Είχαμε αρχίσει την περασμένη εβδομάδα να παρουσιάζουμε το θέμα, (όπως θα το ονόμαζαν οι… αναλυτές): «Ο κινηματογράφος ως παράγων λαογραφίας από γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής απόψεως».
- Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Σήμερα συνεχίζουμε με την…
Βεντέτα
Η βεντέτα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που ευδοκιμούσε κυρίως στην Ελληνική επαρχία και θα μπορούσαμε με μία λέξη να την πούμε «αντεκδίκηση». Μερικές φορές οι αιτίες και αφορμές της χάνονταν στο βάθος του χρόνου με αποτέλεσμα οι συνεχιστές της βεντέτας να μη γνωρίζουν γιατί μισούσαν ο ένας τον άλλο ή μάλλον να γνωρίζουν αόριστα ότι στα 1867, κάτι γίδια του ενός μπήκαν στον κήπο του άλλου και τρέχα γύρευε.
Προσφάτως απασχόλησε και ακόμη απασχολεί την κοινή γνώμη, η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στον Μασταμπά του Ηρακλείου μεταξύ δύο οικογενειών. Των Καργάκηδων και των Φραγκιαδάκηδων.
Οι κορυφαίες ταινίες που καταπιάστηκαν, με την χιουμοριστική πλευρά της βεντέτας, είναι οι «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Η νεράιδα και το παλικάρι» και μερικές ακόμα.
Διάφορα
Είναι μερικά, εντελώς μικροπράγματα, τα οποία όμως είναι αρκετά για να ξυπνήσουν αναμνήσεις και νοσταλγίες.
Θυμίζουν συνήθειες και μικροαντικείμενα που ξεθώριασαν επειδή η μόδα τους πέρασε. Και φεύγοντας πήραν μαζί τους μια ολόκληρη εποχή.
Πράγματα εντελώς ασήμαντα, όπως οι ριγέ πιτζάμες με το κορδόνι που φορούσε ο Ευδαίμων (Νίκος Ρίζος) στην ταινία «Τζίτζικας κι’ ο μέρμηγκας» των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, που προβλήθηκε στις αίθουσες το 1958
Ο Ευδαίμων (Νίκος Ρίζος) και η Πίτσα (Ρένα Ντορ)
Στην ταινία «Γκολ στον έρωτα» του 1954, ο μπαρμπέρης Παντελής (Μίμης Φωτόπουλος) επιστρέφει ποδαρόδρομο από τον ιππόδρομο, όπου τον παρέσυρε εκεί ο Πίπης ψιλικατζής και φανατικός… «αλογομούρης». Φθάνοντας σπίτι κάνει ποδόλουτρο σε μια λεκάνη. Δίπλα ακριβώς διακρίνονται οι δύο παντόφλες του οι οποίες είναι πατημένες στη φτέρνα.
Συνηθισμένες εικόνες εκείνης την εποχής όπου οι νοικοκυραίοι έβγαιναν στο δρόμο με τις ριγωτές πιτζάμες και τις «πατημένες» παντόφλες και τούτο διότι βαριόνταν να τις φορέσουν κανονικά.
Η Αθηναϊκή αυλή
Η Αθηναϊκή αυλή είναι δημιούργημα της ελλείψεως στέγης που παρατηρείται τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια. Σ’ αυτό συνετέλεσε και η αύξηση της αστυφιλίας, που γέμισε τις μεγάλες πόλεις και ιδίως την Αθήνα με… εσωτερικούς μετανάστες που έψαχναν για δουλειά, με δημοφιλέστερη αυτή του θυρωρού σε πολυκατοικία
Ταινίες που καταπιάνονται με τον μικρόκοσμο της Αθηναϊκής αυλής, είναι το «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», «Η καφετζού», «Οι κυρίες της αυλής», «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και μερικές ακόμα.
Η αυλή των Κοκοβίκων της ταινίας του Γιώργου Τζαβέλλα (1965) «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα», όπως είναι σήμερα στην οδό Τριπόδων 32 στην Πλάκα.
