Μαρξ, Μάο, Μαλάκυνση

Νόμος είναι το δίκιο όποιου γουστάρει. Τι, όχι; Η συζήτηση είναι γελοία. Ανεχόμαστε για πολλοστή φορά την καφρίλα της αριστεράς και των συνοδοιπόρων της

Εχουμε ζήσει μεγάλους αγώνες, σταθμούς στην παγκόσμια Ιστορία της Επανάστασης. Μετά το αποτυχημένο κομμουνιστικό πραξικόπημα του Δεκεμβρίου του 1944, την πτώση του Γράμμου και το Πολυτεχνείο, που έφερε σκληρότερη δικτατορία στις 25/11/1973, ματαίωσε τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1974, την αρχή επαναφοράς της ομαλότητας και οδήγησε στην προδοσία της Κύπρου με το Πραξικόπημα και την Εισβολή του Αττίλα, που αυτή έριξε τον Ιωαννίδη, ακολούθησαν άλλοι κολοφώνες, εφάμιλλοι.

  • Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Ηρθε ο αγώνας της λαμαρίνας, τουτέστιν να μη γίνει να μη γίνει Σταθμός Μετρό στα Εξάρχεια, διότι, πρώτον, κινδύνευε η άγρια πανίδα και χλωρίδα της Πλατείας, ψείρες και κανναβουριές και, δεύτερον, εάν οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι μόνιμοι κάτοικοι των Εξαρχείων είχαν τη βολή των άλλων συνοικιών, που απέκτησαν την πολυτέλεια του Μετρό, θα χαλάρωνε το επαναστατικό τους φρόνημα.

Το παρατήρησαν οι σύντροφοι σε Περιστέρι, Αιγάλεω και Κορυδαλλό, κάμφθηκε η επαναστατική θέρμη, που πριν θέριευε, ειδικά στις στάσεις λεωφορείων, όταν έβρεχε και στα παστωμένα λεωφορεία. Γνωστό παλαιόθεν, ειδικότης άλλωστε του ΚΚΕ, που χρόνια σαμπόταρε να ορθοποδήσει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, γινόμενη πιο ανταγωνιστική διεθνώς, πως μόνο η φτώχεια, η ανεργία και η ταλαιπωρία αγριεύουν τους προλεταρίους, χτυπούν πλέρια τη μικροαστική βολή και μαλθακότητα και πυκνώνουν τις τάξεις του εργατικού κινήματος.

Στους κλιματιζόμενους συρμούς του μετρό καραδοκεί ο φασισμός να σαγηνεύσει τους εργαζομένους και να στερήσει πελάτες από τα πολύχρωμα κινήματα και τα ταμεία, που συντηρούν τον πέντε μέτρα φράχτη του Σπιτιού του Λαού, μισθούς, το αφάν γκατέ του απαράτ των κομμάτων και οργανώσεων, αιχμών της πρωτοπορίας για τη συντριβή του αστικοτσιφλικάδικου μοναρχοφασισμού και των μετεξελίξεών του, που σήμερα υποδύονται τα αστικά κόμματα, αλλά πίσω τους κρύβονται οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών, οι εχθροί του πνεύματος της μούμιας του Λένιν.

Πάει ο άλλος στη δουλειά του, στη σχολή του, στο ραντεβουδάκι του με το πρόσωπο στο πιτς φιτίλι, φθηνά, κλιματιζόμενος, χωρίς να περιμένει στη βροχή, χωρίς να μυρίζει τη μασχαλίλα του διπλανού, χωρίς να μετράει τις λακκούβες; Ε, πάει, φσσστ πέταξε το μίσος του για τον καπιταλισμό στο άνοιγμα της αυτόματης πόρτας στην Πλατεία Ελευθερίας ή στην Αγία Μαρίνα, καθώς πηγαίνει για τις κυλιόμενες σκάλες.

