Καθισμένος στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου στη Λεμεσό, κοιτάζω τον σχεδόν γκρίζο απογευματινό ουρανό και σκέπτομαι ότι ακόμη και στην Κύπρο, όπου το καλοκαίρι βαστάει μέχρι και τον Νοέμβριο, το φθινόπωρο κάνει εμφανή την παρουσία του. Καθώς οι τελευταίες ζεστές ημέρες του καλοκαιριού υποχωρούν και η φύση αρχίζει να αλλάζει ρυθμό, το φθινόπωρο κάνει διακριτικά την εμφάνισή του. Εξάλλου, παρά την κακοποίηση που έχουμε προκαλέσει στη φύση, το φθινόπωρο παραμένει μια μεταβατική εποχή, που ισορροπεί ανάμεσα στη ζωντάνια του καλοκαιριού και την εσωστρέφεια του χειμώνα. Τα φύλλα των δέντρων ντύνονται σε αποχρώσεις του κόκκινου, του χρυσαφί και του καστανού, δημιουργώντας ένα φυσικό τοπίο γεμάτο ποίηση και χρώμα.
Το φθινόπωρο δεν είναι απλώς μια εποχή. Είναι συναίσθημα, είναι σκέψη, είναι ησυχία. Το φωνάζουν ο ήλιος, που δύει κάθε μέρα και πιο νωρίς, ο ουρανός που παίρνει την απαλή, μελαγχολική απόχρωση και η ατμόσφαιρα που γεμίζει από εκείνη την υγρή αίσθηση των πεσμένων φύλλων. Βέβαια, η εποχή που τραγουδούσε τα «πεσμένα φύλλα» ο Ιβ Μοντάν πέρασε, αλλά το φθινόπωρο εξακολουθεί να θυμίζει την εποχή που προσκαλεί τον άνθρωπο να στραφεί προς τα μέσα, να αναστοχαστεί, να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Παράλληλα, αυτή η σχεδόν μελαγχολική περίοδος αποτελεί σημαντική καμπή για τη φύση, η οποία αντέχει, αλλά και για την -όποια έχει απομείνει, τέλος πάντων- αγροτική ζωή. Είναι ο καιρός της συγκομιδής.
Οι καρποί της γης, –σταφύλια, μήλα, ρόδια, καρύδια, για να ευλογήσω τα γένια του χωριού μου- προσφέρονται απλόχερα, συμβολίζοντας τη γενναιοδωρία της γης και την ολοκλήρωση ενός κύκλου. Οι παραδόσεις και τα έθιμα αυτής της εποχής, από τον τρύγο μέχρι τις τοπικές φθινοπωρινές γιορτές, κρατούν ζωντανή τη σύνδεση του ανθρώπου με τον τόπο και τη φύση. Για πολλούς το φθινόπωρο ρίχνει, συνήθως, τη διάθεση. Ομως πίσω από αυτή την αίσθηση κρύβεται μια μοναδική ομορφιά, αυτή η περίεργη αποδοχή της αλλαγής. Οπως τα δέντρα αφήνουν τα φύλλα τους χωρίς λύπη, έτσι κι εμείς καλούμαστε να αφήσουμε πίσω ό,τι δεν μας εξυπηρετεί πια και να προετοιμαστούμε για όσα έρχονται. Είναι μια υπενθύμιση πως κάθε τέλος φέρει μαζί του μια νέα αρχή. Θα μου πεις τώρα ότι «κάθε φθινόπωρο νέα αρχή σκέφτεσαι κι όλο στα ίδια επιστρέφεις». Εντάξει, αλλά η σκέψη και μόνο καμιά φορά αρκεί. Το φθινόπωρο, με την απλότητα και τη σοφία του, μας μαθαίνει να αγκαλιάζουμε το ταξίδι της ζωής. Και σε αυτή τη σιωπηλή αλλά βαθιά μεταβατική εποχή βρίσκουμε συναντάμε μέσα μας τις πιο καθαρές σκέψεις και τα πιο ειλικρινή συναισθήματα.
Η ΑΚΙΣ