Η αυλή της κυρά Καλλιόπης (Γεωργία Βασιλειάδου) της «Καφετζούς» και το καφετζή του Σπύρου (Μίμης Φωτόπουλος), όπως ήταν το 1955 στα Πετράλωνα, όταν ο Αλέκος Σακελλάριος, γύρισε την ταινία
Στη γραφική Αθηναϊκή αυλή, έβλεπες τότε κάποια μικροαντικείμενα που πλέον δεν υπάρχουν.
Στην ταινία «Η κάλπικη λίρα» (Γιώργος Τζαβέλλας – 1955) βλέπουμε τον καλοκάγαθο χαράκτη, πριν ακόμα γίνει παραχαράκτης, Ανάργυρο Λουμπαρδόπουλο (Βασίλης Λογοθετίδης) να πλένεται το πρωί, στο τενεκεδένιο κοινόχρηστο βρυσάκι της αυλής. Το βρυσάκι αυτό το έχουμε δει σε πολλές ταινίες.
Το βρυσάκι του κυρίου Ανάργυρου
Στην ταινία «5.000 ψέματα», βλέπουμε και αυτή την… πρωτόγονη κλειδαριά, στο σπίτι που μένουν οι δύο φτωχοί φοιτητές (Γιώργο Κωνσταντίνου και Αλέκος Τζανετάκος)
Πίστη – Θρησκεία
Σε μια εποχή που η πίστη στα Θεία δεν αποτελούσε ακόμα… παράπτωμα, βλέπουμε πολλές χαρακτηριστικές σκηνές σε παλιές ταινίες.
Έτσι στην ταινία «Οι παπατζήδες» του 1954, σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, βλέπουμε τον Βρασίδα (Νίκος Σταυρίδης), ψιλοκομπιναδόρο του κερατά να ξυπνάει μέσα του, κατόπιν εορτής βέβαια, η τιμή του αδελφού, επειδή η αδελφή του έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε. Έτσι μαζί με τους φίλους του πάνε στο χωριό του… διαφθορέα. Μπαίνουνε στο σπίτι και βλέπουνε όλη την οικογένεια μαζεμένη, μαζί και ο… δράστης με τον πάτερ φαμίλια (Γιάννης Ιωαννίδης) να σταυρώνει το καρβέλι πριν μοιράσει τις φέτες. Και ο Βρασίδας αρχίζει την κουβέντα με την φράση «Είσαι καλός άνθρωπος. Είδα, όταν μπήκα, ότι σταύρωνες το ψωμί». Στην συνέχεια, με την αυστηρή επέμβαση του πατέρα, όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, με τον… δράστη να αποκαθιστά το …θύμα.
Να πούμε ότι στους «Παπατζήδες», υπάρχει και μία εξαιρετική διάλεξη του Βρασίδα μέσα στην φυλακή «Περί κλοπής». Αξίζει να ψάξετε να την βρείτε στο διαδίκτυο.
Στην ταινία του Στέφανου Φωτιάδη, που προβλήθηκε το1963 και έχει τον τίτλο «Το τεμπελόσκυλο», βλέπουμε την μητέρα του Πολύδωρου Κλάπα (Δημ. Παπαμιχαήλ) την Πόπη Μέγγουλα σε όλη την ταινία να παρακαλάει, μπροστά στα εικονίσματα την Παναγία να κερδίσει τον λαχείο.
Και βέβαια έχουμε και την «Μανταλένα», ταινία του 1960 σε σενάριο του Γεωργίου Ρούσσου και σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου. Εδώ έχουμε μία από την κυρίαρχες μορφές, αυτή του παπα-Φώτη (Παντελής Ζερβός), που σπρώχνει την Μανταλένα (Αλίκη Βουγιουκλάκη) στην θάλασσα. Στην σκηνή αυτή μάλιστα η Αλίκη χτύπησε στο κρηπίδωμα και κοψοχόλιασε τους τεχνικούς και λοιπούς συντελεστές της ταινίας. Τελικώς, πάντα με την παρέμβαση του παπα-Φώτη γεφυρώνεται το χάσμα μεταξύ της Μανταλένας και του Λάμπη (Δημ. Παπαμιχαήλ) με αποτέλεσμα ένα αίσιο τέλος. Κλασική ατάκα «Άλλος με τη βάρκα μας».