Μετά είχαμε τον αγώνα να μπορεί, π.χ., ο πεϊνιρλής να είναι φοιτητής στο 40ό εξάμηνο και τα συντρόφια να διατηρήσουν το δικαίωμα στην κατάληψη, στην κουκούλα, στο σαπάκιασμα φοιτητών, καθηγητών, στο σπάσιμο συνελεύσεων, στο γράψιμο σε τοίχους, στην αποθήκευση μολότοφ, στο χτίσιμο πρυτάνεων και το λούσιμο με σκουπίδια, χωρίς ποινικές και πειθαρχικές συνέπειες.

Ο επόμενος Γράμμος της αριστερίλας είναι τώρα ο αγώνας για τσαντίρια και απαγγελίες για κολοκυθάκια στον Αγνωστο Στρατιώτη, να μπορεί όποιος έχει ή νομίζει πως έχει δίκιο για οτιδήποτε να κάνει συγκέντρωση, να ξηγηθεί και καμιά μολότοφ, να γράψει στις πλάκες. Μαρξ – Μάο -Μαλάκυνση. Πιστεύω πως οι νεκροί στο πέταλο του Μαλιακού, που τόσες κυβερνήσεις αδράνησαν μέχρι να φτιαχτεί, οι νεκροί της Αθηνών – Πατρών, όπου επί χρόνια κάναμε σλάλομ ανάμεσα σε κορίνες, με τις νταλίκες να περνούν στο αντίθετο ρεύμα ξυστά σου και όταν έβρεχε από το σύννεφο νερού που σήκωναν δεν έβλεπες, όπου ούτε ξέρω πόσοι κατέληξαν στα νεκροταφεία ή ανάπηροι, είναι και αυτοί αδικαίωτα θύματα της διαχρονικής διακομματικής κρατικής ολιγωρίας, της διαπλοκής και καθυστέρησης ολοκλήρωσης των έργων.

Υπάρχει και η Γενοκτονία των Χριστιανών της Νιγηρίας και άλλων Αφρικανικών χωρών, με δάκτυλο της Τουρκίας και αδιαφορίας της Δύσης. Ας σκεφτούμε ο καθένας από μια μεγάλη τραγωδία και για όποια από αυτές κάνει κέφι στον καθένα, κατά τις ιδεολογικές και συναισθηματικές του προτεραιότητες, να πιάσουμε από ένα κομμάτι της πλατείας και να κάνουμε διάφορα χάπενγκ, να κάνουν οι Εύζωνες σλάλομ στην αλλαγή φρουράς, ανάμεσα σε πολλά τσαντίρια, διαδηλωτές, ποιητές εκ του προχείρου, απεργούς πείνας, αλληλέγγυους. Γιατί, δηλαδή, νεκροί δεν είναι και όλοι αυτοί, όπως επίσης της ΜΑΡΦΙΝ, στο Μάτι, του «Σάμινα»;

Να γίνει πάρκο ακτιβισμού και πού και πού να αναγκάζεται, έγινες τόσες φορές, να αποσύρεται η Φρουρά των Ευζώνων, διότι βρέχει μολότοφ, διότι κουκουλοφόροι καίνε καμιά σκοπιά, γράφουν συνθήματα σε άλλη. Οποιος γουστάρει, όποιος πιστεύει πως αγωνίζεται για κάτι, να στήνει το τσαντίρι του και να απλώνει τα τσαμασίρια του, σημαιούλες, γλάστρες. Νόμος είναι το δίκιο όποιου γουστάρει. Τι, όχι;

Λοιπόν, η συζήτηση είναι γελοία, καθόμαστε και ανεχόμαστε για πολλοστή φορά την καφρίλα της αριστεράς και των συνοδοιπόρων της, τις ύβρεις και την εκμετάλλευση ζώντων και νεκρών. Πέφτει κι αυτός ο Γράμμος, μικρούλης, ταλαίπωρος, ψηλός σαν μυρμηγκοφωλιά. Αλλη μια απόδειξη πως δεν έχουμε έλλειψη ελευθερίας, αλλά περίσσευμα ασυδοσίας. Αλλά πάλι κάτι άλλο θα σκεφτούν…

*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς








Advertisement 3
spot_img

Ροή ειδήσεων









spot_img

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