«Στις 17/07/25 χρειάστηκε να μεταφερθώ σε δημόσιο νοσοκομείο, όπου μετά τις απαραίτητες εξετάσεις διαγνώστηκε ότι είχα περάσει ήπιο ισχαιμικό επεισόδιο και μου έγινε εισαγωγή, προκειμένου να με παρακολουθούν έως τις 21/07/25, που έπρεπε να επαναληφθούν οι εξετάσεις (μαγνητική, αξονική κ.λπ.), για να αποκλειστεί ο κίνδυνος βαρύτερου επεισοδίου.
Αρχικά με μετέφεραν στη β’ παθολογική κλινική του 5ου ορόφου (στο 506), σε έναν θάλαμο επτά ατόμων, που τα υπόλοιπα έξι άτομα έπασχαν από Alzheimer, τα δύο εξ αυτών είχαν μόνιτορ που ολημερίς και ολονυχτίς έκαναν απίστευτη φασαρία, και τα τρία άτομα εξ αυτών ξεφώνιζαν χωρίς σταματημό.
Στις 21.00 ένα εξ αυτών των ατόμων έπαθε ανακοπή, το επανέφεραν σε 30”, αλλά έπειτα από 20’ έπαθε πάλι ανακοπή, με αποτέλεσμα έπειτα από περίπου τρεις ώρες προσπάθειας οι γιατροί να το διασωληνώσουν και να το μεταφέρουν σε ΜΕΘ. Και ενώ πίστευα ότι η ταλαιπωρία μου, στην κατάσταση που βρισκόμουν, τελείωσε και προσπαθούσα εν μέσω των μόνιτορ και των ξεφωνητών να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, στις 02.00 έρχονται οι νοσηλεύτριες για να κάνουν τη βραδινή νοσηλεία, που, λόγω του προηγηθέντος περιστατικού, δεν είχε γίνει. Στις 02.45’ περίπου τελείωσαν αλλά… στις 03.00’ ήρθαν οι καθαρίστριες να καθαρίσουν το δωμάτιο για να βάλουν άλλον ασθενή. Πράγματι, στις 03.45’ έφεραν και άλλο ένα περιστατικό στην ίδια κατάσταση με τα υπόλοιπα (Γερμανίδα να ξεφωνίζει στα γερμανικά).
Τελικά, επειδή αισθανόμουν πλέον χειρότερα από την αρχική μου κατάσταση, το πρωί ζήτησα να με μεταφέρουν σε οποιαδήποτε κλινική υπήρχε κρεβάτι ως “φιλοξενούμενη” μέχρι να γίνουν στις 21/07 οι εξετάσεις μου, προς αποφυγήν κινδύνου για τη ζωή μου πλέον, εάν και το επόμενο βράδυ δεν μπορούσα να ηρεμήσω, αλλά απ’ ό,τι μου είπε ο διοικητής του νοσοκομείου, δεν το δέχτηκε ο γιατρός που με είχε χρεωθεί, για να μην ταλαιπωρείται μάλλον (αν έπρεπε να έρθει για την επίσκεψη σε άλλον όροφο) και αφού προηγουμένως, όταν του είχα εκθέσει τους φόβους μου για επιδείνωση της κατάστασής μου και μεταφορά μου σε άλλο θάλαμο, με ειρωνεύτηκε λέγοντάς μου ότι στην παθολογική κλινική δεν πάνε αθλητές ή πιο νεαρά άτομα ή ελαφρότερα περιστατικά…
Σε αυτή, λοιπόν, την ελεεινή κατάσταση, υπέγραψα ένα κείμενο που έλεγε πως “παρ’ όλες τις υποδείξεις τους για τον κίνδυνο της ζωής μου επέμενα να φύγω” με προτροπή να βρω νευρολόγο και καρδιολόγο για τις περαιτέρω εξετάσεις και αγωγή, γιατί αυτοί δεν αναλαμβάνουν πλέον ευθύνη, ούτε καν συνταγογράφηση των περαιτέρω ενεργειών… και τρικλίζοντας έφυγα από το νοσοκομείο». Τα στοιχεία της παθούσης, και του νοσοκομείου, στη διάθεση των αρμοδίων…
Η ΑΚΙΣ
Μ.Η.Τ. 232120