Οικογενειακές παραδόσεις
Αρκετές ταινίες ασχολήθηκαν με τις Ελληνικές οικογενειακές παραδόσεις οι οποίες σήμερα ή λοιδορούνται στον βωμό της παγκοσμιοποίησης ή έχουν διαφοροποιηθεί (εκσυγχρονισμό τον λένε τώρα) προς το χειρότερο.
Στο «Δεσποινίς ετών 39» του Αλέκου Σακελλάριου (1954), βλέπουμε τον Τηλέμαχο Καραντάρη (Βασίλης Λογοθετίδης) να μη παντρεύεται την επί χρόνια μνηστή του Φωφώ (Ίλια Λιβυκού), αν πρώτα δεν αποκαταστήσει την «αδελφούλα» του Χρυσάνθη (Σμάρω Στεφανίδου). Τελικώς και μετά από πολλές κωμικές καταστάσεις, μένουν και οι δυο ανύπαντροι.
Αργότερα, το 1968, ο Αλέκος Σακελλάριος ξαναγύρισε την ταινία με τίτλο: «Ο Ρωμιό έχει φιλότιμο». Εκεί διαφοροποιεί το τέλος, αφού τελικώς η Χρυσάνθη (εδώ Μήτση Κωνσταντάρα) παντρεύεται τον παλιό της έρωτα, τον Μανώλη (Στάθης Χατζηπαυλής) ο δε Τηλέμαχος (εδώ ο Λάμπρος Κωνσταντάρας), παντρεύεται την Ελένη (Καίτη Πάνου) που «κάτι της χρωστούσε»…
Στο «Ο Θόδωρος και το δίκαννο», παραγωγής 1962 σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, βασισμένο στο θεατρικό έργο των Τσιφόρου – Βασιλειάδη. Εδώ βλέπουμε την αγωνία και τον αγώνα του Θόδωρου (Μίμης Φωτόπουλος) να κρατήσει μακριά από τους σύγχρονους πειρασμούς την κόρη του Χριστίνα (Σμαρούλα Γιούλη), απειλώντας να εξαλείψει κάθε απειλή με… το δίκαννο. Τελικώς και παρ’ ό,τι έχουν δίπλα τους το… κακό παράδειγμα της ζωηρής Ρούλας (Αντιγόνη Κουκούλη), όλα βαίνουν καλώς.
Εδώ να επισημάνουμε το εξής σχετικώς με τον Μίμη Φωτόπουλο και την Σμαρούλα Γιούλη. Στην ταινία «Έλα στο θείο» του 1950 είναι αδέλφια. Στις ταινίες «Το σωφεράκι» του 1953, η «Καφετζού» του 1956, οι δύο πρωταγωνιστές είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Από εκεί και πέρα είναι πατέρας και κόρη. Ελληνικός κινηματογράφος…
Τέλος έχομε και το «Η θεία απ’ το Σικάγο», παραγωγής 1957 του Αλέκου Σακελλάριου. Στην ταινία βλέπουμε την αγωνία, αν και συγκεκαλυμμένη του απόστρατου στρατιωτικού Χαρίλαου Μπάρδα (Ορέστης Μακρής) να παντρέψει τις τέσσερες κόρες του, ώσπου επεμβαίνει η άρτι αφιχθείσα από το Σικάγο αδελφή του Καλλιόπη (Γεωργία Βασιλειάδου) η οποία εφαρμόζει την «αλάνθαστη μέθοδο του κανατιού».
Ο… λόχος του στρατηγού Χαρίλαου
Ξεκαρδιστικός είναι ο διάλογος μεταξύ του Χαρίλαου και της γυναίκας του Ευτέρπης (Ελένη Ζαφειρίου), ενώ βλέπουν τις κόρες του να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα.
Θυμηθείτε τον και απολαύστε τον
Ευτέρπη: Μεγαλώσανε τα παιδιά μας Χαρίλαε! Ξέρεις πόσο είναι η Ελένη μας; 26! Η Κατίνα μας 23, 20 η Μαρία και 15 η Αγγελική…
Χαρίλαος: Ε! Και λοιπόν;
Ευτέρπη: Του χρόνου θα είναι 27 η Ελένη μας…
Χαρίλαος: 24 η Κατίνα, 21 η Μαρία και 16 η Αγγελική!
Ευτέρπη: Ακριβώς!
