Εδώ στην Ελλάδα μάγκες μου, είμαστε μοναδικοί στο να διαστρέφουμε την αλήθεια, να κάνουμε το άσπρο μαύρο, το ζεστό κρύο και το 1821 φολκλορικό δρώμενο. Λέμε επί παραδείγματι ότι ο Βαρουφάκης (με ένα «ν», το ψιλό του περικαλώ), είναι κορυφαία οικονομική διάνοια. Αμ δεν το είδαμε;
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Λέμε ότι το ΚΚΕ έκανε τίμιους αγώνες και γι’ αυτό οι νεοδημοκράτες τιμούν τους αγώνες του και επίσης γι’ αυτό, το 2005 ύψωσαν μεσίστιες σημαίες στις στρατιωτικός μονάδες, όταν πέθανε ο καπετάν Γιώτης (κατά κόσμον Χαρίλαος Φλωράκης), το πρώτο μαχαίρι του συμμοριτοπολέμου. Την ευρεία χρήση κονσερβοειδών, κατά και μετά την Κατοχή, την ξεχάσαμε.
Λέμε ότι το 1821 δεν έγινε εθνική επανάσταση αλλά μία απεργία διαρκείας, για ικανοποίηση συντεχνιακών διεκδικήσεων. Κατά την διάρκεια της απεργίας και μιά και τράβαγε σε μάκρος, έγιναν και διάφορα χάπενινγκ, όπως αυτά που γίνονται στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, με συμμετοχή των κ. κ. Νταλάρα και Μαργαρίτη.
Παρόμοια χάπενινγκ, έχει σκοπό να αναβιώσει η κυρία Γιάννα μας, το 2021 που θα γιορτασθούν τα 200 χρόνια από το Πραξικόπημα του 1821 κατά των Οθωμανών. Άλλωστε, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, τότε η Ελλάδα ήταν μία μικρή Οθωμανική επαρχία, ενώ παλιότερα ο κ. Τατσόπουλος μαζί με τον κ. Βερέμη, μας είχαν πείσει ότι η Οθωμανοκρατία ήταν ο «Χρυσούς Αιών» της σύγχρονης Ελλάδας.
Και μιά και μιλήσαμε για το… τιμημένο, να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ συνήθιζε να κατηγορεί ορισμένα στελέχη του ως οπορτουνιστές, πράκτορες της Ιντζέλιντζες Σέρβις, ρεβιζιονιστές, αναθεωρητές, κομπλεξικούς, συνεργάτες του Μανιαδάκη κ.λπ. και μετά από χρόνια, αφού πλέον ο σκαιώς κατηγορηθείς σύντροφος, είχε εγκαταλείψει τον κομμουνιστικό παράδεισο και είχε μετοικίσει στον επουράνιο τοιούτο, το ΚΚΕ παίρνει ένα σφουγγάρι και με ένα «με συγχωρείτε λάθος», αποκαθιστά τον μακαρίτη.
Με το παρόν πόνημα, θα προσπαθήσουμε κι’ εμείς να αποκαταστήσουμε ένα ιστορικό πρόσωπο.
Ένα από τα πιο παρεξηγημένα λοιπόν πρόσωπα της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας, είναι ο υπουργός Ανδρέας Μαυρογιαλούρος. Πρόκειται για τον ήρωα του Αλέκου Σακελλάριου, που ενσάρκωσε απαράμιλλα στην ταινία του «Υπάρχει και φιλότιμο», παραγωγής 1965, ο μοναδικός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Το «στόρυ» της ταινίας, που είναι από τις λίγες που σατιρίζουν πολύ εύστοχα το εκλογικό αλισβερίσι στη χώρα μας, το θυμόμαστε: «Ο Υπουργός Ανδρέας Μαυρογιαλούρος (Λάμπρος Κωνσταντάρας), με αφορμή τα εγκαίνια ενός μαιευτηρίου, που έγινε «κατόπιν ενεργειών του» επισκέπτεται το χωριό της εκλογικής του περιφέρειας, την Πλατανιά. Μετά από ένα ατύχημα, διαπιστώνει τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων του, αλλά και τις απάτες των συνεργατών του. Αποφασίζει λοιπόν να παραιτηθεί από την κυβέρνηση και να βάλει τάξη στη ζωή του, ξεκινώντας από το σπίτι του, δηλαδή τη χαρτοπαίχτρα γυναίκα του και τη γλεντζού κόρη του».
Για να δούμε λοιπόν και να αναλύσουμε από γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής πλευράς (της μόδας είναι…), τον χαρακτήρα και τα έργα και τις ημέρες του Ανδρέα Μαυρογιαλούρου.
Ο Μαυρογιαλούρος λοιπόν, ο οποίος αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή στην σύγχρονη κοινωνία, κακώς κάκιστα, όπως θα αποδείξομεν, είναι υπουργός «Εθνικής Ανασυγκροτήσεως και Περιθάλψεως». Έχει ένα βοηθό στο γραφείο του τον Γιωργάκη (Ανδρέας Ντούζος) και ένα κομματάρχη – τοποτηρητή στο χωριό του, την Πλατανιά, τον Θόδωρο Γκρούεζα (Διον. Παπαγιαννόπουλος).
Ο Μαυρογιαλούρος, έχει χάσει τον έλεγχο του σπιτιού του, αφού η γυναίκα του Νάντα (Μέλπω Ζαρόκωστα), ξημεροβραδιάζεται στο κουμ καν, αλλά και η κόρη του Αλίκη (Νίκη Λινάρδου), γλεντοκοπά από το ένα πρωί μέχρι το άλλο ξημέρωμα, με τις παρέες της.
