Θα μπορούσαμε να πετύχουμε τουλάχιστον να μη λέγεται «μακεδονική γλώσσα» η σλαβική διάλεκτος που ομιλείται στη γειτονική χώρα κι ούτε βέβαια να αναγνωρίσουμε, κόντρα στην ιστορική αλήθεια, ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων αποτελούν «μακεδονική εθνότητα»
Αν μελετήσει κάποιος την ελληνική Ιστορία και ειδικά την περίοδο της Μεταπολίτευσης θα δει ότι λειτουργούμε σαν εκκρεμές σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής, δυστυχώς ακόμα και στα εθνικά μας θέματα. Εχουμε ευαισθησίες ως λαός, εύκολα ενθουσιαζόμαστε για κάποια θέματα, βγαίνουμε στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά το ίδιο εύκολα έπειτα από ένα δύο χρόνια μπορεί να μην ασχολούμαστε καθόλου για το θέμα που αντιδράσαμε.
- Του Δημήτρη Γαρούφα*
Τα γράφω αυτά με αφορμή τη στάση μας στο θέμα των Σκοπίων, που απασχόλησε τη χώρα μας σχεδόν σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα μετά το 1990. Την περίοδο υπογραφής της «Συμφωνίας των Πρεσπών», μιας συμφωνίας με την οποία αναγνωρίσαμε την ομιλούμενη σλαβική διάλεκτο των Σκοπίων ως «μακεδονική γλώσσα» και (έστω και εμμέσως) την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας», κόντρα στην ιστορική αλήθεια, ίσως γιατί κάποιοι στο παρασκήνιο πίεσαν την τότε κυβέρνηση για υπογραφή συμφωνίας με τέτοιο περιεχόμενο.
Την περίοδο εκείνη μια επιτροπή, σχεδόν αγνώστων στην κοινή γνώμη πολιτών από Θεσσαλονίκη, κάλεσε τους πολίτες σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και εκατοντάδες χιλιάδες λαού ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και κατέβηκαν στους δρόμους σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και όλες τις επαρχιακές πόλεις, στέλνοντας μήνυμα στον πολιτικό κόσμο ότι αυτή η συμφωνία είναι κακή, γιατί δίνουμε πολλά χωρίς ουσιαστικά να πάρουμε κάτι, ενώ η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε ως μέγιστη επιτυχία το ότι η γειτονική χώρα θα ονομάζεται πλέον όχι «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας»…
Η συμφωνία, βέβαια, έδινε κάποια «ψίχουλα» και στη χώρα μας, με την έννοια ότι μεταξύ άλλων θα άλλαζαν και τα σχολικά βιβλία και δεν θα υπήρχαν πλέον οι αναφορές σε «ενωμένη μεγάλη Μακεδονία», ούτε θα καλλιεργούνταν αλυτρωτισμός από τη γειτονική χώρα. Από τότε πέρασαν χρόνια, αλλά τα σχολικά βιβλία της γειτονικής χώρας δεν άλλαξαν ουσιαστικά και η επιτροπή που συνεστήθη υπολειτουργούσε, γιατί τα Σκόπια δεν θέλουν να διαγράψουν τις αναφορές σε «ενωμένη μεγάλη Μακεδονία». Αλλωστε, η Ακαδημία τους Τεχνών και Επιστημών αποκαλείται ακόμη μακεδονική, ενώ στον χώρο του αθλητισμού οι εθνικές ομάδας στη φανέλα γράφουν συνήθως σκέτο το «Μακεδονία».
Η επιτροπή για τα εμπορικά σήματα λέγεται ότι δεν συνεδρίασε ποτέ… Ενώ οι αλλαγές σε διαβατήρια και πινακίδες Ι.Χ. αυτοκινήτων έπρεπε να έχουν γίνει μέσα σε πέντε χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας, αλλά τώρα λένε ότι δεν πρόλαβαν και ζήτησαν παράταση της προθεσμίας… Τα αναφέρω αυτά ενδεικτικά για να επισημάνω ότι η «Συμφωνία των Πρεσπών» σε ό,τι μας ωφελεί δεν λειτουργεί και ουσιαστικά δεν λειτουργεί στο εσωτερικό της χώρας, γιατί η κυβέρνηση της γείτονος δεν το θέλει. Κι ενώ γίνονται όλα αυτά, ο πολιτικός μας κόσμος δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και αδιαφορεί μάλλον, αλλά δεν τις παρακολουθούν και τα δικά μας ΜΜΕ και δεν ενημερώνουν τους πολίτες.
Κάποιοι από τον πολιτικό μας κόσμο ισχυρίζονται ότι δεν μπορούσαμε να πετύχουμε περισσότερα και γι’ αυτό κλείσαμε ένα θέμα που δυσκόλευε τη χώρα μας σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά όμως η μετέπειτα αντίδραση της Βουλγαρίας απέδειξε ότι με καλύτερη διαπραγμάτευση θα μπορούσαμε να πετύχουμε τουλάχιστον να μη λέγεται «μακεδονική γλώσσα» η σλαβική διάλεκτος που ομιλείται στη γειτονική χώρα κι ούτε βέβαια να αναγνωρίσουμε, κόντρα στην ιστορική αλήθεια, ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων αποτελούν «μακεδονική εθνότητα»…
*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