Χαρίλαος: Και τι θες να πεις μ’ αυτό, βρε γυναίκα; Ότι κάθε χρόνο τα κορίτσια μας θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερα;
Ευτέρπη: Όχι, άλλο θέλω να πω!
Χαρίλαος: Τότε αφού … άααλλο θέλεις να πεις, γιατί λες αυτό που λες και δεν λες κατ’ ευθείαν το άλλο που θέλεις να πεις να ησυχάσουμε;
Πολιτική
Η πολιτική είναι κι΄ αυτή ένα προσφιλές θέμα, της Ελληνικής φιλμογραφίας που έχε δώσει αριστουργήματα. Στην κορυφή βέβαια το «Υπάρχει και φιλότιμο» του 1965 σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, βασισμένο στο θεατρικό του έργο «Ανώμαλη προσγείωση»
Εκεί ο υπουργός Ανδρέας Μαυρογιαλούρος με αφορμή ένα τροχαίο μικροατύχημα μαθαίνει ότι ο περίγυρός του, δηλαδή ο ιδιαίτερός του Γιώργος (Ανδρέας Ντούζος) και ο κομματάρχης του στην Πλατανιά Θόδωρος Γκρούεζας (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, κατ’ επανάληψη υπεξαιρούν δημόσιο χρήμα και υπερτιμολογούν δημόσια έργα για να πλουτίσουν, ενώ διατηρούν τον υπουργό σε πλήρη άγνοια για τις κάκιστες και πρωτόγονες υποδομές και τα προβλήματα των αγροτικών περιοχών στις οποίες εκλέγεται βουλευτής.
Η ταινία έχει μερικές δολοφονικές ατάκες όπως η απάντηση του Γκρούεζα στην ερώτηση του Μαυρογιαλούρου πώς δημιούργησε την περιουσία του: «Μα εγώ είμαι το κόμματος κ. υπουργέ». Μάλλον και τότε θα υπήρχε ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Επίσης και η προτροπή του Ανδρέα στους Πανάγο (Χάρη Παναγιώτου, Σωτήρη (Χρήστο Δοξαρά) και τους άλλους χωρικούς που έχουν μαζευτεί και ακούνε τον «Ντάντη»: «Άντε παιδιά ώρα έχουμε αν του τη χώσουμε», και ακολουθεί η μεγαλοπρεπής μούτζα. Ακόμη και στο τέλος η παραδοχή της ανικανότητάς του και μία πρόβλεψη.
Στο «Τζένη – Τζένη» (1966 σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου) ο υποψήφιος βουλευτής Νίκος Μαντάς (Ανδρέας Μπάρκουλης) ψάχνει να βρει την Τζένη Σκούταρη (Τζένη Καρέζη) και όταν την βρίσκει της λέει: «Πού είσαι; Έφαγα όλο το νησί να σε βρω» για να λάβει την απάντηση: «Έφαγες όλο το νησί; Και όταν βγεις βουλευτής τι θα φας;».
Ατάκες που δεν περιποιούν τιμή στον πολιτικό μας κόσμο μεν, απεικονίζουν όμως πέρα για πέρα την πραγματικότητα.
Στην ταινία «Στουρνάρα 288» του 1959 σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου έχουμε τον βουλευτή Καλοχαιρέτα (Απόστολος Αυδής), ο οποίος έχει φλομώσει στις ψεύτικες υποσχέσεις τους ψηφοφόρους του, ώσπου υποδέχεται τον Καρασωλήνα, με την κλασσική ατάκα «ετελείωσε». Τότε ο Καρασωλήνας (Νίκος Φέρμας) του λέει: «Θα σε έφτυνα αλλά θα μου χρειασθεί το σάλιο, γιατί έχω να πάω και σε άλλον βουλευτή».
Και ο πνευματοδέστατος Δημήτρης Ψαθάς, περνάει γενεές δεκατέσσερεις τους πολιτικούς με το έργο του «Ζητείται ψεύτης», που σκηνοθέτησε το 1961 ο Γιάννης Δαλιανίδης. Εκεί έχουμε τον Θεόδωρο Πάρλα ή Ψευτοθόδωρο (Ντίνο Ηλιόπουλο) να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, κοροϊδεύοντας τον κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες αυτές οι ταινίες, έχουν γυριστεί στο διάστημα από το 1959 έως το 1966, αν λέει κάτι αυτό…
Επαναλαμβανόμενες ιστορίες
Βέβαια σ’ αυτό το απάνθισμα, δεν ήταν δυνατόν να περιληφθούν όλες οι ταινίες. Επελέγησαν οι χαρακτηριστικότερες.