Μαζί με τον έλεγχο του σπιτιού του όμως, ο υπουργός έχει χάσει και τον έλεγχο του υπουργικού γραφείου του, την λειτουργία του οποίου έχει αφήσει εν λευκώ στον Γιωργάκη, ο οποίος λύνει και δένει και φυσικά φλομώνει τον κόσμο στο ψέμα, αλλά και, κατ’ επιλογήν, στα ρουσφέτια.
Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν ξεχνά και το χωριό του και κάνει πού και πού κάποιο έργο. Όπως το νέο μαιευτήριο, του οποίου και ετοιμάζεται να τελέσει τα εγκαίνια.
Στο δρόμο, παθαίνει το γνωστό ατύχημα, που γίνεται αφορμή να αποκαλυφθούν όλα τα σκάνδαλα, για τα οποία οι συνεργάτες του Γιωργάκης και Γκρούεζας, φρόντιζαν να μη φθάνει τίποτα στον Μαυρογιαλούρο.
Έτσι, μαθαίνει για τις υπερτιμολογήσεις των υλικών, για τις ψεύτικες αποδείξεις που υποχρεώνονταν να υπογράφουν οι εργαζόμενοι στην κατασκευή του μαιευτηρίου, για το ότι για να μπεις στο μαιευτήριο να γεννήσεις έπρεπε να είσαι «του κόμματος», ότι η κατασκευή ενός γεφυριού, που θα διευκόλυνε τις μετακινήσεις των κατοίκων, καθυστερούσε αδικαιολόγητα και γενικώς ότι για να βρεις το δίκιο σου έπρεπε να το εγκρίνει ο Γκρούεζας και ο Γιωργάκης, με τον υπουργό να έχει μεσάνυχτα Δεκεμβριανά.
Μετά από αυτά ο υπουργός γυρίζει στην Αθήνα, χωρίς φυσικά να κάνει τα εγκαίνια του μαιευτηρίου, υποβάλει την παραίτησή του από υπουργός και πετάει με τις κλωτσιές έξω τους Γιωργάκη και Γκρούεζα, ο οποίος όταν τον ρωτάει ποια είναι η δουλειά από την οποία ζει, απαντάει αφοπλιστικά «Από το κόμμα κύριε υπουργέ».
Εδώ να ανοίξω μία παρένθεση και ν’ αναφέρω μία προσωπική εμπειρία. Σε κάποια εκδήλωση περίμεναν την εκπρόσωπο κάποιου υπουργείου. Όταν έφθασε, αρκετά καθυστερημένη, είπε: «Σας μεταφέρω τον χαιρετισμού του πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη». Όπως ήταν φυσικό ακολούθησε σούσουρο στην αίθουσα για να σπεύσει να διορθώσει: «Συγγνώμη αλλά επειδή ήμουν και επί κυβερνήσεως του αειμνήστου Κων. Μητσοτάκη στο υπουργείο, μπερδεύτηκα». Ουδέν σχόλιον…
Να ξανάρθουμε στον Μαυρογιαλούρο.
Ο Μαυρογιαλούρος, ούτε έκλεψε, ούτε διόρισε, ούτε πήρε τηλέφωνο τον γυμνασιάρχη, που τον είχε γιαουρτώσει ένας φίλος της κόρης του. Άρα ήταν τίμιος και δεν έκανε ρουσφέτια. Ούτε λίστες Λαγκάρντ εξαφάνισε, ούτε για το C4I υπέγραψε, ούτε στην Νοβάρτις ενεπλάκη, ούτε η Ζίμενς του έκανε δωράκια, ούτε σε ΜΚΟ έκανε πλάτες ή – το χειρότερο – ήταν μέλος, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Και μόλις αντελήφθη ότι οι συνεργάτες του τον πρόδωσαν τα βρόντηξε, χωρίς μάλιστα να κρατήσει και την έδρα, όπως κάνουν κάποιοι σημερινοί… ιδεολόγοι.
Από πού λοιπόν βγαίνει, ότι ο Μαυρογιαλούρος είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Θα έλεγα ότι είναι παράδειγμα προς μίμησιν. Αν έστω και ΕΝΑΣ από τους σύγχρονους πολιτικούς μας έκανε το ίδιο, για πολύ σοβαρότερες ατασθαλίες, για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Να εξηγούμεθα όμως. Χωρίς να κρατήσει την έδρα, με την ηλίθια δικαιολογία ότι ο λαός ψήφισε αυτούς. Ο λαός ψήφισε κόμμα και επειδή έπρεπε να βάλει κάποιους σταυρούς, έβαλε και σ΄ αυτόν έναν.
Εκείνο που είναι συγκλονιστικό στην ταινία, είναι ο μονόλογος του Μαυρογιαλούρου πριν διαολοστείλει τους πρώην συνεργάτες του: «…Εγώ δεν είμαι ικανός να καθαρίσω αυτό τα σάπιο, αλλά μην αμφιβάλετε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί αυτός ο χριστιανός και μαζί με το σάπιο θα εξαφανιστούν και τα σκουλήκια σαν κι΄ εσάς». Προφητικότατο!…
Αθώος λοιπόν ο κατηγορούμενος.
Και για επίλογο αυτό, για όπου δει…
