκπροσωπεί τους φτωχούς και τους αδυνάτους και ας κολυμπάει στο χρήμα. Λύσσαξαν λοιπόν και ισχυρίζονται ότι αν δεν τραυματιζόταν ο Σαλλάχ της Λίβερπουλ, ο οποίος έχει μία έφεση στους τραυματισμούς, τότε η Αγγλική ομάδα θα θριάμβευε. Μάλιστα ο σχολιαστής του συνδρομητικού καναλιού προχώρησε και πάρα πέρα λέγοντας ότι «αφού τραυματίσθηκε ο Σαλλάχ αχρηστεύτε και ο Φιρμίνιο». Να με συγχωρούν όλοι αυτοί, αλλά μία ομάδα και μάλιστα του βεληνεκούς της Λίβερπουλ, δεν «κρέμεται» από ένα παίκτη, διότι τότε θα ήταν…τένις. Η ομάδα (πρέπει) στηρίζεται σε 18 παίκτες. Στο τέλος τέλος και ο καλύτερος παίκτης της Ρεάλ, ο Ρονάλντο, μάλλον απών ήταν από τον τελικό, αλλά μπήκε ο αναπληρωματικός Μπέϊλ και καθάρισε. Αυτή είναι η διαφορά.