Τελειώνουμε με μερικά σκετς τα οποία επαναλαμβάνονται σε πάνω από δύο ταινίες.
Και πρώτα – πρώτα έχουμε την προς πώληση ραπτομηχανή, η οποία δημοσιεύεται ως μικρή αγγελία στις εφημερίδες. Ταυτοχρόνως δημοσιεύεται και αγγελία για εύρεση γαμπρού ή νύφης και το κομφούζιο είναι έτοιμο όταν ο υποψήφιος γαμπρός μιλάει για την νύφη και τον πληροφορούν για τα προσόντα ή μειονεκτήματα της ραπτομηχανής («θέλει λίγο λάδωμα», «είναι πολυδουλεμένη κ.λπ.).
Την σκηνή αυτή την βλέπουμε στις ταινίες «Έλα στο Θείο», «Σήκω χόρεψε συρτάκι» και ο «Πεθερόπληκτος».
Επίσης έχουμε και την σκηνή με την παρεξήγηση όπου ο «κύριος έκανε την παρατήρηση στο κύριο, που είχε κάνει την παρατήρηση στον κύριο» και τράβα κορδέλα. Στην ταινία «Της νύχτας τα καμώματα» του 1957, ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι ο αστυφύλακας που προσπαθεί να λύσει τον γρίφο, ενώ το μήλο της Έριδος, το γκαρσονάκι, είναι ο Νίκος Ρίζος.
Μετά από 14 χρόνια, το 1971 η σκηνή επαναλαμβάνεται στην ταινία «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει» με τους αντιστοίχους ρόλους να ερμηνεύουν οι Γιώργος Βελέντζας και Κώστα ς Χατζηχρήστος.
Το σενάριο βέβαια και των δύο ταινιών είναι του Αλέκου Σακελλάριου.
Αλλά είναι καιρός να τερματίσουμε την αναδρομή αυτή στις Ελληνικές ταινίες που έχουν μέσα του και λαογραφικές πινελιές. Είναι βέβαιο ότι ξεχάσαμε πολλές, γι’ αυτό και ζητάμε συγγνώμη. Δεν είναι δυνατόν, όμως να περιληφθούν όλες σε ένα σημείωμα. Ίσως μια άλλη φορά.
Να είστε όλοι καλά,
- Βρήκα ένα τρικάκι χιλιοπατημένο και πολυταλαιπωρημένο σε αθηναϊκό πεζοδρόμιο και έσκυψα και το μάζεψα. Η μία όψη έγραφε: «Όχι στις συγχωνεύεις» και η άλλη «Το μέλλον των παιδιών μας δεν συγχωνεύεται». Δεν κατάλαβα ποιες ακριβώς είναι οι συγχωνεύεις εκείνες, που καταστρέφουν το μέλλον των νέων παιδιών. Γνωρίζω πολλές συγχωνεύσεις που πέτυχαν. Μερικά παραδείγματα: Ο Απόλλωνας Καλαμάτας, ο Παμμεσηνιακός και τα Πράσινα Πουλιά, συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν την σημερινή ΠΑΕ Καλαμάτα. Οι μικρές ομάδες της Λάρισας Λαρισαϊκός, Ηρακλής, Άρης και Τοξότης, συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν την ΑΕΛ. Ο Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης και Γ.Α.Σ. Όλυμπος Κατερίνης, συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν τον Πιερικό και γενικώς στο ποδόσφαιρο είδαμε πολλές, άκρως επιτυχημένες, συγχωνεύσεις. Ακόμα και στην πολιτική έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με την Προοδευτική Συμμαχία και το ΠΑΣΟΚ με το Κίνημα Αλλαγής. Τώρα για την επιτυχία του δευτέρου δεν παίρνω όρκο, διότι μάλλον κυοφορείται συγχώνευση… ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Από τα παραπάνω φαίνεται ότι οι συγχωνεύσεις δεν είναι τόσο κακό πράγμα. Τώρα πώς το ανώνυμο τρικάκι βλέπει σ΄ αυτές την καταστροφή, είναι κάτι που μόνο αυτό το ξέρει. Αλλά έκανε που έκανε τόσα έξοδα η συλλογικότητα, που ρύπανε τον δρόμο, χάθηκε να είναι λίγο πιο σαφής;
- Το θέμα μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, περισσότερες από μία φορές, αλλά δυστυχώς, οι δύο προηγηθέντες πρόεδροι της Δημοκρατίας (Σακελαροπούλου, Παυλόπουλος) καθώς και οι δύο επίσης προηγηθέντες δήμαρχοι (Καμίνης, Μπακογιάννης) ή δεν διαβάζουν «δημοκρατία» ή αδιαφορούν εντελώς. Το γεγονός το θυμήθηκα, όταν προχθές πέτυχα τους τρεις Ευζώνους να κατεβαίνουν την Βασ. Σοφίας προκειμένου να αλλάξουν την φρουρά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, που αυτές τις μέρες βρίσκεται στην επικαιρότητα. Ακριβώς στη γωνία με την Αμαλίας υπάρχει ένα περίπτερο, το οποίο αναιδώς με την τέντα του «φράσει» τον «τσαρουχόδρομο», δηλαδή τον διάδρομο που ακολουθούν οι εύζωνοι, οι οποίοι έτσι αναγκάζονται να κάνουν ελιγμό βγαίνοντας από την πορεία τους, για να μη χτυπήσουν στη τέντα. Είναι αλήθεια ότι επί δημαρχίας Καμίνη ο περιπτεράς αναγκάστηκε να συμμαζέψει, μερικώς, την πραμάτεια του με την οποία καταλάμβανε όλο το πεζοδρόμια, αλλά μέχρις εκεί. Το περίπτερο στέκει αγέρωχο και οι Εύζωνοι κάνουν παραπέρα και να μη το ενοχλούν. Ερωτώ και απάντηση δεν περιμένω. Σε ποια άλλη χώρα θα γινόταν αυτό το αίσχος; Είναι τόσο δύσκολο να μεταφερθεί αυτό το κιόσκι σε άλλο μέρος; Τελικώς το κιόσκι θα καθορίζει την εθιμοτυπία μας; Ήμαρτον πια. Παρακαλούνται οι τρίτοι κατά σειράν ταγοί Πρόεδρος και Δήμαρχος να καταδεχθούν να ασχοληθούν με το θέμα.
- Εμείς τα λέγαμε, ότι υπάρχει φώχεια, αλλά η κα Σακελλαροπούλου καλοβολεμένη ούσα στον προεδρικό θώκο, δεν μας πίστευε. Άλλωστε είχε και αγωνίες αν ο κ. Μητσοτάκης θα περάσει τον νόμο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων… Ήταν αρκετοί όμως οι 7 μήνες (από τις 13 Μαρτίου) που έμεινε άνεργη, για να καταλάβει τον πόνο της εργατιάς. Ήταν φυσικό λοιπόν να ακολουθήσει κι’ αυτή τον γνωστό δρόμο των ανέργων. Δηλαδή εφημερίδα με αγγελίες παραμάσχαλα, μοίρασμα βιογραφικών και τα γνωστά. Όλα εις μάτην διότι: «Όλες οι πόρτες ειν’ κλειστές / και γω είμαι απ’ όξω / Και μες το θάμπος το θαμπό / παίρνω αμπάριζα να μπω / και με πετάνε όξω», όπως σοφά έλεγε και ο ποιητής Αυγερινός (Θανάσης Βέγγος) στο «Τύφλα νάχει ο Μάρλον Μπράντο». Τελικώς σκέφτηκε να βάλει τα μεγάλα μέσα και τηλεφώνησε στην κα Μενδώνη: «Λίνα μου υπάρχει τίποτις και για μας τα ορφανά περιστέρια; Μια θεσούλα ίσα – ίσα να τρουπώσω;». Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Η θεσούλα βρέθηκε και να η κα τέως Πρόεδρος Δημοκρατίας, τώρα Πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, ήγουν των καλοκαιρινών πανηγυριών. Προσφιλές γαρ το αντικείμενο… Άντε και καλή σταδιοδρομία.
- Ο κ. Νίκος Παπανδρέου, ενοχλήθηκε διότι στην Θεσσαλονίκη, παρέλασε η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία, την οποία χαρακτήρισε Ακροδεξιά. Κατ’ αρχήν υπάρχει νόμος που αποκλείει από τις παρελάσεις και τις λοιπές δημόσιες εκδηλώσεις, ό,τι ο κ. Παπανδρέου αποκαλεί «ακροδεξιό» και δεν τον ξέρουμε; Και ποιος είναι ο κ. Νίκος που κολλάει ταμπέλλες και που αποφασίζει και διατάσσει να διώκεται η σκέψη και το φρόνημα; Ωραία αντίληψη περί δημοκρατίας έχει. Αυτά τον απασχολούν στο Ευρωκοινοβούλιο όπου ποιεί τας διατριβάς του; Και γιατί είναι μεμπτό κάποιος να είναι ακροδεξιός, ενώ το να είναι ακροαριστερός, είναι απολύτως νόμιμο και συνταγματικό; Κάτι δεν πάει καλά. Και κάτι άσχετο. Όταν ήταν πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του κ. Νίκου Παπ. μιλούσε από του βήματος της Βουλής. Κάποια στιγμή ακούγεται μία φωνή από τα πίσω έδρανα, τα και «ορεινά» καλούμενα: «Κάτσε κάτω προδότη» ή κάτι τέτοιο. Ο «Γέρος», σταμάτησε τη αγόρευσή του και ρώτησε: «Ποιός το είπε αυτό;». «Εγώ» απάντησε ο εκστομίσας την ύβρη. Ο πρωθυπουργός τον κοίταξε καλά – καλά και είπε: «Α, καλά δεν πειράζει» και συνέχισε την αγόρευσή του… Α ναι. Ενοχλήθηκε και το νόμιμο ακροαριστερό ΚΚΕ.
- Το τραγούδι «Ο Ταχυδρόμος Πέθανε», γράφτηκε από τον Μάνο Χατζηδάκι, (το τραγούδησε η Ζωή Φυτούση) για την παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο. Το έργο ανέβηκε σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ τον Οκτώβριο του 1961, στο θέατρο “Αθηνών”. Χρειάστηκε να περάσουν 64 χρόνια από τότε για να επέμβει ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως κ. Κ. Χατζηδάκης και να διαψεύσει τον μεγάλο συνθέτη, αφού ο ταχυδρόμος ζωντάνεψε. Και ζωντάνεψε, επειδή αντιστοίχως πέθαναν τα ΕΛΤΑ, ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό των προφητών «Η ζωή κύκλους κάνει» ή όπως λέει ο Ζαμπέτας «Έχει η ζωή γυρίσματα». Λουκέτο λοιπόν σε 204 καταστήματα των ΕΛΤΑ ανά την Ελλάδα, διότι το σπείρανε μπαρούτι το μαγαζί, οι εκλεκτοί των εκάστοτε κυβερνήσεων, χωρίς, εννοείται, κάποιος να λογοδοτήσει. Έτσι να ετοιμαστούμε να ξαναδούμε τον γραφικό ταχυδρόμο με το ποδήλατο, την τεράστια τσάντα και την καραμούζα να επισκέπτεται τα χωριά Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και να μοιράζει συντάξεις και λογαριασμούς. Λυσσάξατε πιά. Τι ωραία που ήταν παλιά και τι ωραία χρόνια! Λουστείτε τα τώρα. Ελλάδα 2.0 γαρ. Αναρωτιόταν ο Χατζηδάκις: «Ποιος θα σου φέρει αγάπη μου, το γράμμα που ‘χα τάξει» Ο ταχυδρόμος αγάπη μου, ο ταχυδρόμος. Ο Λαυρέντης Διανέλλος στην «Ψεύτρα». Και οι τοπικοί βουλευτές της ΝΔ, πώς αντέδρασαν; ΝΑΙ σε όλα.
!!!
Πλήρως κατανοητόν
Καλά ‘νταξ.
Τι είπε ρε ο άνθρωπος. Το αποκηρύσσω
